Φοίβος Δεληβοριάς

Ο Φοίβος αποχαιρετά την γνώριμη σε μας δημιουργική του περίοδο και με τον «Αόρατο άνθρωπο» τολμά ωριμότερος να μπει στη νέα εποχή του. Μίλησε στον Xρήστο Mιχαλέρη και το περιοδικό CITYγια την καινούρια του κατάσταση, καθώς και για τις τέσσερις παραστάσεις του, τον Μάρτιο στο «Γαία Live».

Πώς θα περιέγραφες το παρόν σημείο της μουσικής σου διαδρομής; Θεωρώ ότι για έναν τραγουδοποιό αυτή η φάση ανάμεσα στα 35 και στα45, παρατηρώντας αυτούς που θαυμάζω και μ’ αρέσουν, είναι μια φάση ωρίμανσης, μια φάση πολύ δημιουργική, το βλέπω και στη δική μου τη διάθεση. Ανεξαρτήτως των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μου, υπάρχει κάτι πολύ δυνατό, πολύ θυμωμένο κι έντονο που θέλει να εκφράζεται συνέχεια. Είναι μια πολύ καλή στιγμή… Όταν είσαι μικρός θεωρείς ότι η ζωή είναι κάτι πολύ ανακατωμένο, έχεις όλη τη δύναμη, αλλά είσαι μπερδεμένος… Μετά τα 30 αρχίζει το ξεσκαρτάρισμα και στα 35 ξέρεις τα υλικά σου. Είναι σαν πριν να διαβάζεις το manual και τώρα να χαίρεσαι…

Προϊόν αυτής της φάσης και «Ο αόρατος άνθρωπος»…
Ακριβώς, το κατάλαβα και το ρυθμό και την ένταση που βγήκε ο τελευταίος δίσκος, και τα τραγούδια γράφτηκαν με πολύ χειμαρρώδη διάθεση και ηχογραφήθηκε με πολύ ένταση και πολύ ακρίβεια και γενικά και στα ζωντανά αισθάνομαι ωριμότερος από ποτέ…

Ποιο θεωρείς το δυνατότερο του σημείο;
Σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους μου, αυτός είναι πολύ πιο ενιαίος, δηλαδή, είναι σαν σειρές αυτοτελών διηγημάτων που μπορεί να είχε μπει και κανένα τραγούδι στην τύχη ή να χαλούσαν στο τέλος. Αυτός ο δίσκος ακούγεται από την αρχή έως το τέλος ως ενότητα και υπάρχει και πολύ μεγαλύτερη ενότητα στη μουσική και στον ήχο του από τις προηγούμενες φορές. Αλλά και στον στίχο το ένα κομμάτι συμπληρώνει τον άλλο, ένας δίσκος που μιλάει για την απώλεια, και όχι μόνο για την προσωπική απώλεια, αλλά και την απώλεια της ταυτότητας που υπάρχει γύρω. Ένα αίσθημα κινούμενης άμμου, ότι ο χρόνος που υπάρχει γύρω μας φεύγει από τα χέρια μας σαν άμμος και είναι δύσκολο να αποκατασταθεί…

Θα μπορούσε να είναι αυτός ο πρώτος σου δίσκος ή είναι εξέλιξη της δεκαετίας σου;
Ναι, σίγουρα είναι μια καινούρια περίοδος και θα μπορούσε να είναι έτσι, το ήξερα αυτό. Όταν τέλειωνα το δίσκο «Έξω», έκανα μια ανακεφαλαίωση κι έναν αποχαιρετισμό μιας συγκεκριμένης δημιουργικής περιόδου. Αποχαιρετούσα όλα αυτά τα νεανικά τραγούδια που έγραφά από τα 19 μου μέχρι τα 35 μου, ας πούμε. Ήξερα ότι δεν ήθελα να συνεχίσω έτσι. Αισθανόμουν ότι το να γράφω μικρές προζάτες ιστοριούλες με λίγη πλάκα και performance, που να είμαι επάνω από τους ήρωες μου και να τους κοιτάω από απόσταση, ήταν κάτι που μπορούσα να το κάνω με πολύ μεγάλη ευκολία και δεν ήθελα να συνεχίσω έτσι. Ήθελα να πάω σε διαστάσεις διαφορετικές. Ήθελα η μουσική να μην περιορίζεται στο ρόλο της λειτουργίας, λέμε μια ιστορία και από κάτω υπάρχει απλά μια μουσική. Ήθελα η μελωδία, η δύναμη, ο ήχος να μπει σε πρώτο ρόλο.

Η ενορχηστρωτική λιτότητα είναι επιλογή ή όπως θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος, προϊόν οικονομίας;
Καθόλου οικονομική επιλογή, ο δίσκος δουλεύονταν ένα χρόνο με φουλ πρόβες. Και να το έφτιαχνα με είκοσι πέντε μουσικούς το ίδιο πράγμα θα είχε στοιχίσει.. Άλλωστε οι μίξεις αυτές, το mastering και η ηχοληψία έχουν πολύ δουλειά από πίσω… Τα τραγούδια αυτά από μόνα τους ήταν ελεγειακά, ήταν εσωτερικά, ήταν μια πνοή δωματίου. Αν τα πρόδιδα με μεγάλες big bands, με χάλκινα πνευστά και υπερβολές, θα έβγαινε κάτι πιο κιτς. Θέλαμε κάτι πολύ λεπτομερειακά δουλεμένο και πολύ λιτό ταυτόχρονα, να ακούς τα όργανα δίπλα σου, σαν να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο. Ήταν μια καθαρά καλλιτεχνική επιλογή.

