Πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Τα ημερολόγια της θλιμμένης πριγκίπισσας» του Γκόραν Μπρέγκοβιτς, συμπράττοντας με την ορχήστρα του συνθέτη σε μια ιστορία με μουσική και λόγο που μιλά για τον πόλεμο από την προσωπική ματιά μιας γυναίκα.
H Μαρία Ναυπλιώτου έδωσε συνέντευξη στην Αναστασία Γρηγοριάδου και το περιοδικό CITY.
Ποια είναι η γυναίκα που υποδύεστε στην παράσταση;
Είναι η Ντούσανκα, μια γυναίκα που έχει ζήσει όλο τον πόλεμο, έχει χάσει τον άντρα της στον πόλεμο, έχει επιστρέψει στο σπίτι των γονιών της. Ο πατέρας της είναι αρχιστράτηγος στον πόλεμο, υπεύθυνος για πολλές βιαιότητες. Η ίδια έχει καταλήξει να είναι ηρωινομανής και σε αυτό το αχούρι που είναι πια το σπίτι, ένας χώρος κατεστραμμένος πια, ανακαλύπτει κάποια ημερολόγια που είναι τα ημερολόγια της μητέρας της, σιγά σιγά όμως διαβάζοντάς τα βλέπει ότι η μητέρα της χρησιμοποιεί την βασίλισσα Μαργκό και όλη εκείνη την εποχή της τρομερής σφαγής και της διαμάχης, κρύβοντας τα δικά της πραγματικά γεγονότα εκφράζεται μέσα από την ιστορία της βασίλισσας Μαργκό. Αυτή είναι η γυναίκα που υποδύομαι.
Είναι σαφής η εποχή στην οποία ζει η Ντούσανκα;
Είναι σαφής, όπως επίσης και η εποχή που αναφέρεται στο ημερολόγιο. Όμως, αυτό είναι το ευφυές στην περίπτωση αυτή, αν βγάλει κανείς τα τοπωνύμια και τις ημερομηνίες, δεν ξέρει κανείς για ποιον πόλεμο μιλάει και νομίζω ότι περιλαμβάνει πολλούς άλλους πολέμους και μιλάει από την πλευρά της γυναίκας και αυτό ήθελε να δει και ο Μπρέγκοβιτς, δηλαδή πώς μια γυναίκα σε έναν πόλεμο και μάλιστα πλάι σε έναν ισχυρό άντρα βιώνει την απώλεια, το θάνατο, τον πόλεμο.
Ποια είναι η διαφορά του άντρα και της γυναίκας απέναντι στις συμφορές του πολέμου;
Πραγματικά δεν ξέρω, εξαρτάται και σε ποια πλευρά του πολέμου βρίσκεσαι, αν είσαι μαχητής ή αν είσαι άμαχος πληθυσμός, αν είσαι νέος, γέρος, παιδί. Εμένα, γενικά, δε μου αρέσει να μιλάω για άντρες και γυναίκες, τις φοβερές πια διαφορές που έχουν, σαφώς υπάρχει μια διαφορά, υπάρχουν διαφορές στη φύση μας αλλά όλα αυτά τα κλισέ δεν μου αρέσουν πολύ. Αυτό που καταλαβαίνω περισσότερο είναι τι συμβαίνει σε έναν άνθρωπο που έχει εξουσία στα χέρια του. Εκεί αλλάζουν πολλά πράγματα. Κι εκεί ανοίγει ένας χώρος, πολλές φορές, ωμής βίας.
Στην παράσταση ακούμε κείμενα ποιων; Ακούμε κείμενα του Ίβο Άντριτς, του Σαίξπηρ, ποίηση του Ρονσάρ, κείμενα του Σιντράν. Είναι κείμενα διαφορετικών εποχών αλλά απόλυτα δεμένα με το μήνυμα του έργου και όλα συνηγορούν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Τι σας είπε ο Μπρέγκοβιτς όταν σας σκηνοθέτησε για την παράσταση, ποιο ήταν το ζητούμενό του;
Μου μίλησε με κάθε λεπτομέρεια για την ιστορία αυτή, μου έδωσε ακριβείς σκηνικές οδηγίες, πότε μπαίνει η μουσική, πότε όχι και το πιο ουσιαστικό είναι μου άφησε την ελευθερία να δημιουργήσω εγώ κάτι πάνω στο ρόλο αυτό.
Τι είναι αυτό που για σας είναι πολύ δυνατό σε αυτήν την παράσταση;
Η αίσθηση της απώλειας, η αδυναμία των ανθρώπων που δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα στη ζωή τους και αυτό το φοβερό πράγμα που λέγεται πόλεμος με όλη την παράνοια και τη βία που έχει.
