Ο Μισέλ Δημόπουλος έδωσε συνέντευξη στον Σωτήρη Ζήκο, αρχισυντάκτη του περιοδικού CITY. Ο πρώην διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μιλά για το αφιέρωμα που οργάνωσε με τίτλο «Σπάνια τοπία του Ιαπωνικού Κινηματογράφου» που θα προβληθεί στην αίθουσα Παύλος Ζάννας του Ολύμπιον από 21 έως 27 Φεβρουαρίου.
Γιατί ένα αφιέρωμα σε ταινίες του ιαπωνικού κινηματογράφου σήμερα;
Πολύ απλά διότι ο Ιαπωνικός κινηματογράφος υπήρξε από ανέκαθεν το αγαπημένο μου κινηματογραφικό πεδίο. Τα τελευταία χρόνια, μάλλον στις τελευταίες δεκαετίες, λιγοστεύουν τα σημαντικά ονόματα ( Αογιάμα, Κόρε-Έντα, Κιγιόσι Κουροσάουα, ο άνισος Σόνο Σιόν…). Που είναι η αλλαγή φρουράς των κορυφαίων ονομάτων, των Όζου, Μιζογκούτσι, Κουροσάουα, Ναρούσε, Όσιμα,. Γιόσιντα, Ιμαμούρα, Σουζούκι, κλπ. Τους είχαμε προτείνει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου τα τελευταία 20 χρόνια. Μερικοί τους είχαμε ανακαλύψει κατόπιν εορτής και μας είχαν οδηγήσει σε αδιανόητα μονοπάτια, σε υπέροχες μυθοπλασίες, σε αλλόκοτες κοινωνικές και ηθικές προσεγγίσεις. Μερικοί από τους δημιουργούς αυτούς τους τοποθετούσαμε ψιλά στην λίστα των τοπ δημιουργών του παγκόσμιου σινεμά. Προσπάθησα μ’ αυτήν την επιλογή να προτείνω σπουδαίους σκηνοθέτες του 20ου αιώνα, της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, άλλους φημισμένους και άλλους παραγνωρισμένους, με ταινίες όμως σημαδιακές αλλά που έπεσαν στην σκιά.
Του Κούροσάουα, του Όσιμα, ακόμα και του Ιμάμουρα, έχουμε δει έργα τους παλιότερα, αλλά τον Σίντο, τον Γιοσιμούρα, τον Ογκούρι, τον Γιόσιντα, ποιος τους θυμάται;
Την προπολεμική ταινία του Γκόσο, του «αδύναμου» κρίκου ανάμεσα στον Όζου και τον Ναρούσε, που γύρισε σχεδόν 100 ταινίες, την «Γυναίκα της ομίχλης» ποιος την έχει δει στη χώρα μας; Αυτό είναι το νόημα αυτού του αφιερώματος, ούτε θεματικό ούτε μονογραφικό, μια χαλαρή προσέγγιση με θαυμάσιες ταινίες, εποχής ή σύγχρονες, που ανήκούν σε διάφορα είδη, που σε μπάζουν σε μια διαφορετική κουλτούρα και σε κάνουν να ονειρεύεσαι. Και που σου θυμίζουν ότι κάποτε ο Ιαπωνικός κινηματογράφος ήταν στη χώρα του σε μεγάλη άνθηση και όταν τον ανακάλυψαν στη Δύση, στην δεκαετία του ’50, ξαφνικά έγινε αντικείμενο λατρείας και μελέτης και πολλοί σκηνοθέτες επηρεάστηκαν απ΄ αυτόν και συχνά τον μιμήθηκαν.
Αυτές είναι ταινίες αρκετά παλιές και μερικές κλασικές. Δεν υπάρχουν δείγματα αξιόλογα και από τον πιο σύγχρονο ιαπωνικό κινηματογράφο;
Είναι γεγονός ότι τις τελευταίες δυο δεκαετίες ο γιαπωνέζικος κινηματογράφος, και γενικότερα ο πολιτισμός της χώρας, βρίσκονται σε καλλιτεχνική παρακμή, χτυπημένοι από την απρόσωπη μαζική κουλτούρα, την τυποποιημένη διασκέδαση, την χυδαία εμπορικοποίηση, τον κοινωνικό συντηρητισμό. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει πια οι δυνάμεις αντίστασης όπως στην δεκαετία του ’60 και του ’70, το νέο κύμα του ιαπωνικού σινεμά, βαθιά πολιτικοποιημένο και ριζοσπαστικό, με τους Όσιμα, Γιόσιντα, Τεσιγκαχάρα, Μασουμούρα, κλπ..
Ο Κιτάνο βρίσκεται πια σε κρίση έμπνευσης, ποιοι μένουν, πέρα από την animation σχολή του Μιγιαζάκι και των επιγόνων του; Σποραδικά ονόματα σαν τον Κιγιόσι Κουροσάουα ή τον Κόρε Εντα που δυσκολεύονται να βρουν κεφάλαια για τις ταινίες τους ή μερικοί άλλοι, πιο αυτιστικοί όπως ο Σόνο Σιόν, ελάσσων σπεσιαλίστας ενός υβριδικού σινεμά που παίζει σε πολλά ταμπλό και μπερδεύει όλα τα είδη, ή τέλος ένας Μίκε Τακάσι, που ανακυκλώνει με μεγάλη δεξιοτεχνία παλιότερες επιτυχίες ταινιών σαμουράι («Χαρακίρι», «7 σαμουράι» κλπ) ή βίαια θρίλερ με γιακούζα.
Θεωρείς ότι στην εποχή μας που υπάρχει μια υπερπροσφορά εικόνων από παντός είδους οθόνες, τέτοια αφιερώματα έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα;
Αυτό πιστεύω. Καλό είναι κανείς να ανατρέξει σε παλιότερα δείγματα γραφής για να καταλάβει τι εστί σκηνοθεσία, αντί των διαφόρων κατασκευασμάτων που συναρμολογούνται στα γρήγορα χωρίς ποιότητα και μεράκι.
Info:
«Σπάνια τοπία του Ιαπωνικού Κινηματογράφου» στην αίθουσα Παύλος Ζάννας του Ολύμπιον
από 21 έως 27 Φεβρουαρίου
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
