Ο Πανταζής Τσέλιος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λαμία. Το 2009 μετακινήθηκε στην Αθήνα, όπου και ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ). Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, ειδικεύτηκε στη χαρακτική και, έχοντας αγαπήσει από πολύ μικρός την τέχνη του βιβλίου, διδάχτηκε αργότερα την καλλιτεχνική βιβλιοδεσία. Το 2017 έγινε συνιδρυτής της ομάδας Δρυοκολάπτης με σκοπό την προβολή της χαρακτικής και της τέχνης του βιβλίου. Σήμερα εργάζεται ως εκπαιδευτικός, ενώ παραμένει ενεργός στον εικαστικό χώρο. Η τελευταία του ατομική έκθεση με τίτλο «Πλωτό Δάσος» παρουσιάστηκε τον Μάρτιο του 2022 στο Κέντρο Τεχνών Μετς.
Τα έργα του αναδεικνύουν την αγάπη του για τη φύση, για τη λαϊκή τέχνη και τον μύθο. Οι απεικονίσεις του προβάλλουν με γλυκύτητα και ανεμελιά ένα παραμυθικό σύμπαν αλληλεπιδράσεων. Τα δέντρα, τα πουλιά και τα ζώα παιχνιδίζουν στο εσωτερικό μιας φυσιολατρικής και αθώας κοινωνίας. Οι μορφές αποκτούν σχήμα και κίνηση μέσα από αναπαραστάσεις μη ρεαλιστικές που εντείνουν την εκφραστικότητα. Ο καλλιτέχνης συλλέγει στοιχεία τα οποία μετουσιώνει εικαστικά, αφήνοντας τελικά ένα στίγμα αυθεντικότητας στα έργα του. Το εκάστοτε φυσικό αντικείμενο γίνεται αφορμή για μια νοσταλγική ματιά στην πραγματικότητα. Αποτελεί έναυσμα για την επιστροφή του ανθρώπου σε μια αρχέγονη ψυχική ανάπαυλα, μια πολύτιμη απλοϊκότητα που συχνά στερούμαστε στο πλαίσιο του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την τέχνη;
Από όταν ήμουν παιδί μου άρεσε πάρα πολύ να σχεδιάζω πράγματα που έβλεπα στα βιβλία. Έχω πολύ έντονες αναμνήσεις. Παρατηρούσα τις εικόνες στα λαϊκά παραμύθια, τις εικονογραφήσεις του Μέγα, του Κοψίδη και του Κόντογλου. Θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου διαβάζει και να περνάω ώρες ξεφυλλίζοντας τις σελίδες. Ακόμη και τώρα, όταν θέλω να φτιάξω κάτι, αναπολώ συχνά τις εικόνες εκείνων των παραμυθιών. Έπειτα, όταν πήγαινα ακόμη στο δημοτικό, μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να μάθω να φτιάχνω βιβλία. Οι γονείς μου ήταν δάσκαλοι και έτσι έτυχε να έχω αρκετές επιρροές από τον χώρο αυτό. Όσον αφορά βέβαια την τέχνη, μεγαλώνοντας σε μια μικρή πόλη όπως η Λαμία, δεν είχα πολλά βιώματα από εκθέσεις ή μουσεία. Όταν κλήθηκα να επιλέξω, αποφάσισα να έρθω στην Αθήνα. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα του να σχεδιάζω και να στήνω δικές μου ιστορίες, να σκηνοθετώ κατά μία έννοια και να παρουσιάζω τα πράγματα και τις καταστάσεις με τον δικό μου τρόπο. Κάπως έτσι βρέθηκα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) οπότε το ενδιαφέρον μου συσσωρεύτηκε εκεί.
