Η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο cityportal
Ψάχνοντας κανείς στο διαδίκτυο για την Ελευθερία Αρβανιτάκη, θα διαπιστώσει μεταξύ άλλων ότι πρόκειται για μια τραγουδίστρια με «σπάνιες» εμφανίσεις στα μέσα, πολλές όμως επί σκηνής, με τις μουσικές της να ταξιδεύουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη μέσα από συνεργασίες με διεθνή ονόματα αλλά και από συναυλίες σε μερικές από τις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου. Μια τραγουδίστρια, η οποία μετράει πάνω από 40 χρόνια καριέρας στο τραγούδι, και που παρόλο που κρατάει μια διακριτική στάση ζωής, δε φοβάται να βγει μπροστά και να μιλήσει για τις προσωπικές της απόψεις, τα κακώς κείμενα, και για όλα αυτά που την προβληματίζουν.
Εξωστρεφής επί σκηνής, ήπιων τόνων όσον αφορά την προσωπική της ζωή. Λαϊκή αλλά και ποπ τραγουδίστρια. Μέλος μπάντας, αλλά και σόλο καλλιτέχνης. Λειτουργεί με το ένστικτο μα πάνω στην σκηνή δεν αφήνει ποτέ τα πράγματα στη τύχη. Μια τραγουδίστρια η οποία νιώθει «ελεύθερη» όπως δηλώνει – σαν το όνομά της εξάλλου -, διότι στην επαγγελματική της ζωή έχει πορευτεί με τους δικούς της κανόνες.
Τι σας έλλειψε παραπάνω κατά την διάρκεια της διακοπής των συναυλιών εξαιτίας του lockdown λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού;
Μου έλειψε η σκηνή, η επαφή με το κοινό αλλά και με τους συνεργάτες μου επί σκηνής, αυτό το μοναδικό συναίσθημα που βιώνουμε στις ζωντανές εμφανίσεις όπου η μουσική μας επικοινωνείται άμεσα. Γι’ αυτό χρησιμοποιούμε το ρήμα «παίζω» μουσική, εμπεριέχει χαρά, ενέργεια, χαμόγελο. Από την άλλη, οι ζωντανές εμφανίσεις είναι η τέχνη μας και το να μην μπορείς να κάνεις την τέχνη σου είναι από μόνο του μεγάλο πρόβλημα. Φέρνει δυσκολίες και προβλήματα σε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που συν-εργαζόμαστε κι έχει και το θέμα της αναγκαστικής παύσης της δημιουργικής διάστασης της τέχνης, σ΄ εμένα. Κι ακόμα δεν έχουν ανακάμψει τα πράγματα καθώς συνεχώς κάθε επιδείνωση της πανδημίας και κάθε επιβολή νέων μέτρων επηρεάζει – ως αναμένεται – την διάθεση του κόσμου να βγει από το σπίτι για να δει θεάματα.
Η μουσική, όπως και οι άνθρωποι είναι πολυδιάστατη. Υπάρχουν είδη μουσικής που σας αρέσουν, πέραν από αυτά που έχετε υπηρετήσει, αν ναι ποια, και ποια εξ’ αυτών θα θέλατε δυνητικά να τραγουδήσετε;
Θα σας έλεγα ότι μετά από τέσσερις δεκαετίες στον χώρο του τραγουδιού και μετά από τόσες συνεργασίες με διαφορετικούς δημιουργούς και μουσικούς, έχω πειραματιστεί κι έχω μπει σε πολλούς διαφορετικούς μουσικούς κόσμους. Έχω τραγουδήσει λαϊκά, αλλά και ποπ. Παραδοσιακά, αλλά και τζαζ. Έχω ακόμη τραγουδήσει και πιο κλασσικά έργα με μεγάλες ορχήστρες. Δεν έχω επομένως «απωθημένα» ενασχόλησης με κάποιο μουσικό είδος. Ίσως να ονειρεύομαι κάποιες συνεργασίες με δημιουργούς ή συναδέλφους ακόμα, αλλά σίγουρα όχι κάποιο είδος συγκεκριμένα.
Έχω ακούσει αρκετούς καλλιτέχνες να προβληματίζονται για το αν θα γίνουν αποδεκτοί από το κοινό σε ένα διαφορετικό είδος από αυτό που τους έχουμε συνηθίσει. Πόσο σας δεσμεύει στις επιλογές σας, η εικόνα σας; Η Ελευθερία Αρβανιτάκη που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και να ακούμε.
