Γιάννης Φλωρινιώτης (Σόουμαν, τραγουδιστής)

Μια εξομολόγηση εκ βαθέων πραγματοποίησε ο Γιάννης Φλωρινιώτης στο www.cityportal.gr, σε μια αποκλειστική συνέντευξη στην Κατερίνα Μπελαντώνα λίγο πριν πραγματοποιήσει μια μοναδική εμφάνιση στο café bar La Scala.
  
Ο αγαπημένος τραγουδιστής έχοντας συμπληρώσει περισσότερα από πενήντα χρόνια στο χώρο του ελληνικού πενταγράμμου, έχοντας τραγουδήσει σε Ευρώπη και Αμερική, έχοντας πρωτοπορήσει σε όλα τα επίπεδα καλλιτεχνικά και τέλος έχοντας συνεργαστεί με όλους τους κορυφαίους ερμηνευτές και μουσικούς, πλέον συνεχίζει να αγαπιέται από τον κόσμο και ετοιμάζει τη νέα του δισκογραφική δουλειά. Το όνομα του είναι συνώνυμο της φανταχτερής εμφάνισης, της χορευτικής παρουσίας επί σκηνής ενώ αδιαμφισβήτητα διαθέτει μια εξαιρετική λαϊκή φωνή, γι’ αυτό άλλωστε στην καριέρα του έχει τραγουδήσει με επιτυχία από ποντιακά, μεγάλα λαϊκά μέχρι πιο τρας κομμάτια.

κ. Φλωρινιώτη, πάντα ήσασταν πρωτοποριακός με επιλογές εξεζητημένες. Είναι συνέχεια του εαυτού σας η πρωτοπορία; «Έκανα πράγματα που ήταν πολύ πρωτοποριακά. Μου έβγαιναν από μόνα τους. Για παράδειγμα χόρευα στην πίστα, κάτι που κανείς μέχρι τότε δεν έκανε. Έβαζα κοπέλες δίπλα μου, τους μάθαινα χορογραφίες. Για παράδειγμα όταν της μόδας ήταν το μάμπο, τις μάθαινα μάμπο. Διασκευάζαμε τραγούδια έτσι ώστε να μπορούμε να τα χορεύουμε κιόλας. Στην αρχή χορογραφούσα μόνος μου. Μετά, όταν πια έκανα δισκογραφία και έγινα γνωστός , είχα δίπλα μου πολύ καλούς χορογράφους».

Στο ξεκίνημα σας συνεργαστήκατε με μεγάλους ρεμπέτες αλλά τραγουδήσατε και χορέψατε σουξέ της εποχής. Πως έγινε ο συνδυασμός αυτός; «Είχα κάνει δυο μικρούς δίσκος το 1967. Μετά έκανα στην Αμερική έναν δίσκο με τραγούδια που ήταν μεγάλες επιτυχίες όπως το «Ντιρλαντά», το «Και συ θα φύγεις», το «Αγωνία» και άλλα τραγούδια που ήταν σουξέ εκείνης της εποχής. Το ‘77 ξεκίνησα την δισκογραφία μου στην Αθήνα. Ξεκίνησα με ρεμπέτικα και μετά με ανακάλυψε ο συνθέτης Κώστας Ψυχογιός που είχε γράψει τότε το «Ιστορία μου αμαρτία μου», το «Κάνω άτακτη ζωή» και άλλες επιτυχίες. Του άρεσε η φωνή, η χροιά μου και μου εμπιστεύτηκε τα τραγούδια του. Από εκεί.. άρχισε η άνοδος μου. Πήρα τον πρώτο μου Χρυσό δίσκο και μετά Πλατινένιο . Ήμουν ο πρώτος που πήρε Χρυσό δίσκο με ποντιακά τραγούδια».