Πότε και πώς ήρθες σε επαφή με τη χαρακτική;
Στα φροντιστήρια προετοιμασίας για την εισαγωγή στην ΑΣΚΤ κάναμε πολύ σχέδιο. Δουλεύαμε με προτομές έχοντας στο νου μας τη ζωγραφική και τη γλυπτική, αγνοώντας το υπόλοιπο εφαρμοσμένο κομμάτι. Όταν πέρασα στη σχολή κλήθηκα να γραφτώ σε κάποια εργαστήρια. Εκεί επέλεξα αρχικά τη ζωγραφική, μιας που ήταν η πιο διαδεδομένη επιλογή, και έπειτα, μαζί με τον φίλο και μετέπειτα συνεργάτη μου Ευριπίδη Παπαδοπετράκη, επιλέξαμε σχετικά τυχαία τη χαρακτική. Τολμώ να πω ότι ως υποψήφιοι ήταν μια τέχνη που γνωρίζαμε ελάχιστα. Η σχολή μάς προσέφερε πολλά ερεθίσματα, μας προκαλούσε να εξερευνήσουμε καινούρια πράγματα που ήταν σε μεγάλο βαθμό θεωρητικά. Αυτό μπορούσε να αποδειχθεί και παγίδα. Αν κανείς επικεντρωνόταν μόνο στο εννοιολογικό κομμάτι, μπορεί να έχανε από το χειρονακτικό και κατασκευαστικό. Εμένα με ενδιέφερε πολύ το τεχνικό μέρος. Στο εργαστήρι χαρακτικής, με τον καθηγητή μας Γιάννη Γουρζή, μπορούσα να αποκτήσω το τεχνικό υπόβαθρο που επιθυμούσα. Έτσι επικεντρώθηκα τελικά στη χαρακτική.
Τι διαφοροποιεί τη χαρακτική από τις υπόλοιπες τέχνες;
Η χαρακτική είναι η τεχνική παραγωγής της μήτρας από την οποία προκύπτουν αργότερα πολλαπλά τυπώματα. Είναι ακόμη η μητέρα όλων των γραφικών τεχνών. Πιστεύω ότι εμπλουτίζει με κάποιον τρόπο τη γενική ποιότητα που έχει η ζωγραφική και το σχέδιο. Για να μπορέσουμε να φτιάξουμε μια ξυλογραφία από ένα σχέδιο, καλούμαστε να το μεταφράσουμε εικαστικά, να μεταγλωττίσουμε τα γραφίσματα του σχεδίου αναλογικά με τις ανάγκες της χάραξης πάνω στην πλάκα του ξύλου, να το φτιάξουμε έτσι ώστε να αντιστοιχεί στην τεχνική εκτέλεση. Αυτό θα έλεγα ότι αποτελεί και την αρετή της χαρακτικής, η εικαστική διαδικασία μεταγλώττισης που αποτυπώνεται στο αποτέλεσμα. Ακόμη, θαυμάζω το ότι μέσα από τη χαρακτική επιβιώνει πάρα πολύ η παράδοση, ενώ παράλληλα πρόκειται για μια τέχνη που παραμένει ανοιχτή σε οποιονδήποτε σύγχρονο πειραματισμό. Τέλος, είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς η τεχνική αλληλεπιδρά με τον καθένα μας ξεχωριστά. Μπορώ να δείξω σε κάποιον πώς να χαράσσει, αλλά στην πράξη θα κάνει την τεχνική δική του. Το χέρι του καθενός έχει άλλο μήκος και άλλο πλάτος, κρατάει αλλιώς το εκάστοτε εργαλείο και ό,τι δημιουργεί εμπεριέχει τον ίδιο με έναν μοναδικό τρόπο. Η ίδια μας η κατασκευή, ο τρόπος που στεκόμαστε, που καθόμαστε, που πιάνουμε κάτι για να το πλάσουμε κάνει τη χαρακτική (όπως και τη γλυπτική) μια πολύ προσωπική τέχνη. Έχει ένα πολύ βιωματικό αποτύπωμα μέσα της.
Συχνά επιλέγεις το έγχρωμο τύπωμα. Γιατί;
Η χαρακτική είναι συχνά μονοχρωματική. Μάλιστα κυριαρχεί η εντύπωση ότι χρησιμοποιείται αποκλειστικά μαύρο μελάνι στα τυπώματα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο. Εμένα μου αρέσει πολύ να υπάρχουν χρώματα. Τα έργα που παρουσίασα τον περασμένο χρόνο στο Κέντρο Τεχνών Μετς ήταν όλα έγχρωμα. Νομίζω ότι επιλέγω το χρώμα γιατί με κάποιον τρόπο είναι πιο κοντά σε εμένα, αντικατοπτρίζει, θέλω να πιστεύω, τον εαυτό μου.
