Moses Pendleton (Momix)

Πρώην πρωταθλητής του σκι, συνέδεσε την ορμή του αθλητισμού με την αρμονία του σύγχρονου χορού ιδρύοντας τους Momix, που επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη με την παράσταση «Botanica», όπου ακροβατικά, χορός, video art και ανθρώπινα σώματα συνθέτουν εικόνες από το βασίλειο των φυτών. O Moses Pendleton έδωσε συνέντευξη στην Δανάη Σοφία Βαρδαλή στο περιοδικό CITY.

Την τελευταία φορά στη Θεσσαλονίκη παρουσιάσατε μια παράσταση best of από ολόκληρη την πορεία των Momix. Τι περιλαμβάνει η παράσταση «Botanica»; 
Στην παράσταση «Best of Momix» που αναφέρετε, υπήρχε και ένα απόσπασμα από το «Botanica». Το «Botanica» είναι σαν να κάνεις έναν περίπατο μέσα σε ένα μαγικό βοτανικό κήπο. Προσπάθησα να αποδώσω πολύ ελεύθερα την εναλλαγή των τεσσάρων εποχών. Η λογική της παράστασης είναι να υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης σε αυτήν. Κατά κάποιο σουρεαλιστικό τρόπο, το αίσθημα πηγαίνει από τη νέκρωση του χειμώνα, στα χιόνια που λιώνουν και στα λουλούδια που ανθίζουν την άνοιξη, στο όνειρο μιας θερινής νυκτός, στις καταιγίδες του Αυγούστου, στην ωρίμανση των ηλιοτρόπιων, στα φθινοπωρινά δέντρα που ρίχνουν τα φύλλα τους και πάλι, επιστρέφοντας, στη στιγμή που πέφτει το πρώτο χιόνι, για να κλείσει ο κύκλος.

Πώς προέκυψε η ιδέα να κάνετε μια παράσταση βασισμένη στην ομορφιά του φυτικού βασιλείου; 
Όσο είναι στις δυνατότητές μου ζω κοντά στη φύση. Περνώ τις μέρες μου ζώντας περισσότερο σαν ένα φυτό παρά ως ένας άνθρωπος, ή τουλάχιστον περνώ τις μέρες μου σαν τον Αδάμ στον Κήπο (του Καλού και του Κακού). Έψαχνα να βρω έναν τρόπο να στήσω ένα καλλιτεχνικό έργο για κάτι με το οποίο είμαι πραγματικά παθιασμένος. Τα φυτά έχουν θεραπευτικές ιδιότητες και τα λουλούδια μπορούν να είναι πολύ ερωτικά -για αυτόν το σκοπό είναι φτιαγμένα εξάλλου. Ζω σε επαφή με το μη ανθρώπινο -τα φυτά, τα ζώα, τα ορυκτά- και προσπαθώ να τα κατανοήσω και να τα αναπαραστήσω επί σκηνής.

Ζείτε μακριά από την πόλη και κύρια δουλειά σας είναι να δημιουργείτε έργα αισθητικής ωραιότητας. Κατά πόσο σας απασχολεί η πολιτική και ο γύρω κόσμος; 
Ζω στα Βορειοανατολικά, στη Νέα Αγγλία, σε ένα παλιό, βικτωριανό σπίτι το οποίο μερικοί ισχυρίζονται πως είναι στοιχειωμένο. Όμως τα φαντάσματα είναι φιλικά. Και δεν υπάρχουν άλλα ζώα τριγύρω, εκτός από χορευτές μεταμφιεσμένους σε κενταύρους (τους οποίους θα δείτε και στην παράσταση). Ο κόσμος έχει ανάγκη την ομορφιά και την έμπνευση και αυτή είναι η απάντησή μου στην τρέχουσα κατάσταση του κόσμου, αυτή είναι η πολιτική μου. Διαβάζω πολλές εφημερίδες καθημερινά και νομίζω πως αυτό που κάνουν οι Momix δεν είναι να λένε πώς είναι ο κόσμος αλλά μάλλον να δείχνουν το πώς θα μπορούσε να είναι στη φαντασία μας. Η φαντασία είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας και μακάρι να μπορεί να αποτελέσει και έμπνευση.

Με τι τρόπο πιστεύετε ότι η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο
σε κάθε είδους κοινωνική κρίση; 
Αν η τέχνη μπορεί να ενεργοποιήσει και να γεννήσει τον ενθουσιασμό, τότε μπορεί να δώσει στους ανθρώπους τη δύναμη να διορθώσουν τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν σε κάθε είδους κρίση.