Το ρεπερτόριο σας ήταν και είναι πλούσιο. Είχατε, όμως, προτίμηση σε κάποια είδη μουσικής; «Από μικρό παιδί μου άρεσαν όλα τα είδη των τραγουδιών, από το πιο βαρύ μέχρι το πιο ελαφρό, γιατί και τότε ο τραγουδιστής έπρεπε να ξεκινάει από νωρίς, να λέει ελαφρά τραγούδια, μετά λίγο πιο μοντέρνα, μετά λίγο πιο λαϊκά και στο τέλος της βραδιάς τα ‘βαριά και ασήκωτα’. Αν δεν είχες ρεπερτόριο, δεν μπορούσες να σταθείς σε μαγαζί. Έπρεπε να έχεις πλούσιο ρεπερτόριο από όλα τα είδη των τραγουδιών. Όταν λοιπόν ξεκίνησα να έχω την ορχήστρα μου, τραγουδούσα από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 6 το πρωί, έπρεπε λοιπόν, να ξέρω όλων των ειδών τα τραγούδια. Ότι μας ζητούσαν, την άλλη ημέρα το μαθαίναμε και το λέγαμε. Όταν αγαπάς κάτι τα καταφέρνεις. Στη Θεσσαλονίκη όταν ήρθα να τραγουδήσω, μετά τη Φλώρινα απ’ όπου ξεκίνησα, ήμουν τότε ο μικρός τραγουδιστής που είχε το μεγαλύτερο ρεπερτόριο, σε όλα τα είδη. Εκτός αυτού έκανα και κάτι διαφορετικό, χόρευα και το σημαντικότερο, ήμουν κοντά με τον κόσμο. Με αγαπούσαν, καθόμουν στην παρέα τους και τους μιλούσα. Με είχαν σαν παιδί τους».

Ο Μάνος Χατζιδάκης αποτέλεσε ρόλο κλειδί στην απογείωση της καριέρας σας; «Ο κόσμος με αγάπησε και μέχρι σήμερα με αγαπάει πολύ. Με μένα λοιπόν, είχε γίνει μεγάλος ντόρος στην Ελλάδα. Είχα φέρει τα πάνω κάτω. Αιτία ήταν ο Μάνος Χατζιδάκης, ο οποίος μου έκανε μια εκπομπή τότε στο τρίτο πρόγραμμα του κρατικού ραδιοσταθμού, όπου γενικά άκουγες μόνο κλασσική μουσική. Ο Μάνος Χατζιδάκης με άκουσε και είδε ότι έχω χροιά για άλλου είδους τραγούδια. Με έβαλα και τραγούδησα σε μια εκπομπή του live με σκέτο νταούλι , ακουστική κιθάρα, ακαπέλα, για να δείξει τη φωνή μου. Μέχρι τότε όλοι έλεγαν, πάμε να δούμε τον σόουμαν, αυτόν που χορεύει και τραγουδάει. Δεν έλεγαν πάμε να ακούσουμε τον τραγουδιστή. Ο Χατζιδάκης τους έβαλε αυτή την «βελόνα», να κάτσουν να με ακούσουν γιατί είμαι καλός τραγουδιστής. Είχε γίνει ολόκληρος ντόρος τότε, οι δημοσιογράφοι έκαναν ουρά έξω απ’ το σπίτι, έξω απ το καμαρίνι μου, για να μου πάρουν συνέντευξη. Το είχε πει βλέπετε ο Χατζιδάκης, δεν το ‘πε κάποιος τυχαίος. Είχε βαρύτητα το όνομα του. Είχε γίνει χαμός. Άλλοι κατηγορούσαν, άλλοι παίνευαν, άκουγες διαφόρων ειδών σχόλια».

Στο εξωτερικό βρεθήκατε νωρίτερα; «Στο εξωτερικό πήγα πριν αρχίσω την δισκογραφία στην Αθήνα. Το 1968-69 έκανα πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία στην Αμερική. Πήγα πρώτα στον Καναδά, Τορόντο και Μόντρεαλ. Μετά στο Σικάγο, εκεί δεν μ’ αφήναν να φύγω. Πρώτη φορά είχε πάει τόσο νεαρός τραγουδιστής. Συνήθως πήγαιναν παλιοί τραγουδιστές. Είχα μεγάλο ρεπερτόριο, τους άρεσα, ήμουνα και γλυκούλης … όλοι με φιλοξενούσαν στα σπίτια τους, με είχαν σα παιδί τους. Μου έφερναν φαγητό στο σπίτι και γενικά έχω υπέροχες αναμνήσεις. Στο εξωτερικό με αγάπησε πολύ ο κόσμος. Έχω πάρα πολλούς φίλους. Και τώρα ακόμη, αν πω ότι θέλω να πάω στο εξωτερικό, έχω φίλους σε όλα τα μέρη του κόσμου, σπίτια ανοιχτά για να μείνω, να με ‘γυρίσουν’ όπου θέλω. Οι πιο πολύ φίλοι μου, όταν πηγαίνω να τους δω, παίρνουν άδεια από τις δουλειές τους για να ασχοληθούν μαζί μου και αυτό με συγκινεί ιδιαίτερα. Το πιο σημαντικό είναι να έχεις καλούς φίλους που σε αγαπούν».

