Σε μια πολύχρονη ενασχόληση με το θέατρο ως ηθοποιός και σκηνοθέτης σε Ελλάδα και Γαλλία, ανέβασε έργα των Λόρκα, Μπύχνερ, Μπέκετ, Ζενέ, Κορνέιγ στη Γαλλία και Μποστ, ντε Σαντ, Χ. Μύλλερ, Φασμπίντερ, Ο. Ουάιλντ καθώς και παραστάσεις βασισμένες σε δική του δραματουργική επεξεργασία κειμένων όπως η ραψωδία λ (Νέκυια) της Οδύσσειας, στην Ελλάδα. Έχει σκηνοθετήσει για το ΚΘΒΕ, το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, τις ομάδες ΛΥΚΗ ΒΥΘΟΥ και ANGELUS NOVUS και τώρα σκηνοθετεί τη μαύρη κωμωδία μυστηρίου «Χερ Κόλπερτ», του Γερμανού θεατρικού συγγραφέα Νταβίντ Γκίζελμαν για το «Θέατρο έξω από τα τείχη» και μας καλεί να διασκεδάσουμε τις φοβίες της σύγχρονης ζωής μας με γέλιο… μέχρι θανάτου. Ακολουθεί συνέντευξη του Δαμιανού Κωνσταντινίδη στην Αναστασία Γρηγοριάδου από το περιοδικό CITY.
Ποιος είναι ο κ. Κόλπερτ;
Είναι το πτώμα στο μπαούλο. Ή μήπως στο ντουλάπι; Είναι αυτός που αλλού μας λένε πως βρίσκεται κι αλλού εν τέλει είναι. Είναι η κινητήρια δύναμη της κωμωδίας του Γκίζελμαν, αυτός για τον οποίο μιλάνε όλοι και που οι θεατές δεν βλέπουν ποτέ, -ή σχεδόν ποτέ, μια που κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ως κατακρεουργημένο πτώμα-, ένας παρωχημένος ανθρώπινος τύπος, εργατικός και σεμνός, ένας ασήμαντος υπαλληλίσκος, καθόλου μοντέρνος και εντελώς παραδοσιακός, που εξ αιτίας αυτών ακριβώς των «ελαττωμάτων» του πρέπει να πεθάνει. Για όσους ψάχνουν μια άλλη ερμηνεία, ή αγαπούν τους συμβολισμούς, ο Κόλπερτ θα μπορούσε να είναι ό,τι επιχειρούμε να κρύψουμε, οι φόβοι μας, το ένοχο παρελθόν, ή αυτό που δεν θέλουμε επ’ ουδενί να γίνουμε στο μέλλον…
Ποιοι είναι οι ήρωες, η υπόθεση και τα θέματα του έργου;
Όλα ξεκινούν από μια πρόσκληση σε δείπνο όπου η οικοδέσποινα δεν έχει μαγειρέψει τίποτα και οι συνδαιτυμόνες αναγκάζονται να παραγγείλουν πίτσες, όπου οι προσκεκλημένοι πληροφορούνται άμα τη εισόδω τους στο διαμέρισμα για την ύπαρξη ενός πτώματος, όπου οι άντρες λειτουργούν ως αντεστραμμένοι καθρέφτες ο ένας του άλλου και ως ανταγωνιστές, ενώ οι γυναίκες ως σύμμαχοι, όπου ένας πιτσαδόρος θα φέρει λάθος πίτσες και θα σφαγιαστεί από την αρχικά πιο συνεσταλμένη γυναίκα που νιώθει πως έτσι χειραφετείται.
Πρόκειται για φάρσα. Άγρια, εσχατολογική. Και τα πρόσωπα, ένας ερευνητής του χάους, ο υπερόπτης Ραλφ, και η «κουλ» υπερμοντέρνα φίλη του, η Σάρα, υπάλληλος σε εταιρεία «φίτνες φουντ» και οργάνων γυμναστικής, η συνάδελφός της, η φαινομενικά πειθήνια Έντιτ και ο αρχιτέκτονας σύζυγός της, ο οξύθυμος και φαλλοκράτης Μπάστιαν, όλοι τους ανελέητοι, ζωώδεις φαρσέρ, με τη μάσκα καθώς πρέπει γιάπηδων, απεικονίσεις του σύγχρονου αστικού αδιέξοδου και κενού. Και παντού η αμφιβολία: πού σταματάει το ψέμα και πού αρχίζει η αλήθεια; Οι φόνοι γίνονται πραγματικά ή όλα είναι ένα κακόγουστο αστείο;
Στο Χερ Κόλπερτ, η τάξη κρύβει και παράγει την αταξία και το χάος, η καθαριότητα τη βρομιά, το φυσικό υποθάλπει το αφύσικο. Οι έννοιες, οι αξίες χάνουν τα όριά τους, μπερδεύονται με τις αντίθετές τους, η μία εμπεριέχει αναγκαστικά και την άλλη. Ο Γκίζελμαν είναι ένας διαταραγμένος ηθικολόγος που φωνάζει ότι το τρομακτικό μέγεθος της αστικής πλήξης και η εσωτερική νέκρα σπρώχνει τους ανθρώπους σε ακόμη μεγαλύτερα άκρα για να ξαναβρούν τα χαμένα από καιρό συναισθήματα. Σχεδόν ένα οξύμωρο: για να νιώσουν πάλι άνθρωποι, οι ήρωες του έργου πρέπει να αποκτηνωθούν εντελώς, να απανθρωποποιηθούν. Ο Γκίζελμαν δεν σταματά να μας υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει απλώς μια νυφίτσα κάτω από το μπαρ του σαλονιού μας – όπως είχε πει κάποτε ο Πίντερ – αλλά ένας σαρκοβόρος πάνθηρας.
Το έργο ήταν η συμμετοχή, πριν από δέκα χρόνια, του συγγραφέα του, του Νταβίντ Γκίζελμαν, στο “Διεθνές Εργαστήρι” του Royal Court Theatre του Λονδίνου. Αμέσως μετά ανέβηκε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και σε πολλά θέατρα. Γιατί νομίζετε σημείωσε επιτυχία;
Μόνο να υποθέσω μπορώ. Πρόκειται για ένα έργο προκλητικό, με δολοφονίες επί σκηνής, ούρηση επί πτωμάτων, διαδοχικούς εμετούς, βρόμικη γλώσσα, γύμνια, ασυνέπειες ως προς τη διαγραφή των χαρακτήρων και των καταστάσεων, δηλαδή με στοιχεία που θα το κατέτασσαν στο μεταμοντέρνο θέατρο, αλλά ταυτόχρονα η δομή του, τα σκηνικά του «εφέ», η ατμόσφαιρα θρίλερ, παραπέμπουν εμφανώς σε παλαιότερα θεατρικά είδη, στη φάρσα, στο θέατρο του παραλόγου, τη μαύρη κωμωδία, στο τσίρκο, καθώς και σε γνωστές κινηματογραφικές ταινίες, όπως Η Θηλιά του Χίτσκοκ ή το Παλπ Φίξιον του Ταραντίνο. Ίσως αυτός ο συνδυασμός μεταμοντέρνου και παραδοσιακού, καθημερινού και παράλογου, να καθιστά το έργο αυτό ανοιχτό σε θεατές διαφορετικής προέλευσης, με διαφορετικά αισθητικά γούστα και προτιμήσεις. Η σύγχρονη θεματική του, η σύγχρονη απόγνωσή του και βέβαια, το ότι ακόμη και το απωθητικό, το αποτρόπαιο, δίνεται με χιούμορ, συντελούν επίσης στην μεγάλη αποδοχή του έργου από το κοινό. Τέλος, παρά τις όποιες αδυναμίες του, -ας μην ξεχνάμε πως είναι πρωτόλειο-, έχει πολλές και διόλου ευκαταφρόνητες αρετές. Η σημαντικότερη: κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή ως το τέλος, δημιουργώντας αλλεπάλληλες εντάσεις και προκαλώντας άφθονο γέλιο.
Στη δική σας παράσταση τι θέλατε από την αρχή; Γιατί θέλατε να ανεβάσετε αυτό το έργο και πώς;
Για μένα ήταν μια πρόκληση, μια που οι μέχρι τώρα επιλογές μου ως σκηνοθέτης, αλλά και ως θεατής, βρίσκονταν αρκετά μακριά από μια τέτοια θεατρική γραφή. Χαίρομαι που το ΘΕΑΤΡΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ μου έδωσε την ευκαιρία γι’ αυτή την αναμέτρηση. Ήθελα πρωτίστως να διασκεδάσω ο ίδιος και να κάνω και τους άλλους να διασκεδάσουν, όχι όμως εντελώς αθώα, αλλά παράγοντας νόημα. Μ’ ενδιέφερε το στοιχείο της φάρσας, η θεατρική υπερβολή, όπως μ’ ενδιέφερε και το συναισθηματικό κενό που χαρακτηρίζει τα πρόσωπα του έργου, η μοναξιά τους παρά την συμβίωσή τους και την κοινωνική τους επιτυχία, το πόσο τετριμμένοι μπορούν να είναι στην καθημερινότητά τους παρά την μοντέρνα όψη τους, αλλά και το πόσο επικίνδυνοι μπορούν να γίνουν όταν πλήττουν θανάσιμα.
Είναι μια μαύρη κωμωδία μυστηρίου. Τι σημαίνει αυτό;
Στη δική μας περίπτωση, σημαίνει σασπένς, μπόλικο αίμα, μερικά πτώματα και πολύ γέλιο. Όσο για μαύρο, είναι σε πολλά σημεία το χιούμορ του έργου, όπως και η οπτική του που είναι στην πραγματικότητα απαισιόδοξη. Κατά τα άλλα, η παράστασή μας είναι πάλλευκη ως νυφικό σεντόνι, που κάποια στιγμή θα ματώσει…
info
«Χερ Κόλπερτ»
Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Ημέρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή
Ώρα: 21:15
Εισιτήρια: 15€ και 10€ φοιτητικό
Χώρος: Θέατρο Έξω από τα Τείχη, Πανεπιστημίου 2 Ευαγγελίστρια
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310210308
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