Στην Ελλάδα είμαστε μάλλον διαπαιδαγωγημένοι να τιμούμε την επική και ένδοξη πλευρά του πολέμου…
Γιατί το λέτε αυτό; Έχω τελείως αντίθετη άποψη. Από διηγήσεις που έχω από συγγενείς μου πολύ μεγαλύτερους από μένα που έζησαν την κατοχή, τον εμφύλιο, κανείς δεν έχει μιλήσει με θετικά λόγια ή με κάποια σημάδια έπαρσης ή ξεχασμένης δόξας.
Όλες οι προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που έζησαν τον πόλεμο είναι αυτό ακριβώς που λέτε, αλλά επίσημα είμαστε ίσως από τα λίγα ευρωπαϊκά κράτη που γιορτάζουμε με τέτοιο επικό τρόπο τις πολεμικές επετείους. Δε νομίζω ότι γιορτάζουμε πολεμικές επετείους, νομίζω ότι γιορτάζουμε, έτσι το αντιλήφθηκα τουλάχιστον εγώ από το σχολείο, την αντίστασή μας στον πόλεμο ή την εξέγερσή μας στην τυραννία και την κατοχή. Με τον τρόπο που γιορτάζουμε δεν συμφωνώ, το ότι γίνονται παρελάσεις και γίνεται όλο αυτό το πράγμα, αλλά δεν γιορτάζουμε τη δική μας απόφαση να μπούμε σε ένα πόλεμο αλλά αντίθετα ή την άμυνά μας ή την εξέγερσή μας.
Την περιμένατε την επιτυχία που σημείωσε η παράσταση στην πρώτη παρουσίασή της στην Αθήνα; Είχατε αγωνία;
Είχα πολύ μεγάλη αγωνία, όπως έχω για όλα τα πράγματα που κάνω. Η επιτυχία είναι ένα πράγμα που ούτε το περιμένω, ούτε δεν το περιμένω. Δουλεύω πάρα πολύ σκληρά πάντα γι’ αυτό που κάνω και αν έρθει η επιτυχία είναι καλοδεχούμενη, αν όχι για μένα η διαδικασία και η προετοιμασία είναι το πιο σημαντικό, κι αυτό είναι που με κάνει να θέλω να είμαι ηθοποιός και να μου προσφέρει εργαλεία γι’ αυτή τη δουλειά. Και είναι αυτό ακριβώς που πλουτίζει τόσο πολύ τη ζωή μου, που με κάνει κάθε φορά να επιλέγω να είμαι ηθοποιός και να παραμένω σε αυτό το χώρο που είναι αρκετά δύσκολος.
Εσείς και Γκόραν Μπρέγκοβιτς προέρχεστε από διαφορετικούς χώρους και διαφορετικές χώρες. Εσείς από την Ελλάδα, το θέατρο αλλά και το χορό, εκείνος από την πρώην Γιουγκοσλαβία και τη μουσική. Σε τι, εκτός από τις τέχνη, συναντηθήκατε;
Νομίζω στην αίσθηση που εγώ πήρα από αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή, είναι ένας άνθρωπος μέσα στην τέχνη, είναι πολύ ανοιχτός, αυθόρμητος, αισιόδοξος. Εμπνέει τους ανθρώπους σε κάτι θετικό και φωτεινό.
Κι όταν σκέπτεστε ότι έχει αυτά τα χαρακτηριστικά όταν προέρχεται από μια χώρα που έχει δοκιμαστεί πολύ σκληρά;
Έχω συνεργαστεί και με άλλους καλλιτέχνες από την πρώην Γιουγκοσλαβία, με σκηνοθέτες που έχουν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά. Ίσως επειδή τυραννίστηκαν πάρα πολύ. Εκεί που πιστεύεις ότι το να χάσεις το αυτοκίνητό σου, ή τα χρήματα ή τη δουλειά σου είναι πράγματα που μπορεί να σε φέρουν στην απελπισία, όταν χάνεις τους ανθρώπους που αγαπάς και μάλιστα όταν άνθρωποι που αγαπάς σκοτώνουν τους ανθρώπους που αγαπάς, γιατί είναι πολύ σκληρό και πολύ σημαντικό ότι επρόκειτο για έναν εμφύλιο σπαραγμό, ε, τότε, μετά όλα τα άλλα είναι αστεία.
Στο τέλος της παράστασης, παρόλο που το θέμα της είναι τραγικό εσείς προσωπικά νιώθετε και οι θεατές της πιστεύετε ότι θα νιώσουν αισιοδοξία;
Ναι, υπάρχει καλό κλείσιμο στην παράσταση, η κοπέλα αυτή επιλέγει τη ζωή και φεύγει από κει. Τώρα τι θα απογίνει δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι κάνει ένα βήμα.
Ποια φράση από την παράσταση σας έρχεται τώρα αυθόρμητο στο νου;
«Ακούς στρατηγέ, εγκαταλείπω τον πόλεμό σου, τον υπομονεύω…».
info:
«Ημερολόγια μιας θλιμμένης Βασίλισσας»
Μέγαρο Μουσικής, Τ: 2310 895938 – 9
Δευτέρα 22 Νοεμβρίου
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