Συνεργαστήκατε με σπουδαίους στιχουργούς και μουσικοσυνθέτες. Τι ετοιμάζεται στη νέα σας δισκογραφική δουλεία; «Συνεργαστήκαν μαζί μου πολύ καλοί στιχουργοί και μουσικοσυνθέτες. Ο Ψυχογιός, ο Χρυσοβέργης. Με τον Πλέσσα έχω κάνει ένα δίσκο. Η αλήθεια είναι πως πλέον σκεφτόμουν να μην βγάλω άλλο δίσκο γιατί βλέπω ότι τα τελευταία χρόνια, οι δισκογραφικές δεν προσπαθούν πολύ για την προώθηση τους. Όταν είδα όμως τα τραγούδια που μου έγραψαν, δεν μπορούσα να πω όχι. Πρόκειται για δυο νέους και ταλαντούχους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν δώσει πολλές επιτυχίες και σε άλλους συναδέλφους. Είναι ο στιχουργός, Σωτήρης Κόρδας και ο μουσικοσυνθέτης, Γιάννης Αργυρός. Έκαναν πολύ καλή δουλειά. Έτσι λοιπόν, μετά τα Χριστούγεννα θα κυκλοφορήσει ο νέος μου δίσκος, με καθαρά λαϊκά, πολύ ωραία τραγούδια. Πάντα έλεγα και λαϊκά τραγούδια αλλά συνήθως προέβαλλαν τα πιο μπιτάτα κομμάτια, στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, για να ξεσηκώνουν τον κόσμο».

Είστε πόντιος στην καταγωγή. Πως νιώσατε όταν δίσκος σας έγινε ο πρώτος χρυσός ποντιακός δίσκος; «Αγάπησα πολύ τα ποντιακά τραγούδια. Έχω κάνει δυο ταινίες στον κινηματογράφο. Μάλιστα το «Ξανά προς τη δόξα τραβά» είχε προβληθεί και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είχε πάρει τιμητικές διακρίσεις και επαίνους. Ήμουν ο πρώτος που πήρε χρυσό ποντιακό δίσκο, για τον δίσκο μου «Ποντιακό Ξεφάντωμα». Όπως επίσης ήμουν πρώτος που έγραψα ποντιακά σενάρια, και γύρισα ποντιακές ταινίες που αγαπήθηκαν πάρα πολύ. Είμαι πόντιος στην καταγωγή. Ο πατέρας μου έπαιζε λύρα και τραγουδούσε. Από κει κληρονόμησα αυτά τα ακούσματα. Όταν ξεκίνησα να κάνω ποντιακή ταινία, μου έλεγαν πως θα καταστρέψω την καριέρα μου μ’ αυτά που κάνω. Εγώ όμως το πίστεψα και το έκανα. Σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία».

Ποια είναι η σχέση μας με το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; «Είναι πολύ καλή. Μάλιστα όταν ανεβάζω ένα τραγούδι μου στο YouTube, γίνεται χαμός. Μπαίνει κατευθείαν ο κόσμος, το ακούει και έχω πολλά like και views. Διαθέτω δική μου σελίδα στο facebook, όπου μπαίνω και μιλάω με τον κόσμο. Έχω κάνει πάρα πολλούς φίλους».

