To have and not to hold

Δευτέρα. Ξυπνάω νωρίς. Λίγο πριν ο ήλιος ανέβει στο πιο ψηλό σημείο του καταγάλανου ουρανού, κάτω απ’ τον οποίο μεγαλώναμε μαζί, άγνωστοι μέχρι πριν από λίγο, η ματιά σου διείσδυσε στα βαθύτερα στρώματα της παιδικής ψυχής μου. Έτσι ερωτεύεται κανείς. Μην περιμένεις κάποια προετοιμασία. Ούτε και κατανόηση. Θυμάμαι μόνο να ‘χω παραδοθεί στο βλέμμα σου. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο τριγύρω. Κάποιος μου μίλησε, του απάντησα, κι αυτό ήταν όλο. Όλα ήσουν εσύ.

Ξαφνικά, η ζωή μου έγινε ένα κομμάτι μιας διπλά ξέφρενης πορείας. Ένα δεύτερο εγώ μέσα στο δικό μου. Όχι δίπλα μου. Μόνο μέσα μου. Γύρισα στο σπίτι και σκέφτηκα. Σκέφτηκα και αποφάσισα. Δεν χρειάστηκε και πολύς χρόνος. Η ειλικρίνεια είναι πάντα σε εγρήγορση. Σκέφτηκα και είπα “ναι, εσύ είσαι”. Σε βρήκα. Σε κοιτάζω. Το βλέμμα σου πλανάται ανάμεσα στα ερείπια μιας πόλης σε καθεστώς νεκρικής σιγής. Ερείπια μιας ζωής παραδομένης στην καταδίκη του τέλους. Είμαστε στην Πέλλα. Κι έτσι πέρασαν οι μέρες. Του Προφήτη Ηλία αποχαιρετιστήκαμε. Με ρώτησες. Σου απάντησα. Κι αυτό ήταν όλο.

Όταν σε ξαναείδα, ήσουν κάποια άλλη. Δεν ξέρω τι μεσολάβησε. Δεν με άφησες ποτέ να μάθω. Ίσως να περίμενες τα πάντα, εκ μέρους μου. Εγώ πάντως δεν περίμενα τίποτε από εσένα. Μόνο που πίστευα στην αγάπη σου. Στην αυταπάτη της αγάπης σου. Αυτής που θρέφει τους πιο μεγάλους έρωτες. Και δεν ήρθες, ενώ σε περίμενα. Και περάσαν τα χρόνια, ενώ δεν σε κράτησα. Πολλές φορές θύμωσα. Και ζήλεψα. Όχι την άνεση του να μην εκτιμάς. Απλά, όπως ζηλεύει κάθε παιδί. Που θέλει κάτι, ενώ δεν το έχει. Κι ούτε μπορεί να το αποκτήσει.

Σε ξαναείδα πολλές φορές. Μα, κάθε φορά, ήσουν και κάποια άλλη. Κι όμως, κάτι στο βλέμμα σου θύμιζε εκείνο το πρώτο χαμόγελο. Και την ίδια στιγμή, τίποτα δεν ήταν ικανό να σε φέρει πίσω. Στη ζεστασιά της φλόγας που εσύ άναψες. Στα κομμάτια μιας καρδιάς που εσύ διέλυσες. Ούτε καν γύρισες να δεις, έστω, τί έκανες. Και να σου πω κάτι, σήμερα; Δεν πειράζει. Όχι γιατί δεν ήταν λάθος, δικό σου λάθος, αλλά γιατί αγάπησα εμένα. Αγάπησα την πλευρά του εαυτού μου, που ήταν και παραμένει έτοιμη ν’ αγαπήσει μέχρι τέλους.

Πόνεσα. Δεν το αρνούμαι, ούτε προσποιούμαι. Κι ακόμα πονάω. Σποραδικά μεν· η πληγή, όμως, δεν κλείνει. Παρ’όλα αυτά, η αγάπη μου για ‘σένα παραμένει ζωντανή. Δέκα χρόνια μετά, μπορώ να σου πω, όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, ότι είμαι πιο ερωτευμένος από ποτέ. Ναι, μαζί σου. Με την διαφορά ότι τώρα πια δεν περιμένω τίποτα. Ούτε καν εκείνη την μικρή ανταπόδοση αγάπης, στην οποία πίστευα και ήλπιζα. Αυτό θα πει αγάπη. Και στο κάτω κάτω, αυτό είναι και ο έρωτας. Αγάπη σε πρώιμο στάδιο. Εξελίσσεσαι μαζί του.