Η καινούρια σου εταιρεία συνέβαλλε στην παραγωγή; Και πώς βλέπεις την ανάπτυξη μικρών «παρεΐστικων» «ανεξάρτητων εταιρειών;
Η «Inner Ear» πλήρωσε τα πάντα… Είναι μια κανονική εταιρεία παραγωγής, αλλά δουλεύει αριστοκρατικά, όπως δούλευε η «Lyra» στη δεκαετία του ’60. Εκδίδει ελάχιστους δίσκους κάθε χρονιά και σίγουρα τα παιδιά είναι πέντε μουσικόφιλοι και κάνουν το μεράκι τους. Έχει έρθει και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και η Λένα Πλάτωνος… Πιστεύω ότι κάνουν κάτι πολύ σωστό, που κάνουν και οι εκδοτικοί οίκοι… Κάνουν το σωστότερο, πιστεύω, να βγάζεις λίγους δίσκους στη χρονιά και να τους δουλεύεις με τέλειο τρόπο και να τους προβάλλεις πολύ σωστά. Αν κρίνουμε και από τον «Αόρατο άνθρωπο» ή τον «Ελάχιστο εαυτό» τα παιδιά αυτά δικαιώνονται. Το πρόβλημα είναι πιο πολύ στις εταιρείες που βγάζουν 40 δίσκους το χρόνο και δεν ξέρουν τι να τους κάνουν… Και η «Archangel» και η «Inner Ear» έχουν δίσκους εμπορικότερους από φιγουράντζες των μεγάλων νυχτερινών κέντρων… Είναι παρήγορο αυτό που έγινε τα τελευταία δύο χρόνια με τις μικρές ανεξάρτητες εταιρείες, που κάνουν σοβαρά τις παραγωγές τους, έχουν μπει απειλητικά στο παιχνίδι…

Η ηλικιακή ωρίμανση ως ψυχική αλλοτρίωση σε φοβίζει;
Ο κυνισμός μέσα από την εμπειρία, δηλαδή… Η αμφιβολία είναι η καινούρια μου βεβαιότητα, αμφιβάλλω και μου αρέσει πια. Όταν είσαι μικρός δουλεύεις με τις βεβαιότητες… Τα πράγματα τα χωρίζεις σε καλά και κακά με τρομερά μεγάλη ευκολία, τώρα δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό. Έχω γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους μέσα από τις εμπειρίες μου και μπορώ να δω μια πλευρά δίκιου σχεδόν στον καθένα και σχεδόν σε οτιδήποτε ακούω. Αυτό διδάσκει και η εποχή που, λόγω internet, ο καθένας σχολιάζει με τρομερή ευκολία τα πάντα… Όλες οι γνώμες δικαιώνονται… το δημιουργικό μου δεν είναι να στέλνω σχόλια, απόλυτα σίγουρος για τη δική μου άποψη, αλλά να κοιτάζω πιο σφαιρικά, πιο αινιγματικά την πραγματικότητα. Κανείς από μας δεν μπορεί να λέει την κεντρική κουβέντα.

Οι συναυλίες στο «ΓαίαLive»;
Η συναυλία είναι ένα θέαμα βήτα διαλογής, ένα «b-movie», μια ταινία με το αίσθημα το παλιό που οι άνθρωποι γίνονται λύκοι με την έλευση της πανσελήνου, με τις γιγάντιες γυναίκες που τσαλαπατάνε ουρανοξύστες, με τους αόρατους ανθρώπους και σκέφτομαι εμένα και τους τρεις μουσικούς – συνεργάτες μου, τον ντράμερ Σωτήρη Ντούβα, τον μπασίστα Σταμάτη Σταματάκη και τον πολυοργανίστα Γιώργο Κατσάνο σαν καθημερινούς ανθρώπους κατεστραμμένους από κυβερνητικά πειράματα, που όμως την αδυναμία τους και την καταστροφή που έχουν πάθει τις κάνουν σιγά-σιγά δυνάμεις, σαν το κλασσικό μοτίβο των κόμικς που ένας καθημερινός ανθρωπάκος παθαίνει ένα μικρό εργαστηριακό ατύχημα και γίνεται υπεράνθρωπος, κάπως έτσι… Είμαστε ένα μικρό σχήμα επί σκηνής, αλλά έχουμε 30 όργανα, μπόλικο χώρο και ξεκινάμε από το «Μπολέρο» από τον «Αόρατο άνθρωπο» και δημιουργούμε μια μικρή γιορτή με διάφορα τραγούδια, όπου στο τέλος γίνεται ένα πάρτι…

info:

Δόξης 5 & Σαλαμίνος – Λιμάνι, T: 2310 513654
Παρασκευή 11 και 18 και Σάββατο 12 και 19  Μαρτίου
Ώρα έναρξης: 22:30
Είσοδος: 15€, 18€ οι καθήμενοι για περιορισμένο αριθμό θέσεων
Extra παράσταση Σάββατο 26 Μαρτίου