Η διαχρονικότητα σας και η αγάπη του κόσμου πιστεύεται πως οφείλεται στη σχέση σας με το κοινό; «Έκλεισα 50 χρόνια σε αυτό τον χώρο και ακόμη το όνομα μου υπάρχει, ακόμα δουλεύω και με αγαπάει ο κόσμος. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη σχέση μου με τον κόσμο. Βεβαίως δεν αρκεί αυτό, πρέπει να έχει σαν δώσεις πράγματα. Αυτός είναι και ο σκοπός άλλωστε. Και εγώ πάντα προσφέρω. Είμαι πάντα μέσα στην εποχή. Δεν έμεινα στα παλιά. Ναι μεν κρατάω τα παλιά, γιατί και η νεολαία θέλει να με ακούσει στα παλιά μου τραγούδια. Από εκεί και πέρα όμως, λέω και τα σημερινά τραγούδια και καινούργια δικά μου».

Η μεγάλη αναγνωσιμότητα πιστεύετε πως μπορεί να αποπροσανατολίσει έναν καλλιτέχνη; «Όταν δεν πασχίζει και γίνεται ξαφνικά ή από ένα ριάλιτι γνωστός, τότε ναι μπορεί. Όταν από φίρμα προσγειώνεται απότομα στο κενό, ναι τότε μπορεί να τον τρελάνει. Εγώ από μικρό παιδί ήμουν μέσα στο χώρο και αγωνιζόμουν, ανέβηκα σταδιακά και όχι απότομα. Δούλεψα σκληρά. Από μικρός πήγα στο εξωτερικό και δούλεψα. Δεν έγινα απότομα γνωστός, για να τρελαθώ. Δεν άλλαξε κάτι για μένα στη σκέψη και τη συμπεριφορά μου».

Οι ενδυματολογικές επιλογές σας ήταν πάντα εκκεντρικές. Μόνος σας διαλέγατε τι θα φορέσετε και πως θα το φορέσετε; «Ναι, πάντα ότι έβλεπα και άστραφτε, το αγόραζα! Και στα παιδιά αλλά και στα εγγόνια μου αγόραζα πάντα όταν πήγαινα στην Αμερική ρούχα με στρας κλπ, τα έφερνα στο σπίτι και μου λέγε η γυναίκα μου.. πολύ ωραία αλλά τα παιδιά που θα τα φορέσουν αυτά;! Μου άρεσαν και μου αρέσουν πολύ. Πάντα το μάτι μου έπεφτε στο φαντασμαγορικό. Όταν πρωτοξεκίνησα θυμάμαι δεν είχα χρήματα, πήγαινα σε αμερικάνικες αγορές. Εκεί έβρισκα πουκαμίσες λαμέ και ρούχα από παλιούς σταρ. Ήταν πολύ της μόδας. Εκεί τα αγόραζα φθηνά. Στα πιο πολλά ρούχα μου βάζω και ‘γω το χεράκι μου πάνω. Οπωσδήποτε έχουν ράψει πάνω μου ρούχα μεγάλοι μοντελίστ από το 1977 και πέρα. Οι καλύτεροι μακετίστες, μοδίστρες και ράφτρες δούλευαν για μένα. Τους έδειχνα το τραγούδι κ έλεγα.. παιδιά θέλω ένα ρούχο που να του ταιριάζει. Κάντε μου μακέτες, να δω και να διαλέξω. Περνούσε από τρία, τέσσερα χέρια το ρούχο μέχρι να φτάσει σε μένα. Ήμουν πάντα στις πρόβες και συμμετείχα στη διαμόρφωση των ρούχων μου. Δεν θέλω να υπάρχουν ατέλειες. Και τώρα με την κόρη και τον γιό μου, αν δούμε κάτι που δεν μας αρέσει, κατευθείαν το διορθώνουμε. Είμαι πολύ λεπτομερής στη δουλειά μου και θέλω όλα να είναι προσεκτικά δουλεμένα».

