XL και XXL, όπως Αμερική! | Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής
Στενέψανε τα όρια, δεν έχω περιθώρια
Σιγά- σιγά πεθαίνουμε στα ίδια πάντα μένουμε
μα μια ζωή καλύτερη αξίζω….
Μη νομίζεις, απ’ τη ζωή είναι βγαλμένα τα λόγια. Τα τυλίγει ο μαέστρος στα εννέα όγδοα και σου λέει: «ορίστε, πάρτε τα για παρηγοριά». Διότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια στην τσέπη, τα όρια παραστένεψαν κι όταν μπαίνεις στο σούπερ μάρκετ τριγυρνάς σαν το χαϊβάνι στους διαδρόμους κοιτάζοντας πρώτα τις τιμές κι ύστερα τα προϊόντα. Και καταλήγεις στις προσφορές. Ιδίως σ’ αυτά τα πράγματα -ό,τι να’ ναι – που έχουν κολλημένα πάνω τους χαρτάκια έκπτωσης, λόγω των ωρών που απομένουν μέχρι τη λήξη τους. Το δε καλάθι του νοικοκυριού, φενάκη.
Δες, τώρα. Η κακοφαγία φέρνει αποτελέσματα δυσανάλογα της όρεξής σου. Ενώ δεν τρως αρχοντικά, μπέικα που λέγανε οι στερημένοι παλαιών εποχών, φορτώνεις τον οργανισμό σου με περιττά κιλά, εξαιτίας της «junk food». Τόσα, που ανοίγεις την ντουλάπα και τρομάζεις. Επειδή κανένα από τα ρούχα σου δε σε χωράνε. Με άδειες τσέπες ούτε να σκεφτείς πώς θα πλησιάσεις την αγορά, οπότε βολεύεσαι με φόρμες. Όπως Αμερική.
Οι κάτοικοι μιας υπερχώρας, όπως Η.Π.Α., συντηρούν με λύσσα ταχυφαγεία λιπαρών εδεσμάτων πάσης φύσεως και αδιαφορούν για τις διαστάσεις περιφέρειας, στήθους, κεφαλής και άκρων. Τρόπος ζωής που, πλέον, εισήχθη και στον τόπο μας, όχι από πιθηκισμό, αλλά από έκτακτη ανάγκη. Λόγω εισβολής Ρωσίας στην Ουκρανία και ό,τι αυτή συνεπάγεται: ενεργειακή φτώχεια, πληθωρισμός, εξοπλισμοί και ένα τουρκικό παραλήρημα εναντίον μας, αφού ο γείτονας Σουλτάνος συνεταιρίστηκε από την αρχή του πολέμου με τον κόκκινο δικτάτορα.
Χώρια η πανδημία και η κρίση που έφεραν δεινά στα λαϊκά στρώματα, δηλαδή στο μεγαλύτερο κομμάτι του εγχώριου πληθυσμού, όπως πτώση ΑΕΠ, αύξηση ανεργίας, ενώ οδήγησαν σε μερική εγκατάλειψη των νεοφιλελεύθερων δογμάτων περί «ελευθερίας των αγορών» και εφαρμογή προγραμμάτων στήριξης της οικονομίας, με έκδοση κρατικών τίτλων δανεισμού από τις κεντρικές τράπεζες, που στην ουσία, αυτά καταλήγουν στην έκδοση νέου χρήματος.
Η κοινωνία είναι κουρασμένη και θυμωμένη. Το νιώθει κανείς και έξω από τα περιτειχισμένα στέκια των ψηφιακών όχλων, όπου η ανθρωποκτόνα διάθεση μεταμφιέζεται, όλο και πιο συχνά, σε φαρμακερό σχόλιο. Πάνω σ’ αυτή την κακόκεφη κόπωση, που παλεύει με τις εμπειρίες της οικονομικής πτώσης, τον κορονοϊό και την αβεβαιότητα της περιόδου, προβάλλουν διάφορα διεγερτικά. Ως γνωστόν, η κατατονία αναζητεί την ακρότητα και τρόπους να περάσει στην επίθεση.
Ένα κομμάτι της τηλεοπτικής και διαδικτυακής αγοράς αγκαλιάζει την παρακμή, έστω στην αποτριχωμένη και γυμνασμένη εκδοχή της ωμής «άποψης». Πολιτικής και πολιτών. Ελάχιστοι αντιλαμβάνονται την αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ για τις υποκλοπές, οι πολλοί καταπίνουν ό,τι σερβίρεται από τα δελτία ειδήσεων είτε fake news είτε αλήθειες.
Ο άλλος κι εύκολος τρόπος να μένουμε στην κάμαρή μας παθητικοί δέκτες και ανενεργοί πολίτες, είναι οι τηλεοπτικές μυθοπλασίες με τη σέσουλα, τα εμετικά ριάλιτι και οι γυναίκες που καμώνονται τα μοντέλα.
Οι αγορές από την άλλη, κάτω από την πίεση της ανταγωνιστικότητας και την εξασφάλιση της βιωσιμότητάς τους και του κέρδους τους, στράφηκαν στην αξιοποίηση της τεχνολογικής εξάπλωσης του διαδικτύου, την απήχηση που το διαδίκτυο έχει στους εκατομμύρια χρήστες του και αξιοποίησαν τα πλεονεκτήματά του, προς όφελός τους. Έτσι, παρά τις στερήσεις και τη σταδιακή μετατροπή μιας κανονικής, ας πούμε, εμφάνισης σε αμερικανόγλυπτο XL και XXL σωματότυπο, υποταχτήκαμε στον συρμό της – μέσω τεχνολογίας – απομόνωσης.
Δυναμικοί δέκτες , παθητικοί δράστες . Αυτό και αν είναι μια παρατήρηση των καιρών μας, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται το σύγχρονο κοινωνικό πολιτικό περιβάλλον. Κατακτάμε δυναμικά την πληροφορία αλλά την επεξεργαζόμαστε παθητικά ως προς την ουσία της. Η πληθώρα και η ποικιλία των μηνυμάτων, ενώ φαίνεται να κερδίζει στον χρόνο της αμεσότητας, υστερεί σε κάτι πολύ σημαντικό, στον χρόνο δηλαδή της αφομοίως;hς της και της κριτικής της προσέγγισης. Από Homo Sapiens γίναμε Digital natives. Μεταλλαχθήκαμε ως προς τον τρόπο που πολιτευόμαστε, κοινωνικοποιούμαστε, συνάπτουμε σχέσεις κάθε είδους.
Κι όταν πιάνουμε καναπέ γωνία ή καρέκλα υπολογιστή, πάνε περίπατο οι θυμοί, τα νεύρα, οι υποκλοπές, το καλάθι- κοροϊδία της νοικοκυράς, οι ανυπεράσπιστες τσέπες μας, το άδειο ψυγείο, ενώ το δυσθεώρητο τιμολόγιο του ρεύματος θάβεται μέσα στο φτηνό ύφασμα της XL φόρμας, καθώς τα δάχτυλα κολλάνε στο κινητό ή στο πληκτρολόγιο του p.c.
Η δε διαμαρτυρία με το τραγούδι «μια ζωή καλύτερη αξίζω» παραμένει μελωδική ουτοπία. Ούτε καν όνειρο.
XL και XXL, όπως Αμερική! | Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής
Διαβάστε επίσης:
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
