Πριν από 35 χρόνια, πολύ πριν «ανακαλυφθεί» η βαλκανική μουσική από τον υπόλοιπο κόσμο, δημιουργούσε ένα νέο κίνημα μουσικής, επονομαζόμενο ως μουσική «γαμήλιας μπάντας». Στη Βουλγαρία τον φωνάζουν «Αγά», ενώ για τον υπόλοιπο κόσμο είναι ο «Βασιλιάς της μουσικής των Γάμων». Ο Ivo Papazov έδωσε συνέντευξη στον Χρήστο Μιχαλέρη και το περιοδικό CITY με αφορμή τη συμμετοχή του στην “7η Γιορτή της Τζαζ”.
Τι ακριβώς γίνεται με τα «τραγούδια του γάμου»;
Στη Βουλγαρία οι γάμοι, οι γεννήσεις παιδιών ή όταν πηγαίνει κάποιος στο στρατό, θεωρούνται από τα σημαντικότερα γεγονότα στη ζωή κάποιου. Ο κόσμος είχε ανάγκη να γιορτάσει τις στιγμές αυτές, με τον πιο ωραίο τρόπο ώστε να τις θυμούνται μετά από χρόνια. Η μουσική είναι σοβαρό κομμάτι της κοινωνικής ζωής, έτσι από τη δεκαετία του ’70 άρχισαν να εμφανίζονται μπάντες που άρχιζαν να εκσυγχρονίζουν την παραδοσιακή αυτή μουσική, προσαρμοσμένες στις ανάγκες των γαμήλιων πάρτι. Όταν εμείς ξεκινήσαμε υπήρχαν πολλές τέτοιες μπάντες και θέλαμε να είμαστε οι καλύτεροι. Έτσι σε λίγο καιρό γίναμε η πιο πολυτραγουδισμένη μπάντα στην Βουλγαρία. Υπήρχαν γάμοι που προγραμματίζονταν ανάλογα με την διαθεσιμότητα μας, τόσο μεγάλη ζήτηση είχαμε! Και η μπάντα μου ήταν εξαιρετική με τον Nesho Neshev και τον Salif Ali να είναι μαζί μου από τότε, καθώς και την Maria, την γυναίκα μου, με την οποία έτσι γνωριστήκαμε – τραγουδούσε σε ένα γάμο με άλλο γκρουπ. Ο Matio Dobrev σύστησε το καβάλι στους γάμους, από τον οποίο πολλοί μουσικοί μετέπειτα έμαθαν να παίζουν. Πρέπει να είσαι ο καλύτερος για να παίξεις μαζί μας! Έχω εισπράξει κριτικές από δογματικές ακαδημίες γιατί αναμιγνύω ύφη από διαφορετικές περιοχές στη Βουλγαρία, δεν δίνω σημασία και ανακατεύω τα πάντα όπως μου αρέσει, μαζί με μουσικές από χώρες όπως η Ελλάδα και η Τουρκία, ακόμα και κλασική μουσική.
Από πού προήλθαν οι πρώτες σου επιρροές;
Από τους γάμους που επισκεπτόμουν με τον πατέρα μου –ήταν κι εκείνος μουσικός, κλαρινίστας. Είδα δάκρυα χαράς από κόσμο που άκουγε μουσική, είχα πειστεί από πολύ μικρός ότι θα ακολουθούσα τα χνάρια του πατέρα μου. Μετά άρχισα να παίζω κρυφά το κλαρίνο του και να παίζω όταν εκείνος έλειπε. Κάποιος με άκουσε τότε και είπε στον πατέρα μου ότι κάποιος στο σπίτι παίζει πολύ καλό κλαρίνο. Δεν με τιμώρησε, επειδή έπαιζα καλά, έτσι με έστειλαν σε μουσικό σχολείο και φυσιολογικά πήρα καινούριο κλαρίνο, αφού ήταν πολύ ακριβά τότε στην αγορά.
Πώς εξελίσσεται η μουσική στις μέρες μας, τόσο στη Βουλγαρία, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο;
Στενοχωριέμαι για τη βουλγαρική μουσική – πολλά από τα νέα παιδιά δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την αληθινή μουσική της παράδοσης μας, αλλά την ίδια στιγμή πολλοί νέοι μουσικοί παίζουν όλο και περισσότερο μουσική βασισμένη στην παραδοσιακή βουλγαρική μουσική. Το δυστύχημα είναι ότι δεν έχουν υποστήριξη από τα μέσα και τον τύπο. Αν δεν ακουστούν τότε μπορεί να απογοητευτούν και να τα παρατήσουν ή να αρχίσουν να παίζουν ένα είδος ποπ που θα φέρει εύκολα λεφτά, απλά για να επιβιώσουν…
Έχει ανεξερεύνητες πηγές η Βαλκανική μουσική ακόμα στις μέρες μας;
Έμαθα πολλά στους γάμους από μουσικούς όπως ο Zabin και ο Shen Sali. Αυτή είναι μουσική που δεν μπορείς να μάθεις σε μουσικές ακαδημίες. Στο τελευταίο μου άλμπουμ «Dance of the falcon» έφερα στη ζωή παλιές, πλούσιες μουσικές που ήθελα να ηχογραφήσω εδώ και πολύ καιρό – όπως σε ένα φιλμ οι εικόνες των ανθρώπων που μεγάλωσα μαζί τους περνούν από μπροστά μου. Πήρα τη μουσική από αυτούς, την ιστορία τους. Πολλοί από αυτούς έχουν τώρα μεγαλώσει και ονειρεύονται να ακούσουν αυτήν τη μουσική καταγεγραμμένη για τις επόμενες γενιές. Έπαιξα αυτές τις μουσικές, σα να τις νιώθω σήμερα. Είναι καλό να βλέπεις πίσω και να θυμάσαι ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και να κρατήσουμε τη μουσική για τα παιδιά μας, αλλά και για όσους έρθουν μετά από εμάς.