Πως θα περιγράφατε τον εαυτό σας με λίγες λέξεις; «Τα έχω καλά με τον εαυτό μου διότι δεν έχω πειράξει ποτέ κανέναν. Δεν έχω τσακωθεί ποτέ με κανέναν. Αγαπώ όλο τον κόσμο. Και αυτούς που με έχουν πειράξει.. στεναχωριέμαι όταν δεν μου μιλάνε, θέλω να τους αγκαλιάσω. Δεν θέλω να έχω εχθρούς. Θέλω να έχω φίλους. Κάποιοι συνάδελφοι, μου λένε.. εσύ μ’ αυτόν τον χαρακτήρα, πως άντεξες και αντέχεις;! Εγώ πιστεύω πως αυτό μου κάνει καλό. Οπωσδήποτε βέβαια έχω πάθει πολλές νίλες στη ζωή μου από τον τρόπο που φέρομαι και βλέπω τον κόσμο, αλλά δεν πειράζει. Δεν χάνομαι, ποτέ δεν έχω χαθεί. Όλα μου ήρθαν δόξα τον Θεό. Πέρασα και πολύ δύσκολα αλλά και πολύ χαρούμενα. Μου ήρθαν βολικά τα πράγματα. Κρατάω πάντα τα θετικά. Πέρασα πολύ ωραία στη ζωή μου και στην καριέρα μου. Αγαπήθηκα πάρα πολύ και από τις σχέσεις μου και από τον κόσμο. Δεν έχω κανένα παράπονο».

Παντρευτήκατε σε νεαρή ηλικία, πως ήταν οι σχέσεις σας με τις γυναίκες; «Είχα λίγες σχέσεις και μετά παντρεύτηκα. Μου άρεσε να έχω σχέσεις τότε, γιατί ένιωθα ανασφαλής. Είχα βγει από το ορφανοτροφείο, ήμουν μόνος, ξένος σε μια πόλη. Πάντα ήθελα να έχω μαζί μου έναν άνθρωπο που να ξέρω ότι με αγαπάει, να νιώθω όμορφα. Δόξα τον Θεό μου τύχανε πρόσωπα που με λάτρεψαν. Και ένιωθα τόσο σιγουριά για τον εαυτό μου, είχα τόση αυτοπεποίθηση επειδή ένιωθα ότι μ’ αγαπάνε πολύ. Αυτό με βοήθησε γιατί ήμουν ανασφαλής. Βγήκα από το ορφανοτροφείο, έπρεπε να δουλέψω, έπρεπε να ζήσω, να ορίσω τη ζωή μου».

Τι αναμνήσεις έχετε από τα χρόνια εκείνα; Από το ορφανοτροφείο και τη ζωή εκεί; «Το ορφανοτροφείο θα το περιέγραφα σαν μια φυλακή. Αλλά είχε και τα καλά του, γιατί σπουδάσαμε, στην ώρα μας τρώγαμε, στην ώρα μας παίζαμε και κοιμόμασταν. Είχε ένα πρόγραμμα. Αν ήμασταν στα χωριά μας ίσως ούτε την διατροφή αυτή θα είχαμε, μπορεί να μην βγάζαμε και το σχολείο».

Σαν παιδί, τι ονειρευόσασταν; «Το μυαλό μου από το νηπιαγωγείο, ήταν στο να γίνω ηθοποιός, τραγουδιστής ή χορευτής. Σε τρία ορφανοτροφεία μεγάλωσα. Πάντα στις θεατρικές παραστάσεις ήμουν ο πρωταγωνιστής και στο ωδείο σολίστ. Σόλαρα εγώ και ακολουθούσαν οι άλλοι. Το μυαλό μου ήταν εκεί. Ενώ ήμουν καλός μαθητής, μόλις άκουγα το μάθημα, κατευθείαν το αποστήθιζα και το έλεγα. Γεωμετρία και αριθμητική δεν ήξερα. Ένα και ένα έλεγα πως κάνει έντεκα.. Αυτά τα δυο δεν μπόρεσα ποτέ να τα καταλάβω! Πάντα όμως, ήμουν ο ‘σταρ’. Το χαριτωμένο παιδί που χόρευε, τραγουδούσε, είχε χιούμορ. Οπωσδήποτε στο ορφανοτροφείο, μας έλειπε η αγάπη των δικών μας. Εγώ είχα χάσει τον πατέρα μου, άλλα παιδιά δεν είχαν καθόλου γονείς. Η μητέρα μου, ερχόταν και μας έβλεπε. Δόξα τον Θεό, όμως, πήρα πολύ αγάπη. Αφού τώρα όταν θέλω να κοιμηθώ και δεν με πιάνει ύπνος, βάζω στην σκέψη μου αυτά που πέρασα, που αγαπήθηκα τόσο πολύ, που πέρασα ωραία, που με ηρεμούσαν, που άμα στεναχωριόμουν στεναχωριόντουσαν μαζί μου, και έτσι χαλαρώνω και κοιμάμαι».