Έχω τολμήσει αρκετές αλλαγές, με μεγαλύτερη την μετάβαση από μια ομάδα, την Οπισθοδρομική Κομπανία σε μια σόλο πορεία. Ξαφνικά εκεί που καθόμουν στην καρέκλα ανάμεσα σε μια ομάδα μουσικών έπρεπε να σηκωθώ όρθια – το έκανα με την βοήθεια του αγαπημένου μου Χρήστου Νικολόπουλου. Τόλμησα να φέρω την μουσική του Αρμένιου Άρα Ντινκτζιαν στην Ελλάδα κάτι που σημείωσε τρομακτική επιτυχία και μετά έκανα τραγούδια βασισμένα σε ποίηση και μετά έκανα ποπ με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, ενώ πρόσφατα στο τελευταίο μου άλμπουμ «Τα μεγάλα ταξίδια» συνεργάστηκα με δημιουργούς της νεότερης γενιάς, τον Θέμη Καραμουρατίδη και την Λήδα Ρουμάνη. Πάντα όταν προτείνεις κάτι έχεις αγωνία να αρέσει στο κοινό και πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα διαφωνούν μαζί σου. Είναι όλα κομμάτια της διαδικασίας και της πορείας σου. Πάντως δεν έχω κάνει κάτι που να μην το ήθελα εγώ κι έτσι θα συνεχίσω.
Υπάρχει κάτι που μετανιώσατε που κάνατε ή δεν κάνατε κατά την διάρκεια
της καριέρας σας;
Ναι, δεν έχω μετανιώσει για πολλά και γενικά νιώθω ευγνώμων γι’ αυτή την πορεία αλλά αν κάνω μια μικρή ανασκόπηση υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει.
Έχετε δηλώσει ότι είστε ένας άνθρωπος του μέτρου. Πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο σαν και εσάς να αφεθεί ελεύθερος και να εκτεθεί στο κοινό;
Νιώθω ελεύθερη με την έννοια του ότι στην επαγγελματική μου πορεία έχω προχωρήσει με τους δικούς μου κανόνες. Δεν έκανα συνεργασίες που δεν ήθελα, δεν τραγούδησα τραγούδια που δεν ήθελα, δεν μου επέβαλε κανείς την συχνότητα των εμφανίσεων παρά μόνο το ένστικτο και η προσωπική μου επιθυμία. Από την άλλη, χρειάζομαι το προσωπικό μου μέτρο για να λειτουργώ. Δύσκολα για παράδειγμα θα αλλάξω κάτι σε μια παράσταση επί σκηνής ή θα προσθέσω κάτι αυθόρμητα. Μου αρέσει το δουλεμένο, το «καλοκουρδισμένο» πράγμα. Αν αναφέρεστε όμως στην προσωπική μου ζωή, θα σας έλεγα ότι αυτό το κομμάτι το κρατάω για μένα τόσα χρόνια κι έτσι θα συνεχίσει να είναι και ποτέ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα με αυτή μου την επιλογή ούτε ένιωσα τάση αυτό να παραβιαστεί.
Κατά την διάρκεια της καριέρας σας έχετε συνεργαστεί με διάφορα ονόματα στον χώρο της μουσικής, τόσο σε ελληνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Ποια είναι εκείνα τα κριτήρια που θεωρείτε ότι διαμορφώνουν μια καλή συνεργασία;
Ο σεβασμός, ο αμοιβαίος θαυμασμός, η διάθεση για ταίριασμα και μοίρασμα. Δεν έχει να κάνει με το αν ο άλλος είναι Έλληνας ή ξένος, όλα αυτά είναι κοινές βάσεις για μια επιτυχημένη συνεργασία και που δείχνουν την διάθεση να συνεργαστείς.
Πως αντιδράτε όταν αυτά τα κριτήρια δεν πληρούνται;
Δεν μου έχει τύχει σε καμία περίπτωση συνεργασίας οπότε δεν έχω να σας πω κάτι. Φαντάζομαι ότι αν τύχαινε κάτι τέτοιο απλά δε θα προχωρούσε η αρχική σκέψη συμπόρευσης.