O έρωτας είναι μια άκρως λογική διαδικασία. Ζητάς απλώς την ευκαιρία να αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς. Δεν ζητάς ουρανοξύστες, ούτε λογαριασμούς σε ελβετικές τράπεζες.

Κι όταν τα μάτια που σε λάτρεψαν σε βλέπουν σε άλλες αγκαλιές, είναι απολύτως φυσιολογικό να χάσουν το φως τους. Είναι η αναμενόμενη αντίδραση του οργανισμού στην απειλή του φόβου. Πόσες φορές κλείσαμε τα μάτια μας, μπροστά στον πιο αδύναμο φόβο; Η λογική, όμως, επιτάσσει την αλήθεια. Γι’ αυτό και επιμένω· ο έρωτας είναι μια άκρως λογική διαδικασία. Ζητάς απλώς την ευκαιρία να αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς. Δεν ζητάς ουρανοξύστες, ούτε λογαριασμούς σε ελβετικές τράπεζες.

Κι όμως, στην εποχή μας, ο έρωτας θεωρείται συναίσθημα δεύτερης κατηγορίας. Είτε το παραδέχεσαι, είτε όχι, ο έρωτας θεωρείται αρκετά απλοϊκό ζήτημα, για μια τόσο σύνθετη κοινωνία. Ο αριθμός των διαζυγίων με επιβεβαιώνει, αλλά δεν θα το πάρω πάνω μου. Εγώ σήκωσα το βάρος μιας αγάπης που εκ φύσεως οφείλει να μοιράζεται στα δύο. Κι αν σε είδα να δίνεις αλλού τα φιλιά σου, δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να σου ανταποδώσω το ελάχιστο. Σήκωσα το βάρος ενός έρωτα βαριά τραυματισμένου, σ’ ένα γυμνό από έρωτα δωμάτιο, περιμένοντας. Καρτερικά υπομένοντας την προσμονή σου. Και δεν ήρθες. Δεν σε κράτησα. Και δεν πειράζει. Έμαθα ν’ αγαπώ ειλικρινά. Γνώρισα τα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής μου. Συμφιλιώθηκα με το να είμαι ο εαυτός μου. Κι αν δεν είμαι εδώ, τότε πού είμαι; Δέκα χρόνια μετά, όσο κι αν δάκρυσα, όσο κι αν πόνεσα, όσο κι αν στο τέλος τέλος θύμωσα, ποτέ δεν είπα “σε ξεπέρασα”. Και τί ακριβώς να ξεπεράσω; Ποτέ δεν ήσουν εμπόδιο.

Με όλα σου τα λάθη, όσο κι αν δεν σε συγχωρώ, ήσουν και παραμένεις το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός λογικού ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που ενδιαφέρεται να διαχωρίσει το φαίνεσθαι από το είναι. Γιατί εσύ ήσουν ακριβώς αυτό που φαινόταν, και το οποίο με εμπόδισε για χρόνια να δω ποιος πραγματικά είμαι.

Δέκα χρόνια μετά, στον πυρήνα του είναι μου, έχει πλέον αποκαλυφθεί το πιο αρχέγονο μυστήριο. Μυστήριο για όσους δεν θέλουν να το λύσουν. Κι ας πέρασα πολλά. Δεν το αρνούμαι. Τα κύματα της αδιαφορίας σου χαστούκισαν ανάλγητα τα βράχια της υπομονής μου. Μα, σήμερα, δέκα χρόνια μετά, έμαθα πολύ καλά ότι το να σε έχω μέσα μου, αλλά να μην σε έχω κρατήσει ποτέ στην αγκαλιά μου, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του πόσο πολύ σε αγάπησα. Κι αν συνεχίζω να σ’ αγαπώ, είναι επειδή ποτέ δεν θα σε έχω. Όπως εκείνο το καλοκαιρινό βραδάκι, εκείνου του Ιούλη, που σε περίμενα αλλά δεν ήρθες. Κι όμως, ποτέ δεν θεώρησα προαπαιτούμενο να έρθεις για να σ’ έχω. Ήσουν μέσα μου. Μεγάλωνες μαζί μου. Και τώρα είσαι έτοιμος να βγεις ξανά στον κόσμο. Υψώνοντας ανάστημα. Αξιώνοντας μια καλύτερη μεταχείριση. Γι’ αυτό σε είπαν έρωτα. Και κάποιοι σε εκτίμησαν βαθιά.

To have and not to hold | Ιούλιος 2012 | του Αρκτούρου