Ποια είναι τα δημιουργικά σου εργαλεία, τα μέσα που μεταχειρίζεσαι για να μετουσιώσεις τη σκέψη σου σε τέχνη;
Χρησιμοποιώ σίγουρα πολλές αλληγορίες. Μου αρέσει να παίρνω αφορμές από μύθους, από παραμύθια ή και πραγματικές ιστορίες. Στην πιο πρόσφατη δουλειά μου απέφυγα την ανθρώπινη παρουσία. Ό,τι έχω κάνει τον τελευταίο καιρό δεν εμπεριείχε τον άνθρωπο. Ένιωθα ότι αξίζει να μην επιδεικνύουμε παντού το είδος μας. Τα πράγματα υπάρχουν και χωρίς εμάς. Ιδίως το φυσικό περιβάλλον, τα δάση και όλα αυτά που εγώ ήθελα να αναδείξω. Έχουν δεινοπαθήσει, άλλωστε, από την κακή λογική των ανθρώπων. Έχουμε πια αποστασιοποιηθεί πάρα πολύ από τη ζωή στη φύση. Είναι κάτι που παρατηρώ συχνά και στους μαθητές μου, που είναι μικρά παιδιά. Πριν από κάποια χρόνια τους ζήτησα να ζωγραφίσουμε έναν λαχανόκηπο και έμεινα άφωνος όταν είδα ότι ζωγράφιζαν τις ντομάτες κάτω από τη γη. Τα παιδιά δεν γνώριζαν πώς φυτρώνουν τα λαχανικά, ενώ εγώ λόγω βιωμάτων το γνωρίζω από τεσσάρων χρονών. Ήθελα λοιπόν να υπάρχει ένα ανάλογο σχόλιο και έτσι επέλεξα να εξαφανίσω τον άνθρωπο. Θα μπορούσα να είχα κρύψει κάπου ένα αποτύπωμά του, ένα παπούτσι, ένα κουτάλι ή ακόμη μια φωτιά. Σκέφτηκα ότι όπως πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με το φυσικό περιβάλλον, θα αναπαραστήσω και εγώ τη φύση σαν να μην έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο. Τώρα, βέβαια, βλέπω σαν πρόκληση την παρουσία του ανθρώπου στο έργο μου. Θέλω να προσθέσω την ανθρώπινη φιγούρα ή ίσως κάποιο ανθρωπόμορφο ον.
Εκτός από τη χαρακτική ασχολείσαι και με άλλες μορφές τέχνης;
Ναι, δεν επιμένω πάντα στο να κάνω χαρακτικά. Ορισμένες φορές αυτό μου φαίνεται κουραστικό και περιοριστικό. Προτιμώ να επιλέγω κάθε φορά αν θέλω να χαράξω κάτι, αν θέλω να παραμείνει απλό σχέδιο ή να γίνει ακουαρέλα για ένα ζωγραφικό έργο. Η χαρακτική είναι ένα εργαλείο, μια γλώσσα που μπορούμε να επιλέξουμε ανά πάσα στιγμή. Εγώ προτιμώ να νιώθω ελεύθερος και κυρίαρχος του τι κάνω, πότε το κάνω και γιατί. Να μην νιώθω ότι πρέπει κάθε μου ιδέα να καταλήγει αναγκαστικά σε χαρακτικό. Άλλωστε η χαρακτική απαιτεί πολλή πειθαρχία. Είναι μια επαναλαμβανόμενη τελετουργία που αν γίνεται εξαναγκαστικά μπορεί να σε κουράσει και ακόμη να σε απωθήσει. Από την άλλη, αυτή η ίδια η τελετουργία της με εξασκεί στο να υποτάσσω συχνά τη θέλησή μου, να κοπιάζω για κάτι και να απολαμβάνω αργότερα το αποτέλεσμα.
Ποια είναι η σχέση σου με το βιβλίο;
Αγαπώ πάρα πολύ τα βιβλία. Πιστεύω ότι το καθένα είναι ένα έργο τέχνης, μια μοναδική καλλιτεχνική οντότητα. Θεωρώ ότι και η δουλειά μου είναι κατά μία έννοια εικονογραφική. Η τέχνη του βιβλίου με ενδιέφερε πολύ ήδη από τη φοίτησή μου στη σχολή. Είχα δει το έργο του Γιάννη Κεφαλληνού, ο οποίος είχε ιδρύσει και το πρώτο εργαστήρι χαρακτικής στην ΑΣΚΤ, καθώς και το τυπογραφείο της σχολής, όπου είχαμε ακόμη πολλά μηχανήματα που είχε αγοράσει και χρησιμοποιούσε ο ίδιος. Για εμένα όλο αυτό ήταν κάτι ιερό, διαφύλασσε μια πολύτιμη παράδοση στη σχολή μας. Γενικά, υπάρχει ένα πολύτιμο χειρωνακτικό μέρος στη διαδικασία παραγωγής του βιβλίου. Από την εμπειρία που έχω με τη διδασκαλία της χαρακτικής και της βιβλιοδεσίας, είναι κάτι που ενδιαφέρει πολύ τον κόσμο.
