Νίκος Πορτοκάλογλου

Ο «ροκάς ανατολίτης» της ελληνικής τραγουδοποιίας αφήνει την φασαριόζικη ροκιά του και δοκιμάζει να βρει την μελωδική καταγωγή των τραγουδιών του. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου μίλησε στον Χρήστο Μιχαλέρη και το περιοδικό CITY για το καινούριο του «Remix» που θα παρουσιάσει σε δυο λιτές παραστάσεις στο «Club» του «Μύλου».

Η εστιασμένη ματιά σου, τι βρίσκει εντυπωσιακότερο ως κατάσταση σε σχέση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ζούμε;
Το οτι ενώ μέσα σ’ αυτές τις σκληρές συνθήκες πίεσης έχουμε μια μοναδική ευκαιρία για φυγή προς τα εμπρός, αντιστεκόμαστε σθεναρά. Μουλαρώνουμε. Θα νικήσουν οι υγιείς μας δυνάμεις που βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία να χτίσουμε μια νέα χώρα πιο έντιμη, πιο ταπεινή, πιο παραγωγική ή θα νικήσουν οι δυνάμεις της αδράνειας; Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Πάντως οι πάλε ποτέ «προοδευτικές» δυνάμεις ένα θέλουν. Να μην αλλάξει τίποτα! 

Το «Remix» στο «Club» του «Μύλου» τι είναι;…
Το ζωντανό ρεμίξ θα μπορούσε να λέγεται και ανάποδο ρεμίξ γιατί αντί να γεμίζουμε τα τραγούδια κάνοντας τα πιο ηλεκτρικά, τα αδειάζουμε, τα ξεγυμνώνουμε παίζοντας τα μόνο με ακουστικά όργανα. Ο Μιχάλης Καλκάνης στο κοντραμπάσο, ο Μιχάλης Βρέττας, βιολί και φωνητικά και ο Νίκος Πασαλίδης, τζουρά, μπουζούκι και ούτι είναι η μικρή μου μπάντα για φέτος. Είναι μια άσκηση αφαίρεσης, άσκηση που μας χρειάζεται, νομίζω, σε διάφορους τομείς της ζωής μας αυτή την εποχή. Να πετάξουμε τα παραπανίσια, τα περιττά και να κρατήσουμε την ουσία. Τέλος, όσο προχωράνε οι παραστάσεις συνειδητοποιώ πως αυτή η επιστροφή στα ακουστικά και παραδοσιακά όργανα με βοηθά να βρω την καταγωγή των τραγουδιών μου. Βλέπω τώρα πιο ξεκάθαρα «από που κρατάει η σκούφια  τους» και βέβαια και η δικιά μου.

Πώς αντιλαμβάνεσαι προσωπικά για την «επιτυχία» ενός εγχειρήματος σου;
Πρώτα απ’ όλα να ενθουσιάσει εμένα! Αυτή είναι η πρώτη ένδειξη οτι είμαι σε σωστό δρόμο, οτι δοκιμάζω και δοκιμάζομαι σε κάτι νέο και άγνωστο. Οτι ξεβολεύομαι, οτι ξεφεύγω έστω και λίγο απ’ τα κεκτημένα, απ’ τα στερεότυπα μου. Φέτος, ας πούμε, παίζω πρώτα φορά χωρίς τα βασικά όργανα που χρησιμοποιώ εδώ και τριάντα χρόνια. Τα τύμπανα, την ηλεκτρική κιθάρα, τα πλήκτρα. Επιτυχία λοιπόν είναι για μένα οτι ανακαλύπτω ξανά τα τραγούδια μου σαν καινούρια και το ίδιο εισπράττω και από τον κόσμο.

Στο μουσικό – δημιουργικό κομμάτι, ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζεις;
Να βρω το νέο μου θέμα (που συνήθως είναι κάτω απ’ τη μύτη σου και δεν το βλέπεις) και τον νέο τρόπο να μιλήσω γι’ αυτό. Τη νέα γλώσσα και στιχουργικά και μουσικά. Το να βρίσκεις νέους τρόπους να χρησιμοποιήσεις τις παλιές λέξεις και τους παλιούς ήχους είναι η πιο υπέροχη δυσκολία της δουλειάς μου.

Μετά από τριάντα χρόνια καριέρας τα, τι σε «ξεδιψάει» σήμερα (είτε προσωπικά, είτε μουσικά, είτε όπως θέλεις…);
Πρώτα απ’ όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα (οικογένεια, φίλοι, συνεργάτες) κι έπειτα βόλτες, ταξίδια, σινεμά, βιβλία, συναυλίες, συζητήσεις, γέλια, καυγάδες και άλλα πολλά. Αυτή τη στιγμή, ας πούμε μου φτιάχνει τη διάθεση το οτι θα οδηγήσω στη εθνική οδό μαζί με την παρέα για να ανεβούμε στη Θεσσαλονίκη για τις παραστάσεις. Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά (ποια λεφτά;) είναι του δρόμου η χαρά…

(Ανδ. Γεωργίου 56, τηλ. 2310-510081)
Παρασκευή 8 και Σάββατο 9 Απριλίου
Πόρτες ανοίγουν: 21:00
Τιμή εισιτηρίου: 15€