Στη δική σας οικογένεια πως είναι οι ‘όροι’; Φαίνεται πως έχετε μια ‘δεμένη’ σχέση με τα παιδιά σας, με τα οποία δουλεύετε πλέον μαζί ως «Φλωρινιώτης Family» … «Η οικογένεια μου είναι μια χαρά. Τα παιδιά μου τα λατρεύω. Χαίρομαι, όταν είμαι με τα παιδιά μου στη δουλειά, εκεί είμαστε συνάδελφοι. Εκεί είμαι το παιδάκι. Αφού μου λέει καμιά φορά η κόρη μου .. έλα βρε μπαμπά τι συμμετέχεις.. εδώ λέμε τα δικά μας.. και γω λέω γιατί αφού και εγώ έτσι αισθάνομαι, σαν εσάς. Στο σπίτι βέβαια ήμουν πολύ αυστηρός. Με τα παιδιά ήμουν αυστηρός γιατί θεωρούσα πως είναι για το καλό τους. Ήμουν παλαιών αρχών. Μέχρι τα 16-17 της χρόνια, η κόρη μου μετά τις δέκα δεν έλειπε απ’ το σπίτι. Έπρεπε το πολύ στις δέκα να ήταν σπίτι. Πλέον έχω τρία εγγόνια. Η κόρη μου έχει ένα κοριτσάκι και ο γιός μου έχει ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι. Του γιού μου ο γιός έχει και το όνομα μου, είναι ο Γιαννάκης. Κάνω και μπείμπι σίτινγκ όταν χρειάζεται. Μου τα σπάνε, τα ρημάζουν όλα στο σπίτι, αλλά λέω δεν πειράζει σπάστε τα. Και τα τρία χορεύουν και τραγουδάνε.. μέχρι και τα βαφτιστήρια μου, τα κορίτσια, μου λένε οι κουμπάροι μου ότι είναι όλη τη μέρα με ένα μικρόφωνο στο χέρι. Θαρρείς και τους το ‘χω μεταδώσει».

Διαθέτετε στο ενεργητικό σας πολλές συνεργασίες. Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που θα θέλατε να συνεργαστείτε; «Είχα την χαρά και την τιμή, να συνεργαστώ με όλους τους μεγάλους τραγουδιστές , με όλα τα ιερά τέρατα της μουσικής. Άρχισα με τους ρεμπέτες, τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Πρόδρομο Τσαουσάκη κα. Ξεκίνησα από εκεί, από τους δάσκαλους του ρεμπέτικου τραγουδιού και μετά δούλεψα με τις μεγάλες τραγουδίστριες και τραγουδιστές της Ελλάδας. Με την Καίτη Γκρέυ, τη Γιώτα Λύδια, την Πόλη Πάνου, τον Μανώλη Αγγελόπουλο, τον Πάνο Γαβαλά και πολλούς άλλους. Μόνο με τον Καζαντζίδη δεν δούλεψα, γιατί είχε σταματήσει. Και σήμερα υπάρχουν συνεργασίες που θα ήθελα να κάνω, με πολλούς συναδέλφους. Ποτέ δεν είπα όχι σε συνεργασία. Μα άφωνος να ήταν, μα καλύτερη φωνή να είχε. Σέβομαι το μεροκάματο και την ανάγκη που έχει να δουλέψει. Μου έφερναν κάτι τραγουδίστριες που δεν ήξεραν να τραγουδάνε αλλά έλεγα, γιατί να μην την πάρουμε στη δουλειά, αφού μπορούμε».