Η βιβλιοδεσία επιβιώνει σήμερα ως επάγγελμα; Υπάρχουν ακόμη βιβλιοδετεία;
Η καλλιτεχνική βιβλιοδεσία σήμερα επιβιώνει πολύ δύσκολα. Η τέχνη του βιβλίου βρίσκεται πια στο περιθώριο. Υπάρχουν πλέον μέθοδοι μαζικής παραγωγής και είναι φυσικό να μην υπάρχει η ίδια ζήτηση σε αυτή την παραδοσιακή τεχνική. Ωστόσο, πιστεύω ότι αξίζει να μην την εγκαταλείψουμε. Έχουμε πολύ καλούς τεχνίτες και θεωρώ πως αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να αξιοποιήσουμε. Η ταυτότητα και η κουλτούρα μας, άλλωστε, αναδεικνύονται από τέτοια πράγματα. Αν σκεφτούμε τα βιβλιοδετεία και, πολύ συχνά πλέον, τα παλαιοβιβλιοπωλεία που έχουμε στην Αθήνα, στα Εξάρχεια ή στη Νεάπολη, που ήταν η καρδιά του βιβλίου, τα τυπογραφεία που βρίσκονταν άλλοτε στην Ομόνοια, είναι πολύ κρίμα να μην υπάρχει πια τίποτα από όλο αυτό που θα έδινε χαρακτήρα και αισθητική στην πόλη μας. 
Είσαι συνιδρυτής του Δρυοκολάπτη. Ποια είναι η δράση της ομάδας αυτής;
Ιδρύσαμε τον Δρυοκολάπτη μαζί με τον Ευρυπίδη Παπαδοπετράκη. Ήμασταν φίλοι από τη σχολή και συνεργαζόμασταν ήδη σαν καλλιτέχνες. Το όνομα Δρυοκολάπτης μας άρεσε πολύ. Ήταν μια έμμεση αναφορά στη χαρακτική. Ο δρυοκολάπτης είναι ένα πτηνό που σκαλίζει τα δέντρα για να τραφεί και ουσιαστικά χαράσσει πάνω τους. Παράλληλα τα καθαρίζει από τα έντομα και τα σκουλήκια που μπορεί να παρασιτούν πάνω στον κορμό. Μας φάνηκε ένας όμορφος συμβολισμός. Αυτό το πουλάκι είναι τελικά ένας φυσικός χαράκτης. Ο Δρυοκολάπτης αφορά κυρίως τον κόσμο του βιβλίου. Δημιουργούμε σημειωματάρια, κάνουμε βιβλιοδεσίες ή συντήρηση παλιών βιβλίων. Επίσης οργανώνουμε σεμινάρια βιβλιοδεσίας. Σκοπός μας ήταν από την αρχή να επανασυστήσουμε την τέχνη του βιβλίου στο ευρύ κοινό, να την παρουσιάσουμε υπό το φως μιας νέας σύγχρονης ματιάς και εικαστικής πρακτικής. Είχαμε την πολύ μεγάλη τύχη να μάθουμε βιβλιοδεσία στο βιβλιοδετείο του κ. Μπάμπη Λέγγα, έναν χώρο που αποτελεί λίκνο της καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας. Μας έδωσε πρόσβαση σε απίστευτες γνώσεις όσον αφορά την τεχνική, τη στάχωση του βιβλίου κ.τ.λ. Στον Δρυοκολάπτη προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τη βιβλιοδεσία περισσότερο παιδαγωγικά, επιδιώξαμε δηλαδή να αναδείξουμε την τεχνική της μέσα από σεμινάρια, αλλά και μέσα από το δικό μας προσωπικό έργο. Να συνδυάσουμε τη χαρακτική και την τέχνη της βιβλιοδεσίας.
Πρόσφατα παρουσίασες το «Θηριολόγιο». Μίλησέ μας για αυτή την ιδέα.
