Δημήτρης Παπαδόπουλος (Παράσταση «Καντάν»)

Μουσικός-ηθοποιός που πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Καντάν» που ανεβάζει στα τέλη του μήνα η πειραματική ομάδα έρευνας παραστατικών τεχνών «Α4Μ» στο Θέατρο Άνετον στο πλαίσιο του φεστιβάλ Ανοιχτής Σκηνής. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος έδωσε συνέντευξη στον Σωτήρη Ζήκο, αρχισυντάκτη του περιοδικού CITY.

Τι σημαίνει «Καντάν» και τι αφηγείται το κείμενο της παράστασης;
Μια φορά κι έναν καιρό ηταν μια γυναίκα, που την έλεγαν Κίκου, κι ένας νεαρός, ο Ζίρο. Ο Ζίρο έμαθε απο κάποιον, πως η Κίκου έχει ένα «παράξενο» μαξιλάρι. Το μαξιλάρι το είχαν φέρει οι πρόγονοι της Κίκου από ένα μακρινό μέρος της Κίνας, το Καντάν. Όποιος κοιμηθεί σ’ αυτό το μαξιλάρι, όταν ξυπνήσει, νιώθει πως όλη του η ζωή είναι μάταιη. Ο Ζίρο πίστευε το αντίθετο. Όταν θα ξυπνούσε τίποτα δεν θ’ άλλαζε. Κατά τη διάρκεια του ύπνου, στα όνειρα του τον επισκέπτονται διάφορα «φαντάσματα». Σκοπός τους είναι να του προσφέρουν το «αληθινό» νόημα της ζωής. Αυτό είναι το έργο, από κείμενα του Yukio Mishima.
 
Εσύ ποιο «ρόλο» παίζεις σε αυτή την παράσταση και τι κάνεις επί σκηνής;
Έχω αναλάβει το ρόλο του Ζίρο. Η Σοφία Χατζηβασιλείου είναι η Κίκου. Η Κατερίνα Σιναπίδου είναι εκεί σε ρόλο αφηγητή. Βέβαια, αυτή η «μοιρασιά» των ρόλων στην Α4μ δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ουσιαστικά δουλεύουμε όλοι μαζί πάνω στις γενικότερες ιδέες του συγγραφέα. Η Αθηνά Δράγκου, που σκηνοθετεί την παράσταση, δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε όλες αυτές οι ιδέες και τα νοήματα του κειμένου να «κατεβαίνουν», δια μέσου των ηθοποιών, στο κοινό. Στη σκηνή πότε είμαστε πέτρα και πότε βαμβάκι. Πότε φωτιά και πότε αεράκι. Και πάντοτε ονειρικά, λίγο πιο αργά απ’ το «κανονικά». Και ρυθμός, μουσική, ήχοι, θόρυβος, σώματα, εικόνες, ιδέες, λέξεις, σιωπές. Και φαντάσματα!! Παντού. Όπου και να κοιτάξεις!!

Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες στους οποίους κινείται η σκηνοθετική προσέγγιση από την Αθηνά Δράγκου;
Η Αθηνά είναι σίγουρα η πιο κατάλληλη για να απαντήσει. Δεν πολυαναφερόμαστε σε σκηνοθετικές προσεγγίσεις και τέτοια. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι πρόκειται για σωματικό θέατρο και ότι η προσέγγισή της πηγάζει από το Ιαπωνικό θέατρο Noh, καθώς και από στοιχεία του επίσης Ιαπωνικού χορού Butoh. Υπάρχει το στοιχείο του διαλογισμού. Σημαντικό στην παράσταση είναι αυτό, που «δεν κάνουν οι ηθοποιοί» και όχι τόσο αυτό που «βλέπει» το κοινό. Ένας άλλος βασικός σκηνοθετικός άξονας είναι ότι δουλεύουμε το κείμενο σαν παρτιτούρα. Μια οπτικοακουστική παρτιτούρα θα μπορούσαμε να πούμε. Μας ενδιαφέρει πάρα πολύ η λέξη σαν ήχος, καθώς και το κενό μεταξύ δύο λέξεων ή το κενό μεταξύ δύο δράσεων. Η συγκεκριμένη παράσταση είναι φυσικά μια σύγχρονη παραλλαγή πάνω στο θεάτρο Noh. Ακόμη και το ίδιο το κείμενο είναι ένα σύγχρονο έργο βασισμένο σε παραδοσιακό κείμενο του θεάτρου Noh.
 
