«Ο τρόφιμος» Sebastian Fitzek (Τα αγαπημένα μας βιβλία)

«Ο τρόφιμος» Sebastian Fitzek, Εκδόσεις Διόπτρα
Ο Σεμπάστιαν Φίτσεκ είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Όσο περνάει ο καιρός, τα νέα του βιβλία γίνονται όλο και καλύτερα, η φαντασία του απελευθερώθηκε και η γραφή του γίνεται όλο και πιο στρωτή. Αυτή τη φορά επιστρέφει με ακόμα ένα ψυχολογικό θρίλερ που η ανθρώπινη λογική χάνεται. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει συνηθίσει σε βιβλία που σου κόβουν το αίμα, που σε κάνουν να ξενυχτάς για να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Αυτό όμως είναι πραγματικά η κορυφή: καθηλωτικό και δε σου επιτρέπει να το αφήσεις αν δεν τελειώσει.

 

Στον Τρόφιμο, ο δεκάχρονος Μαξ εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος πίσω του. Για ένα ολόκληρο χρόνο, ο πατέρας του, απελπισμένος τον ψάχνει και προσπαθεί να δώσει μια λύση στο μυστήριο. Η έρευνά του τον οδηγεί σε μια ψυχιατρική κλινική υψίστης ασφαλείας και σε έναν σίριαλ κίλερ που θεωρεί ότι μπορεί να του δώσει απαντήσεις για την τύχη του παιδιού του. Για να το καταφέρει αυτό, αποφασίζει να υποκριθεί τον ψυχικά ασθενή και να εισαχθεί στην κλινική με νέα ταυτότητα. Η ενέργειά του αυτή μοιάζει με το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας. Χίλια μύρια κακά και μυστικά ξεπετάγονται από το κουτί και τον κυνηγούν. Ποιος είναι εχθρός του και ποιος σύμμαχός του, τελικά; Ποιος του λέει αλήθεια και ποιος ψέματα; Ποιον πρέπει να εμπιστευτεί και ποιον όχι; Κι όταν όλα μοιάζουν να μπαίνουν σε μία σειρά και οι φρικτές πληροφορίες να επιβεβαιώνονται φτάνοντας ένα μόλις βήμα πριν τη λύση του μυστηρίου, όλα ανατρέπονται και δημιουργούν ένα ακόμα τρομακτικότερο ίζημα αλήθειας.

 

Να σας πω την μαύρη μου αλήθεια δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τον Φίτσεκ. Τον θεωρούσα σχετικά χλιαρό και ίσως λίγο «μία από τα ίδια» σε σχέση με ανάλογες ιστορίες που είχα διαβάσει. Αυτή τη φορά όμως, έχει καταφέρει να παίξει με το μυαλό του αναγνώστη, να το αποπροσανατολίζει συνεχώς από τη λύση του εγκλήματος, να στρέφει συνεχώς τις υποψίες του σε δευτερεύοντα στοιχεία που κάποιες στιγμές μοιάζουν να είναι σημαντικά και λίγες σελίδες αργότερα να «καίγονται» ως ελάσσονος σημασίας. Ο Φίτσεκ είναι μοναδικός στο να κρατά την αγωνία στα ύψη ενώ διαβάζεις και ταυτόχρονα να μη χάνεται στην ίδια του την ιστορία και τους πολυεπίπεδους χαρακτήρες του. Δεν κρατάει τα προσχήματα, δίνει στο πιάτο κάθε μύχιο φόβο σου και εσύ συνεχίζεις μαζοχιστικά να γυρίζεις τις σελίδες. Αυτή τη φορά κατάφερε το ακατόρθωτο: να με τρομάξει! Σε όλο το κείμενο, η πλοκή δεν κάνει πουθενά κοιλιά, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και η τελική λύση είναι απόλυτα ικανοποιητική και προπάντων όχι τραβηγμένη από τα μαλλιά για να έχουμε ένα plot-twist μη αναμενόμενο.

«Ο Τρόφιμος», σε ποιους προτείνω να το διαβάσουν

*Σε αυτούς που αγαπούν τα καθαρόαιμα ψυχολογικά θρίλερ.

*Σε αυτούς που αγάπησαν τη Σιωπή των αμνών του Τόμας Χάρρις

*Σε αυτούς που λαχταρούν ο συγγραφέας να παίξει με το μυαλό τους και να τους οδηγήσει στα

μονοπάτια του τρόμου χωρίς υπερβολές και χωρίς να βγάζει μισοπεθαμένα κουνέλια από το

καπέλο του εκβιάζοντας ανύπαρκτα συναισθήματα από τους αναγνώστες του.

*Στα υπέρ του βιβλίου οφείλω να καταλογίσω τον τρόπο που ο συγγραφέας διαχειρίζεται τις

ευχαριστίες του προς αυτούς που τον βοήθησαν να υλοποιήσει την ιδέα του. Είναι ίσως το ίδιο

απολαυστικό να τις διαβάζει κανείς όσο και το ίδιο το βιβλίο!

Προτείνει η Μαριάννα Φλέσσα