Το «Θηριολόγιο» είναι ένα βιβλίο που δημιούργησα σαν λεύκωμα ή κατάλογο, με αφορμή την έκθεση που είχα κάνει τον περασμένο χρόνο στο Κέντρο Τεχνών Μετς. Τότε σκέφτηκα πως αντί να υπάρχει ένας κατάλογος ή κάτι αντίστοιχο, που σε μια πιθανή εκκαθάριση θα πετούσε κανείς εύκολα από τη βιβλιοθήκη του, θα μπορούσα να δημιουργήσω ένα βιβλίο που θα αλληλεπιδρά με τον αποδέκτη. Επέλεξα εννέα ξυλογραφίες, που παρουσιάζονταν στη έκθεση, με εννέα είδη ζώων από τα βουνά και τα δάση της Ελλάδας, μιας που και εγώ κατάγομαι από ένα τέτοιο μέρος.
Η λογική ήταν να φτιαχτεί ένα βιβλίο με σύντομο λόγο, που θα λειτουργούσε σαν τίτλος για το κάθε έργο. Παράλληλα θα αποτελούσε έναυσμα για τη συγκρότηση μιας φανταστικής ιστορίας με ροή και συνέχεια. Έτσι, με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση του κ. Κόρδη υλοποιήθηκε τελικά η ιδέα μου. Μας ενδιέφερε να έχει μια προσιτή τιμή, να μπορούν εύκολα να το προμηθευτούν όλοι όσοι θα ήθελαν και να είναι μια συλλεκτική έκδοση σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Τη βιβλιοδεσία την έκανα εγώ και κάθε αντίτυπο ήταν αριθμημένο και υπογεγραμμένο. Στο τέλος του βιβλίου ο αναγνώστης παρακινείται να γράψει τη δική του ιστορία. Θα θέλαμε, λοιπόν, κάποιος να έχει το βιβλίο αυτό σαν ένα παιχνίδι που θα μπορεί να παίξει ο ίδιος, θα μπορεί να μοιραστεί με τα παιδιά του, με τα εγγόνια ή τους μαθητές του.
Ποια είναι η θέση των ζώων στο έργο σου; Αποκτούν πρόσωπο;
Τα ζώα στο έργο μου υποκαθιστούν κατά κάποιο τρόπο την κοινωνία των ανθρώπων. Θέλησα να δημιουργήσω συνθέσεις μέσα από τις οποίες το δάσος θα παρουσιάζεται ως μια μικρή κοινωνία. Εκεί μέσα, σε διάφορα σημεία είναι κρυμμένα ζώα, πουλιά, σκαντζόχοιροι κ.ά. Ήθελα να αναδείξω την αλληλεπίδρασή τους. Έχω φτιάξει, για παράδειγμα, μια αλεπού που είναι περικυκλωμένη από διάφορα έλατα. Ήταν και αυτό εμπνευσμένο από μια δική μου ανάμνηση, από τα καλοκαίρια στο χωριό. Τον Ιούλιο που έχει παντού πυγολαμπίδες, τη νύχτα τα έλατα μοιάζουν με γίγαντες. Ειδικά αν φυσάει λίγο, μοιάζουν να χορεύουν σαν να έχουν ζωή. Φαντάστηκα, λοιπόν, να περιπλανιέται ανάμεσα από αυτά μια αλεπού, η οποία χαζεύει τις πυγολαμπίδες σαν να είναι αστέρια, σαν να βρίσκεται στο διάστημα. Για αυτό και ο τίτλος που έδωσα ήταν «Μια Αλεπού αναμέσα στα άστρα». Έτσι ένιωθα σαν να δημιουργώ κάτι μαγικό. Χωρίς να κάνω πολλά πράγματα, χωρίς να προσθέτω πολλά λόγια, έφτιαχνα τελικά ένα παραμύθι.