Τι θέση έχουν οι αυτοσχεδιασμοί στις συνθέσεις και τις συναυλίες σου;
Παίζω ένα πολύ σημαντικό όργανο για τη μουσική μας, το πνευστό κλαρίνο, με το οποίο μπορείς να παίξεις τα πάντα, έτσι χωρίς όρια μπορώ να εκφράσω τις μουσικές μου ιδέες. Αυτό γίνεται ακριβώς στους αυτοσχεδιασμούς, είναι ο πιο καθαρός τρόπος να πω αυτό που αισθάνομαι, τρόπος ερχόμενος κατ’ ευθείαν από την καρδιά.
Υπάρχει μουσική με ρίζες στην παράδοση που να έχει κάποια ιδιαιτερότητα σήμερα;
Αν μιλήσουμε για τη Βαλκανική μουσική, έχει σπουδαίες παραδόσεις -σχήματα όπως οι «Karandila» στη Βουλγαρία, ο Boban Markovic στη Σερβία, ο Φλώρος Φλωρίδης και ο φίλος μου Παντελής Στόικος ή ο Laco Taifa, είναι καλά παραδείγματα πώς μπορεί να είναι η μουσική. Έχουμε εδώ στα Βαλκάνια υπέροχο υλικό που όλοι μαζί πρέπει να ξανά – ανακαλύψουμε. Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να το μοιραστούμε μεταξύ μας και με τον υπόλοιπο πλανήτη, έτσι ώστε να έρθουμε πιο κοντά, να καταλάβουμε καλύτερα το διπλανό μας.
Η αλήθεια κάθε μουσικού είναι αρκετή ώστε να επικοινωνεί με τον κόσμο;
Σκέφτομαι πολύ το πρόγραμμα κάθε συναυλίας, αλλά την ίδια στιγμή δεν προσπαθώ να ταιριάξω το ακροατήριο με κάτι εξωτικό ή ειδικό. Είμαι πάντα ο εαυτός μου! Την ίδια όμως στιγμή, νιώθω υπεύθυνος για το μήνυμα που στέλνω στους ανθρώπους που έρχονται και θέλω να είμαι ειλικρινής και ανοιχτός, ευγενικός με αυτούς. Δεν υποκρίνομαι κάποιον, έχω την υποστήριξη από την καλύτερη βουλγαρική μπάντα που μπορεί να βρεις αυτήν την ώρα και αυτή είναι η μπάντα με την οποία παίζω τα τελευταία 30 χρόνια!
Ξεκινώντας από μια χώρα των Βαλκανίων ήταν εύκολο να ξεφύγεις από τα στενά σύνορα της;
Αρχίσαμε να ταξιδεύουμε έξω εδώ και 20 χρόνια και το έχουμε συνηθίσει πλέον. Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν Αμερικάνο παραγωγό χάρη στον οποίο καταφέραμε να βγούμε από το «σιδηρούν παραπέτασμα». Αγωνίστηκε για εμάς μέχρι που κατάφερε να μας κλείσει μια περιοδεία στην Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Τότε πολλοί νόμισαν ότι δεν θα ξαναγυρίζαμε πίσω, αλλά επιστρέψαμε γιατί η θέση μας είναι εκεί που είναι οι ρίζες μας, αυτό κάνει τη μουσική μας δυνατότερη. Δεν παίζουμε σε πολλούς γάμους σήμερα πια και αυτό μας στεναχωρεί, είναι αλήθεια. Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα αληθινό γλέντι γάμου σε ένα χωριό –είναι υπέροχο συναίσθημα!
Λίγα λόγια για τις τωρινές σου συναυλίες και τη συμμετοχή σου στο «Jazz Festival» στη Θεσσαλονίκη…
Είμαι πολύ χαρούμενος που μπορώ να παίξω στη Θεσσαλονίκη για τους Έλληνες – είμαστε τόσο κοντά γεωγραφικά, αλλά κάποιος μπορεί να σκέφτεται ότι απέχουμε 10.000 χιλιόμετρα, πρέπει να συναντιόμαστε συχνότερα, να γιορτάζουμε με τις μουσικές μας –αυτό πρέπει να κάνουμε, να διορθώσουμε την αρνητική εικόνα των Βαλκανίων στον κόσμο, για να ζήσουμε με ειρήνη κι ευτυχία στο μέλλον.
Με τι άλλο καταγίνεσαι αυτόν τον καιρό;
Ξεκινάω την ηχογράφηση του νέου μου δίσκου. Θα είναι γεμάτος με τρελή βαλκανική μουσική, ο προηγούμενος ήταν ήσυχος, αυτός θα είναι τελείως τρελός!
Διαβάστε περισσότερα για τη συναυλία του Ιvo Papazov στο Μύλο
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