Μερικοί συνάδελφοί σας, έχουν διατυπώσει την άποψη ότι στην εποχή μας παρατηρείται μια έλλειψη συνθετών στην νέα γενιά. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη, και γιατί;
Έχω ερωτηθεί ξανά κι έχει παρερμηνευτεί κάπως ο λόγος μου, χαίρομαι που μου δίνετε ξανά την ευκαιρία να μιλήσω γι’ αυτό. Στην εποχή μας, μια δύσκολη εποχή για τους καλλιτέχνες και τους μουσικούς, δεν υπάρχουν πολλοί συνθέτες που να καταφέρνουν να βιοπορίζονται από την δουλειά τους. Σκεφτείτε ότι έχουν πέσει κατακόρυφα οι πωλήσεις των cds, ότι ο περισσότερος κόσμος ακούει μουσική από το youtube χωρίς να πληρώνει αντίτιμο, ότι οι ψηφιακές επί πληρωμή πλατφόρμες είναι ακόμα στα «σπάργανα» εδώ στην χώρα μας, αν και ανεβαίνουν όλο και περισσότερο. Αν δεν υπάρχει η δυνατότητα των ζωντανών εμφανίσεων είναι δύσκολο για έναν δημιουργό να βιοποριστεί από το έργο του. Αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει και νέο αίμα που «βράζει» και δημιουργεί έστω και σε μια διαφορετική συνθήκη από αυτή με την οποία έχουμε συνηθίσει τους συνθέτες στο παρελθόν. Επίσης, βρισκόμαστε στην εποχή που υπάρχουν πολλοί τραγουδοποιοί οι οποίοι είναι πάρα πολύ παραγωγικοί αλλά ερμηνεύουν οι ίδιοι κυρίως το έργο τους. Αυτό θεωρώ ότι συμβαίνει στην εποχή μας.
Λαμβάνοντας υπόψη τα νέα δεδομένα, όπως για παράδειγμα τις νέες ψηφιακές πλατφόρμες αναπαραγωγής μουσικής, σε ποια κατεύθυνση πιστεύεται ότι επηρεάζουν την μουσική, αρνητικά, θετικά και γιατί;
Είναι πολύ μεγάλο το θέμα που θίγετε και σίγουρα δεν έχει μία μόνο διάσταση ή μια μονόπλευρη απάντηση. Είναι μεγάλη για παράδειγμα η ευκολία να έχεις διαθέσιμη την μουσική όπου βρίσκεσαι μέσω του κινητού ή του tablet σου και είναι ωραίο να έχεις πολύ εύκολα πρόσβαση σε μουσικές και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο με 2-3 κλικ. Αλλά από την άλλη υπάρχει ένας καταιγισμός πληροφορίας και διαθέσιμων προϊόντων που νιώθω πως δεν προλαβαίνεις να συνδεθείς βαθιά με κάποιον ή κάτι. Τα τραγούδια εύκολα γίνονται «παλιά» και βέβαια κανείς δεν μπαίνει στην διαδικασία να ακούσει ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ.
Διάβαζα πρόσφατα ότι η Adele ανάγκασε το Spotify να απενεργοποιήσει την δυνατότητα να ακούς ένα άλμπουμ με τα τραγούδια ανακατεμένα και όχι στην σειρά που έχει επιλέξει ο καλλιτέχνης και ο παραγωγός για να αφηγηθούν την μουσική τους ιστορία και είπα ένα μεγάλο μπράβο. Και σαν πιο παλιά θεωρώ ότι όταν πιάναμε στα χέρια μας ένα βινύλιο ή ακόμα και ένα cd, ξεφυλλίζαμε το artwork, διαβάζαμε τους στίχους, βλέπαμε φωτογραφίες ενδεχομένως, όλο αυτό ήταν ένας τρόπος να συνδεθούμε με το υλικό. Τώρα είναι όλα διαθέσιμα με ένα scroll down, τα βλέπεις για λίγο και μετά τα ξεχνάς.
Πολύ σύντομα, θα τραγουδήσετε στη Θεσσαλονίκη. Ποια είναι τα πρώτα πράγματα που σας έρχονται στο μυαλό όταν ακούτε για αυτή την πόλη;
Θάλασσα, χαμογελαστοί ζεστοί άνθρωποι, ωραίες αναμνήσεις από παραστάσεις εμβληματικές για μένα όπως στον Μύλο την δεκαετία του 90 και στο Stage το 2010, γεμάτα θέατρα τα καλοκαίρια, ωραίο φαγητό, ωραία φιλοξενία, αγαπημένοι φίλοι, αλλά βέβαια και οι μουσικές της φυσιογνωμίες και οι διανοούμενοι της ο Σαββόπουλος, ο Παπάζογλου, ο Γιώργος Ιωάννου και τόσοι άλλοι.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, αναμένεται να μας χαρίσει μια μοναδική ακουστική παράσταση στο Ράδιο Σίτυ.
Διαβάστε σχετικά:
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