Απ’ όλα τα τραγούδια σας ποιο θα ξεχωρίζατε; «Μέχρι τώρα έχω κάνει 35 δίσκους. Απ τα δικά μου τραγούδια ξεχωρίζω ένα τραγούδι που λέει «Με το μικρόφωνο στο χέρι θα πεθάνω», το ποντιακό τραγούδι που έχω γράψει για τη μάνα μου «Μάνα ντο πολλά αγαπώσε» αλλά και το «Πειράζει που είσαι μεγάλη φίρμα». Το οποίο έχει γίνει τρεις- τέσσερις φορές επιτυχία, και τώρα που το διασκευάσαμε με τους Fab 5 και κάναμε και βίντεο κλιπ, πάλι έγινε μεγάλη επιτυχία. Εγώ δεν το περίμενα πως θα αντέξει αυτό το τραγούδι τόσα χρόνια. Και όμως ακόμη και τα μωρά το ξέρουν. Όταν μου το έδωσε ο Ψυχογιός, του είπα έλα ρε Κώστα, γράψε μου κάνα πιο καλό τραγούδι, να μιλάει για αγάπη, για έρωτα. ‘Αυτό καλό είναι’ μου είπε. ‘Θα το πεις και θα δεις που θα γίνει επιτυχία’. Είχε δίκιο».

Σήμερα πως τα βλέπετε τα πράγματα στην χώρα μας; «Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Τα πράγματα όμως δεν είναι καλά. Η κρίση αυτή έχει χτυπήσει πολλά επαγγέλματα και το δικό μας. Εγώ πιστεύω η Ελλάδα έχει περάσει πολλές δοκιμασίες και πάντα κατάφερε και στάθηκε στα πόδια της. Οι Έλληνες έτσι είμαστε, για τα δύσκολα. Δεν βλέπω ειδήσεις, δεν βλέπω τίποτα στην τηλεόραση που να με αγχώσει. Πάντα θέλω να βλέπω προγράμματα και εκπομπές, για να γελάω να ξεσκάω. Δεν θέλω να ακούω για προβλήματα. Όπως θέλουν ας έρθουν τα πράγματα, αλλά να τα βλέπω δεν μπορώ. Σκέφτομαι τι δουλειά θα κάνω , πως θα περάσει καλά η οικογένεια μου. Δεν μπορώ να αγχώνομαι. Οπωσδήποτε στεναχωριέμαι για όλους αυτούς που υποφέρουν. Γιατί υπάρχουν οικογένειες αυτή τη στιγμή, που δεν έχουν ούτε να φάνε. Άμα δεν δουλεύουν και είναι άνεργοι πώς να έχουν. Εδώ εμείς αν δεν δουλέψουμε λίγο, βλέπεις τα έξοδα έρχονται μαζεμένα και λες.. Παναγία μου τι θα κάνω».

Όσες ευχές κάνατε εκπληρώθηκαν; Ποιο είναι -τώρα – το όνειρο σας; «Χωρίς όνειρα δεν ζεις. Πάντα όλο και κάτι σκέφτομαι πως θέλω να κάνω. Η αλήθεια είναι πως ότι στόχους είχα βάλει, τους πέτυχα. Και ότι σκέφτομαι και τώρα, πιστεύω πως θα γίνει. Σκέφτομαι πολλά πράγματα γύρω από τη δουλειά μου και πιστεύω θα τα καταφέρω. Είμαι και σεναριογράφος γιατί στις δέκα ταινίες που έκανα στις οκτώ τα σενάρια ήταν δικά μου. Είμαι στιχουργός και συνθέτης καθώς έχω γράψει πολλά τραγούδια μου. Έχω κάνει πολλές πρωτοπορίες, οπότε πιστεύω πως όλο και κάτι θα υπάρχει πάντα, που θα θυμίζει ‘’Φλωρινιώτη’’. Ακόμη και στην τηλεόραση, όταν βλέπουν κάτι έντονο με στρας ή στη Γιουροβίζιον.. λένε.. α να ο Φλωρινιώτης της Ολλανδίας για παράδειγμα. Και στο θέατρο όταν πηγαίνω βλέπω πως με σατιρίζουν ακόμη. Έχω ζήσει πολλά πράγματα, μεγάλες χαρές αλλά και πίκρες και απογοητεύσεις. Μια ζωή γεμάτη. Φυσικά, δεν σταματώ να ονειρεύομαι»!