Τα Πιέρια Όρη βρίθουν από ιστορίες στοιχειών, βρουκολάκων, δαιμόνων, παράξενων ζώων αλλά και νεράιδων. Για κάποιους αποτελούν παραδοσιακά παραμύθια, όμως για άλλους είναι μαρτυρίες που είτε έχουν ακούσει από μεγαλυτέρους είτε έχουν βιώσει οι ίδιοι.
“Δεν τα πιστεύω αυτά” δηλώνει ο κ. Θωμάς και γελάει τονίζοντας το όνομά του. Μία ηλικιωμένη γιαγιά φανερώνει την απάντηση γιατί κάποιοι βλέπουν αυτά που δεν μπορούν να δουν άλλοι με τα μάτια τους: “Ήταν πιο αθώοι, τότε”.
Τα στοιχειά του δάσους
“Εκεί που προχωρούσα με τα δύο μουλάρια, γυρνάει τα αυτιά το ένα και κοιτάζει…δεν προχωράει.Βλέπω μπροστά μου μία μαυρίλα. Τί είναι αυτό λέω; Βλέπω έναν γάιδαρο, μαύρο σα λουστρίνι. Μόλις έκανα να τον προσπεράσω, κόντεψαν να με σκοτώσουν τα ζώα. Τόσο φόβο είχαν. Πέρασα το πρωί ούτε πατημασιές, ούτε σβουνιές, ούτε τίποτα. Τί ήταν αυτό τώρα;”, μαρτυρεί ένα ηλικιωμένος κάτοικος χωριού.
Τα στοιχειά μπορεί να έχουν την μορφή κάποιου ζώου, φωτιάς (καντήλια που κρέμονται στον αέρα), άυλης φιγούρας αλλά και δέντρου. Και οι οδηγίες είναι σαφείς: “Όταν έβλεπες κάτι τέτοιο, δεν πρέπει να μιλήσεις, ούτε να το κοιτάξεις. Ή σε παίρνει την φωνή ή σε αφήνει παράλυτο ή πεθάνεις στον τόπο”.
“Αφήσαν τον Κωνσταντή ένα παιδάκι να βοσκήσει τα πρόβατα. Σε αυτό το δέντρο το ξερό, να μην πας τα πρόβατα, γιατί είναι στοιχειόδεντρο. Τα πήγε εκεί και ο Κωνσταντής έχασε τη λιαλιά του”.
Βρουκόλακες και δαίμονες που χορεύουν
Οι μαρτυρίες για τους βρουκόλακες ή βουρκόλακες ή βρυκόλακες και για τα δαιμόνια είναι σαφέστατα πιο τρομακτικές.
“Πέθανε ένας άνθρωπος αλλά το σώμα του έβγαινε ολόκληρο. Λέγαμε μην πας σε αυτό τον δρόμο, βγαίνει ο Γιώργος και θα σε φάει. Η γυναίκα του σχωρεμένου είπε στην πεθερά της ότι την επισκεπτόταν. Παραμόνευσε η πεθερά και τον είδε. Τώρα λέει τί να κάνουμε; Nα πάμε στον παππά. Έπρεπε να τον ζεματίσει ο παππάς. Ήρθε ο παππάς, περίμεναν λίγο – όχι πολύ γιατί έβγαινε αυτός- ράντισε τον τάφο με ζεστό κρασί κι έκτοτε δεν ξαναεμφανίστηκε”.
Με τους δαίμονες τα πράγματα ήταν λίγο πιο “απλά”… Αγαπημένο μέρος τους οι αλευρόμυλοι, τα ρέματα και η γκάιντα! Ξέραν οι παλιοί να τους ξεγελάνε με κρέας, με δερμόνι (μεγάλο κόσκινο για το στάρι) και με προσευχή.
“Ήταν 7 αδέρφια.Έκοψαν μια γίδα την φόρτωσαν στο μουλάρι και την μετέφεραν εδώ. Κάπου εκεί στέκονταν οι δαίμονες. Σφύριζαν και φώναζαν. Τους άκουσε ο παππούς Κατσογιάννης, φώναξε κι αυτός, τον πήραν στο ξοπίσω. Τώρα τί να κάνει; Άρχισε να κόβει κομμάτια κρέας από τη γίδα και να τους τα πετάει. Έφθασε έξω από το σπίτι του και έκραξε στη γυναίκα του τη Μαρία να φέρει το δερμόνι και να τους το πετάξει. Άρχισαν να μετρούν αυτοί τις τρύπες από το κόσκινο. Μέχρι να τελειώσει το μέτρημα, λάλησαν τα ορνίθια έφυγαν και μπήκε ο παππούς στο σπίτι του”.
Οι νεράιδες
Αναπόσταστο κομμάτι της ελληνικής παράδοσης και λαογραφίας μας, αλλά και των “τρομακτικών” ιστοριών που διηγούνται οι παλαιοί είναι η εμφάνιση πανέμορφων γυναικών στα υδάτινα στοιχεία, όπως ποτάμια, λίμνες και κρήνες.
Γυναικείες οντότητες, οι λεγόμενες νεράιδες, τραγουδούν και παίζουν δίπλα από τα τρεχούμενα νερά, φορώντας αέρινα ρούχα και πέπλο στα μαλλιά. Τις περισσότερες φορές δεν φέρονται απειλητικά προς τους απλούς ανθρώπους, πλην κάποιων μικρών εξαιρέσεων. Μάλιστα όπως λένε οι μαρτυρίες των παλαιών υπάρχει ένα “τέχνασμα” για να εξαναγκάσει κάποιος άντρας μία νεράιδα να τον παντρευτεί!
Ποιο είναι αυτό; Να της κλέψει και να κρύψει το πέπλο της. Προσοχή όμως…Η νεράιδα θα έχει πάντα στο μυαλό πως να ξεγελάσει για να πάρει πίσω το στολίδι των μαλλιών της και να επιστρέψει πίσω στις άλλες νεράιδες.
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
