Νίκος Κατσίκας

Τραγουδοποιός της πόλης ο Νίκος Κατσίκας που προετοιμάζει τα επερχόμενα μουσικά του βήματα και μοιράζεται τις σκέψεις – ανησυχίες του στον Χρήστο Μιχαλέρη από το περιοδικό CITY.

Η νέα χρονιά πώς σε βρίσκει μουσικά και συναυλιακά;
Είναι αλήθεια ότι πρώτη φορά μου συνέβη, ένα απόλυτα επιτυχημένο πρόγραμμα, αυτό που παρουσίαζα στην «Πρόβα» τις Παρασκευές του 2012 να διακοπεί αναπάντεχα λόγω τερματισμού της λειτουργίας αυτής της τόσο αξιόλογης μουσικής σκηνής. Μοιραία βρίσκομαι σε περίοδο περισυλλογής, εκτίμησης των δεδομένων και αναζήτησης, πιθανά, νέων συνεργασιών. Υπάρχουν ήδη επαφές με πρόσωπα και χώρους που, πιστεύω θα μορφοποιηθούν σύντομα. Να πω εδώ ότι με το οικονομικό status σήμερα όσοι σεβόμαστε αυτό που κάνουμε είμαστε υποχρεωμένοι να προσέχουμε κάθε κίνηση μας στο μουσικό χώρο.

Κυκλοφόρησε πέρσι ένα καινούριο σου cd. Πώς είναι η πορεία του, στην «περίεργη» εποχή μας, τόσο όσον αφορά στα cd σε φυσική μορφή, όσο και σε όλα τα υπόλοιπα κοινωνικά και οικονομικά επίπεδα;
Ας ξεκινήσω με το ολοκαίνουριο τραγούδι μου «Μη μου ζητάς το ακατόρθωτο» (με μουσική και στίχους δικούς μου) που μόλις κυκλοφόρησε διαδικτυακά μόνο του με τη λογική να γίνει το ίδιο στα επόμενα τραγούδια που αποφάσισα να ηχογραφήσω μέχρι να συμπληρωθεί ένας αριθμός που θα επιτρέπει την έκδοση και ενός cd. Αυτή είναι η νέα πολιτική αρκετών δισκογραφικών εταιριών και της δικής μου, και νομίζω πως με τα σημερινά δεδομένα ανοίγει ορίζοντες στους δημιουργούς που δρουν εκτός star system. Έτσι απαντώ εν μέρει και για το «Απλά περνάς» του οποίου η πορεία έχει κάτι ανάλογο, δηλαδή περισσότερο κινήθηκε διαδικτυακά και live παρά με τον κλασικό τρόπο και μάλιστα 3-4 κομμάτια του αγαπήθηκαν ιδιαίτερα απ’ το κοινό που με τιμά. Εξ άλλου, σήμερα, ένα τραγούδι χρειάζεται το χρόνο του για να διαγράψει μία πορεία.

Ποια είναι η αίσθηση για το πώς κινούνται τα μουσικό-καλλιτεχνικά πράγματα, γενικά;
Πιστεύω πως βρίσκονται σε ύφεση ανάλογη με αυτήν της οικονομίας, της παιδείας και της ποιότητας ζωής μας. Αυτό που με τρομάζει είναι η απάθεια που δείχνει το κοινό απέναντι στην κακοποίηση της γλώσσας μας και στην κατάργηση της απλής έννοιας του τι είναι μουσική από αυτούς που ελέγχουν τη βιομηχανία θεάματος και γενικά η ισοπέδωση της αισθητικής. Με κάνει όμως να ελπίζω σε κάτι καλύτερο το γεγονός ότι υπάρχουν, ακόμη, πολλοί που «γουστάρουν» να κάνουν τραγούδι και τέχνη γενικότερα από αγάπη και με ανιδιοτέλεια.

Γράφεις νέα τραγούδια;
Πάντα γράφω. Είναι ο κύριος τρόπος έκφρασής μου σαν οντότητα. Και πιστεύω πως αυτή τη στιγμή είμαι στην πιο ώριμη και ποσοτικά επαρκή φάση της πορείας μου στο χώρο. Εκτός, λοιπόν, από τα καινούρια τραγούδια μου που θα πω εγώ, όπως προανέφερα, ξεκίνησα μια συνεργασία σαν στιχουργός με επώνυμους και πολύ σημαντικούς, κατ’ εμέ, συνθέτες και τραγουδιστές η οποία σύντομα θα δισκογραφηθεί. Ακόμη βρίσκεται στην αρχή της η έκδοση του πρώτου βιβλίου μου με τραγούδια-ποιήματα.

Τι σε προκαλεί περισσότερο, δημιουργικά;
Τρία πράγματα α) ο έρωτας β) κάτι που με δαγκώνει μέσα μου και δε μ’ αφήνει να αγνοήσω αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική επικαιρότητα και γ) ο στίχος του Χάρη και του Πάνου «Θα είμ’ εδώ και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω»…