Ποια είναι η σχέση της ομάδας σας με το ασιατικό θέατρο;
Έχουμε κάνει σπουδές και σεμινάρια στο Ασιατικό χοροθέατρο και στην Ασιατική μουσική σε διάφορες χώρες της Ασίας. Επίσης κάναμε παραστάσεις στις οποίες συνεργαστήκαμε με ντόπιους δημιουργούς. Οργανώσαμε σεμινάρια Ινδικού χοροθεάτρου το 2009 και φιλοξενήσαμε κατά τη διάρκεια του Α΄ φεστιβάλ Ασιατικού θεάτρου το 2010 παραστάσεις και εργαστήρια από την Ινδία, Ταυλάνδη, Ινδονησία. Ελπίζουμε φέτος να μπορέσουμε να οργανώσουμε το Β΄Ασιατικό φεστιβάλ.

Ποιο κοινό παρακολουθεί την ερευνητική δουλειά που κάνετε αναζητώντας νέες θεατρικές φόρμες; Υπάρχει «διάλογος»;
Το κοινό κατά τη γνώμη μου είναι ένα. Και είναι και πολύ ανοιχτό σε νέα ερεθίσματα. Σιγά-σιγά έχει αρχίσει να μας ανακαλύπτει. Στα φετινά Δημήτρια ειδικά η προσέλευση ήταν πολύ μεγάλη. Αρκετός κόσμος μετά από κάθε παράσταση μας προσεγγίζει με ερωτήσεις, σχόλια, που σημαίνει ότι ο κόσμος που μας παρκολουθεί είναι ενεργός, έχει αντίληψη, θέλει να μάθει. Δεν βιαζόμαστε. Και εμείς και το κοινό θέλουμε το χρόνο μας. Αυτό που κυρίως μας ενδιαφέρει είναι να μπορούμε να είμαστε απόλυτα αφοσιωμένοι σ’ αυτό που κάνουμε.

Πώς βλέπεις τα θεατρικά πράγματα στην πόλη;
Είναι καλύτερα από ποτέ. Υπάρχει ένας αναβρασμός που είναι συγκινητικός. Τη στιγμή που οι επιχειρήσεις κλείνουν, οι ομάδες (σε όλους τους τομείς της τέχνης) ανοίγουν καινούριους χώρους (οι περισσότεροι υψηλής αισθητικής), αυτοχρηματοδοτούμενοι. Είναι καλύτερα γιατί πότε ξανά προσφέρθηκε δωρεάν θέατρο όπως το Άνετον στα σχήματα της πόλης; Επιτέλους το ΚΘΒΕ με το «χώρο δράσης» άνοιξε μια γραμμή επικοινωνίας με τον «έξω» κόσμο. Το επίπεδο των θεατρικών παραστάσεων είναι σαφέστατα πολύ υψηλότερο από ποτέ. Οι άνθρωποι του χώρου ψάχνονται με σεμινάρια και σπουδές στο εξωτερικό. Παρακολουθήσαμε τα τελευταία χρόνια εκπληκτικές παραστάσεις. Φυσικά μας περιμένει πολύ δουλειά ακόμη για να μπορέσουμε να σταθούμε δίπλα σε ομάδες του εξωτερικού αλλά και της Αθήνας ακόμη. Θεωρώ, γενικότερα, οτι η τέχνη στην πόλη μας είναι μια βαλίτσα, που μπορεί να πάει πολύ μακρυά.

Info:
«Καντάν» στο θέατρο Άνετον
στο πλαίσιο του φεστιβάλ Ανοιχτής Σκηνής (ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ)