Ελένη Δημοπούλου («Το νερό της ζωής»)

Σκηνοθετεί την παράσταση «Το νερό της ζωής», βασισμένη στο παραμύθι για την παιδική σκηνή της Πειραματικής Σκηνής, στο τελευταίο πρόγραμμα παραστάσεών της, στο θέατρο Αμαλία. Ένας περιπλανώμενος θίασος προσπαθεί χρησιμοποιώντας ευφάνταστα πολλές τεχνικές δραματοποίησης και θεατρικού παιχνιδιού, με ηθοποιούς και σκηνικά που μεταμορφώνονται συνεχώς στη σκηνή, προσπαθεί να αφηγηθεί την ιστορία ενός παραμυθιού.
H Ελένη Δημοπούλου έδωσε συνέντευξη στην Αναστασία Γρηγοριάδου και το περιοδικό CITY.

Τι σου αρέσει στα παραμύθια που διαλέγεις να ανεβάσεις στη σκηνή για παιδιά; Ποιες ιστορίες εσύ προτιμάς;
Προτιμώ τα παραμύθια που έχουν ήρωες και αφηγούνται μια περιπέτεια και μια προσωπική πορεία που τους λυτρώνει από τα «βάσανα». Επειδή δουλεύω πάντα συλλογικά με το θίασο, προσπαθώ να ανακαλύψω μέσα στην ιστορία τις δυνατότητες που έχει έτσι ώστε να είναι καλή βάση για την ομάδα να φτιάξει εικόνες και να αφηγηθεί το παραμύθι σαν να ήταν δικό της. Η αλήθεια είναι ότι όταν διαλέγω χάνομαι μέσα στον πλούτο και τα μοτίβα των παραμυθιών και αντί να ψάχνω απολαμβάνω την ανάγνωση και την ομορφιά.

Στο «νερό της ζωής» τι συμβαίνει, ποια είναι η ιστορία και οι ήρωές της;
«Το νερό της ζωής» είναι η περιπέτεια ενός βασιλόπουλου το οποίο στην προσπάθειά του να βρει το αθάνατο νερό για να γιατρέψει τον άρρωστο βασιλιά πατέρα του ανακαλύπτει την παντοτινή ευτυχία στο πρόσωπο μιας βασιλοπούλας που γεννήθηκε την ίδια ώρα με εκείνον, κάπου μακριά σε ένα άλλο βασίλειο. Το περιμένουμε σχεδόν κάθε φορά από σένα, στις παραστάσεις σου, ηθοποιοί να αλλάζουν συνεχώς, ο σκηνικός χώρος να μεταλλάσσεται μπροστά στα μάτια του θεατή, αντικείμενα να μεταμορφώνονται με τρόπο που δεν θα φανταζόμασταν.
 
Πρακτικοί λόγοι ή μια άποψή σου για το θέατρο είναι πίσω από αυτό το ευφάνταστο που βλέπουμε;
Η φόρμα αυτή που διαλέγω έχει πολύ να κάνει με τον Richard Anthony που δουλεύουμε μαζί όλη την ιδέα της παράστασης. Και φυσικά δεν έχει να κάνει καθόλου με πρακτικούς λογούς. Αντίθετα θα έλεγα ότι έχει να κάνει με τη μαγεία όχι αυτή που προκαλείται από υλικά αγαθά άλλα από αυτήν που μπορούμε να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι -ακόμα και στη ζωή αν το θέλεις- με τα λιγότερα και απλουστέρα. Άλλωστε είναι πιο εύκολο να αλλάζεις σκηνικά και κοστούμια πάρα να αλλάζεις εσύ ο ίδιος. Είναι ένας τρόπος που αντανακλά την άποψη μου για την τέχνη και η ζωή γενικότερα. Ποτέ δεν μου άρεζαν τα «πολλά» και τα «όμορφα».

Υπάρχουν μια ή περισσότερες βασικές σκέψεις που κάνεις κάθε φορά που δουλεύεις σε παράσταση για παιδιά; Κάτι που θέλεις να αποφύγεις και κάτι που επιδιώκεις;
Καταρχάς είναι «ευλογία» να ετοιμάζεις ένα παιδικό έργο στην Πειραματική Σκηνή για το απλούστατο λόγο ότι όλοι ξέρουμε πως δεν είναι «παιδικό». Υπάρχει η κοινή αντίληψη ότι για μας πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν χωρεί εκπτώσεις. Έχοντας λοιπόν αυτή τη βάση μπορώ να προχωρήσω σε πιο αληθινές σκέψεις που στοχεύουν από τη μια να ανακαλύψουν οι ηθοποιοί την μαγική τους στιγμή γυμνάζοντας την υποκριτική τους και από την άλλη το πιο σημαντικό για μένα να νιώσουν τα παιδιά ότι τους αντιγράφω. Αντιγράφω τον τρόπο τους, τη ματιά τους. Αντιγράφω το ότι η ομορφιά και η μαγεία δεν βρίσκεται όταν καβαλάς ένα άλογο άλλα ενδεχομένως όταν καλπάζεις πάνω σε ένα σκουπόξυλο που για σένα είναι όμοιο με το πιο θαυμαστό άλογο που ονειρεύεσαι.

Βασικό μέλος της Πειραματικής εδώ και πολλά χρόνια, τι σκέφτεσαι για αυτόν τον χειμώνα και την απόφαση να κλείσετε έναν μεγάλο κύκλο δημιουργίας;
Είναι ένα ζήτημα που ακόμα δεν μπορώ να επεξεργαστώ. Πέρα από αν πρόσφερε η όχι στην θεατρική ζωή της πόλης, για μένα η Πειραματική ήταν και θα παραμείνει μέσα μου ένα υπόδειγμα ζωής για τα μέλη της και για όσους δεν φοβηθήκαν να καταλύσουν τα όνειρα τους μέσα σ’ αυτήν. Νιώθω ότι μαζί με την Πειραματική έμαθα πώς να ασκήσω τον βίο μου με περιεχόμενο. Και εγώ της πρόσφερα τον καλύτερο εαυτό μου. Αυτό το τελευταίο ήταν προϋπόθεση για να ζεις μαζί της.

Ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα που σου συνέβη όσες φορές και τόσες φορές που σκηνοθέτησες έργο για παιδιά;
Το ωραιότερο δεν ξέρω άλλα το πιο γλυκό είναι ότι συναντώ νέους ηθοποιούς που οδηγηθήκαν στο θέατρο επειδή γοητεύτηκαν από τη δουλειά μας και θυμούνται τα συναισθήματα που ένιωσαν και αυτό αποδεικνύει ότι είμαστε στο σωστό δρόμο.

info:
«Το νερό της ζωής» στο θέατρο Αμαλία
(βλ. παραστάσεις για παιδιά & νέους)