Τα κουστούμια και τα σκηνικά της παράστασης έχουν σχεδιαστεί από τον επί πολλά χρόνια συνεργάτη σας Michael Curry. Πόσο σημαντικά είναι τα σκηνικά μέσα και τεχνάσματα στην οπτικοποίηση της κάθε ιδέας σας; 
Όλα αυτά τα στοιχεία έχουν ως λειτουργία να δημιουργήσουν έναν κόσμο τον οποίο θέλουμε να βιώσει το κοινό. Όλα αυτά τα στοιχεία ακόμη, επιμηκύνουν το εύρος του ανθρώπινου σώματος αλλά και το εύρος της φαντασίας ώστε ο θεατής να μπορεί να δημιουργήσει εικόνες πέρα από τα σώματα των χορευτών και έτσι να εκπληρωθεί το όραμα που έχω για κάθε χορογραφία της παράστασης.

Ζώντας στις ΗΠΑ και ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο, ποιες είναι τάσεις που παρατηρείτε στο σύγχρονο χορό τελευταία; 
Οι Momix και η κηπουρική απορροφούν τον περισσότερο χρόνο μου και δυστυχώς δεν μπορώ να βλέπω πλέον όσες παραστάσεις έβλεπα κάποτε. Οπότε, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να σας απαντήσω.

Πώς θα περιγράφατε μια παράσταση των Momix; Ως σύγχρονο χορό, σωματικό θέατρο, αθλητικές επιδείξεις, πολυθέαμα; 
Όλα τα παραπάνω. Είναι όλα στο μείγμα. Είναι τόσο οπτικό όσο και κινητικό. Είναι συναισθησιακό -να μια ελληνική λέξη για να σας το περιγράψω.

Πολλοί από τους αναγνώστες μας έχουν πιθανόν βρεθεί σε κάποια από τις παραστάσεις σας, αλλά ίσως να μην γνωρίζουν την ιστορία πίσω από τη δημιουργία των Momix. Πώς ξεκίνησαν όλα; Είσαστε κάποτε πρωταθλητής του σκι… 
Ναι, και έσπασα το πόδι μου στην προπόνηση. Ουσιαστικά ποτέ δεν ήμουν επαγγελματίας σκιέρ, αλλά έκανα προπονήσεις για να μπω στην Ολυμπιακή Ομάδα των ΗΠΑ, παράλληλα με τις σπουδές μου στην Αγγλική Φιλολογία. Εφόσον πληρούσα τις προϋποθέσεις, γράφτηκα σε ένα μάθημα χορού (για τη φυσική αποκατάσταση ποδιού μου), παρακολουθώντας ταυτόχρονα μαθήματα τζαζ μουσικής και κινηματογράφου, στο τελευταίο μου έτος σπουδών στο Dartmouth College. Το σπουδαίο με αυτήν την υπόθεση ήταν ότι η καθηγήτρια χορού, μας έβαλε να δημιουργήσουμε τα δικά μας κομμάτια και πολλοί από εμάς επινοήσαμε ένα είδος αθλητικής γλυπτικής με σωματικούς συνδυασμούς, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να εξελιχθούμε σε μια επαγγελματική ομάδα χορού, με το όνομα Pilobolus. Δεν κάναμε συμβατικό χορό. Μια από τις πρώτες μας παραστάσεις ήταν να ανοίξουμε μια συναυλία του Frank Zappa το 1971, ο οποίος μας χαρακτήρισε ως «θέατρο από ”αλλού”». Η αρχική μας καθηγήτρια χορού παραιτήθηκε από τη δουλειά της και μπήκε και αυτή στην ομάδα και μπορώ να πω ότι τα πήγαμε πραγματικά πολύ καλά στη δεκαετία του 1970. Η ομάδα υπάρχει ακόμη, όμως μετά από δέκα χρόνια ήθελα να κάνω κάτι με τους δικούς μου όρους -λειτουργούσαμε πάντα ως κολεκτίβα και ήθελα περισσότερη ελευθερία. Έτσι, ξεκίνησα τους Momix, μια μίξη από εμπνεύσεις του Μόουζες, αν και η δημιουργική διαδικασία που ακολουθώ, παραμένει αρκετά συλλογική.

Τι υπόβαθρο έχουν οι χορευτές της ομάδας; Είναι χορευτές του κλασικού μπαλέτου ή αθλητές, όπως υπήρξατε και εσείς;
Προέρχονται από διαφορετικά υπόβαθρα –άλλοι έχουν κάνει κλασικό χορό, άλλοι γυμναστική, άλλοι σύγχρονο χορό. Πρέπει να μπορούν αν εκτελούν πιρουέτες και entrechats αλλά και να μπορούν να τρέχουν στα τέσσερα, σαν αντιλόπες. Επιπλέον, χρειαζόμαστε μιμητικές ικανότητες. Χρειάζεται πολλή προπόνηση αλλά και υποκριτικές ικανότητες για μπορέσουν οι χορευτές να κατανοήσουν το πώς πρέπει να αποδώσουν την εικόνα και τη δυναμική ενός βράχου, μιας καταιγίδας και την ανάπτυξη ενός ηλιοτρόπιου.

info:
Μέγαρο Μουσικής, Τ: 2310 895939
Πέμπτη – Σάββατο 1 – 4 Δεκεμβρίου
ώρα έναρξης 21.00
εισιτήρια 60 -20€