Ποια είναι η σχέση σου με τη βυζαντινή τέχνη;
Ο βυζαντινός τρόπος είναι στο έργο μου δομικό χαρακτηριστικό, αφορά κυρίως τη σύνθεση και την αισθητική των χρωμάτων. Με την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας ο βυζαντινός ζωγραφικός τρόπος επιβίωσε στη λειτουργική τέχνη αλλά και στη λαϊκή παράδοση, κυρίως στη διακόσμηση των ξυλόγλυπτων, των επίπλων, των υφαντών και του ρουχισμού. Βρίσκουμε θαυμάσια παραδείγματα της τέχνης αυτής στα υπέρθυρα των παραθύρων, στις πόρτες, στις βρύσες, στα εικονίσματα κ.τ.λ. Όλη αυτή η παράδοση και η εξέλιξή της ήταν κάτι που μου έκανε πάντα μεγάλη εντύπωση και με συγκινούσε. Σχετίζεται, βέβαια, και με την καταγωγή μου, τη Φουρνά Ευρυτανίας. Από μικρός παρατηρούσα τις εκκλησίες της περιοχής που είναι αγιογραφημένες με τεχνικές του 18ου-19ου αιώνα. Θυμάμαι τις εικόνες του Διονυσίου του εκ Φουρνά, τα κεντήματα των γιαγιάδων στους αργαλειούς, τα διάφορα διακοσμητικά που έφτιαχναν για τα εικονοστάσια. Μάλιστα ο παππούς μου ήταν ξυλουργός, οπότε είχα πολλές τέτοιες επιρροές.
Υπάρχει σήμερα εξέλιξη στη βυζαντινή ζωγραφική;
Όσον αφορά αυτό που ονομάζουμε βυζαντινή ζωγραφική, δεν πρόκειται για κάτι που εμφανίστηκε ταυτόχρονα με το βυζαντινό πολιτειακό σύστημα, υπήρχε από πριν και δεν έπαψε να υπάρχει μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας. Υπήρξε μια περίοδος παρακμής, όμως η εξέλιξη συνεχίζεται ακόμη σήμερα. Όσο υπάρχει ένας πολιτισμός που έχει τέτοιες καταβολές η εξέλιξη δεν παύει. Σίγουρα το υπερβατικό και θεολογικό περιεχόμενο που θέλει να εκφράσει η ορθόδοξη χριστιανική σκέψη αποδίδεται εξαιρετικά με αυτόν τον συνθετικό και αρμονικό τρόπο των Ελλήνων. Επιβιώνει όμως και στην κοσμική τέχνη. Ο Κόντογλου ζωγράφιζε γοργόνες, ιθαγενείς, κουρσάρους και άλλα φανταστικά πλάσματα. Ζωγράφισε ακόμη γυμνά σώματα, όπως την Κλεοπάτρα της Αιγύπτου. Απεικόνισε, όμως, με τον ίδιο τρόπο και αγιογραφικά θέματα με μορφές ιερές. Δεν πρόκειται συνεπώς για κάτι βέβηλο. Ο Κόντογλου δεν είχε στεγανά. Ήταν βαθιά και αυθεντικά μοντέρνος. Όλα τα υπόλοιπα νομίζω πως είναι στρεβλώσεις. Βέβαια, χρειάζεται πάντα μια ισορροπία όταν μεταχειρίζεται κανείς μια τόσο παλιά και νοηματικά φορτισμένη τέχνη.
Πιστεύεις ότι χρειάζεται κανείς να ασκηθεί και πρακτικά στην εκάστοτε τέχνη προκειμένου να μπορεί να την κατανοήσει;
Νομίζω πως ναι. Έτσι επέλεξα και εγώ ο ίδιος να μελετήσω θεωρητικά τη βυζαντινή τέχνη προκειμένου να μπορώ να χρησιμοποιήσω και πρακτικά ορισμένα στοιχεία της. Πιστεύω ότι δεν είναι εύκολο να κρίνει κανείς επαρκώς ένα έργο αν δεν έχει δοκιμάσει στην πράξη κάτι ανάλογο. Δεν χρειάζεται να είναι όλοι καλλιτέχνες, αλλά είναι σίγουρα εποικοδομητικό να δούμε το τι απαιτεί η κατασκευή του εκάστοτε έργου. Διαφορετικά ίσως να εγκλωβιζόμαστε σε μια στείρα λογική κριτικής της τέχνης. Κάποιες φορές πιθανόν να αντιμετωπίζουμε το εκάστοτε έργο με καθαρά θεωρητικούς όρους, ως ένα κλειστό σώμα, ενώ αντιθέτως πρόκειται για ένα αντικείμενο δημιουργικό. Είναι ενδιαφέρον να επιδιώξουμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του καλλιτέχνη και ίσως τελικά να βοηθηθούμε στην κατανόηση των πραγμάτων.
Για περισσότερες πληροφορίες: www.instagram.com/pantazis.tselios/
Τετάρτη 25 Αυγούστου 2023 / Συνέντευξη-παρουσίαση Άννα Κάμπα
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
