Συνέντευξη του Μιχάλη Δέλτα

Με αφορμή τη συμμετοχή του σε ρόλο – έκπληξη στο θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας», σε ώριμη φάση της πορείας του, ο Μιχάλης Δέλτα μίλησε στον Χρήστο Μιχαλέρη και το περιοδικό CITY για το νέο του βήμα και για τις παρούσες μουσικές και όχι μόνο αναζητήσεις

Τι ακριβώς συμβαίνει στον «Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας», που είναι και η αφορμή που θα σε φέρει στη Θεσσαλονίκη;
Μέσα από τη συνειδητότητα μπορούμε να αλλάξουμε τη σχέση μας με το παρόν, δηλαδή να αποδεσμευτούμε από τη δυστυχία του παρελθόντος και ως προέκταση αυτού, να δημιουργηθεί στο υπαρξιακό μας πεδίο μια νέα ταυτότητα, φιλτραρισμένη από την ερωτική ανθρώπινη δύναμη. Στον «Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας» του Δημητριάδη, η ερωτική αποδοχή, πέρα από ταμπού και πεποιθήσεις, δημιουργεί μια κοινωνία καθαρής αγάπης.

Τι καινούριο σου έδωσε η αυτή θεατρική σου εμπειρία;
Ουσιαστικά βρέθηκαν κάποιες ανησυχίες μου να εκφράζονται μέσα από τη συνεργασία μου με τη Χρύσα Καψούλη και τον Δημήτρη Δημητριάδη, με έναν ιδιαίτερα συντονισμένο τρόπο έκφρασης μουσικής, λόγου και δράσης. Πιστεύω ότι ο τρόπος που λειτουργεί η μουσική, αγγίζει περισσότερο ασυνείδητα επίπεδα σε ένα παράλληλο σύμπαν με εκείνο της αφυπνιστικής δύναμης του κειμένου αλλά και της απόδοσης του.

Πιστεύεις στο ανεξάντλητο της πηγαίας έμπνευσης της μουσικής; Αν, δηλαδή, από ένα σημείο και πέρα υπάρχουν ασυνείδητες επαναλήψεις;
Ασυνείδητες επαναλήψεις δημιουργούνται όταν αρχίζει κάποιος να σκέφτεται τη μουσική – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Δημιουργείται ένα είδος «εσωτερικού θορύβου», μιας αγχωτικής διαδικασίας η οποία δεν επιτρέπει ελευθερίες και «ησυχία» στο καλλιτεχνικό ένστικτο. Η αναζήτηση της «επιτυχίας» για παράδειγμα, οι λεγόμενες «συνταγές» επίσης, είναι ένα είδος «εσωτερικού θορύβου» που αποσπά ένα δημιουργό από τη βαθύτερη ανάγκη του για έκφραση. Το «ανεξάντλητο» για να υφίσταται απαιτεί την απουσία του μεγαλύτερου δυνάστη, την απουσία της σκέψης.

Η συνάντηση μας αυτή σε βρίσκει με πολύ δουλειά στο studio. Τι ετοιμάζεις;
 Ετοιμάζω ένα δίσκο με δυνατές μουσικές αλλά και τραγούδια, με φωνές που αγαπώ, όπως της γερμανίδας  Billie Ray Martin και  της δική μας Eaten,  σε electro-tech ρυθμούς και αναλογικά ηχοχρώματα. Είναι ένας χορευτικός, μελωδικός δίσκος. Μου αρέσει πολύ να προκαλώ τους ανθρώπους, να χορεύουν, να εκτονώνονται, αντί να κάθονται κλειστοφοβικά μέσα στα αδιέξοδα τους. Κυκλοφορεί από την Klink records τέλη Νοέμβρη.

Υφίστασαι κάποια αλλοτρίωση ωριμάζοντας στα αρκετά χρόνια που είσαι πλέον μέσα στη μουσική;
Ευτυχώς όχι. Είμαι άνθρωπος που εξελίσσομαι μέσα από σκληρή προσωπική δουλεία με τον εαυτό μου, έχω μια απενοχοποιημένη ψυχαναλυτική σχέση με τις εμπειρίες μου και διατηρώ μια σχέση με τη μουσική τέτοια που δε μου αφήνει περιθώρια αλλοτρίωσης ή έπαρσης. Να το πω κάπως λαϊκά, «δεν με παίρνει…», διότι πολύ απλά, είμαι ακόμα ένας μαθητής.

Πώς θα περιέγραφες τον τόπο που σε οδηγούν οι μουσικές που γράφεις;
Δεν ξέρω… θα ήταν αφελές  να απαντήσω. Είναι κάτι που δεν ερμηνεύεται με λόγια παρά μονάχα με νότες –  ήχους.

Πότε σου αρέσεις περισσότερο σε μια συναυλία;
 Μου αρέσει μια συναυλία – δεν μου αρέσω – όταν μαζί με τους συντελεστές της καταφέρουμε να «παρασύρουμε» το κοινό σε μια τέτοιου είδους πρόσκληση. Όταν νιώθω πως κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους, φεύγοντας έχουν «κλέψει» κάτι δικό μας και μας έχουν χαρίσει κάτι από τους ίδιους.

Η επαφή με το κοινό, οι επιθυμίες του, επηρεάζει την έμπνευση σου; 
Όχι. Επηρεάζομαι και εμπνέομαι από τις σχέσεις μου με φίλους, από τη σχέση μου με το άγνωστο και το μυστήριο της ζωής ακόμα περισσότερο. Ταυτόχρονα  γνωρίζω πολύ καλά την ευθύνη του να επηρεάζω.

Τα projects στο εξωτερικό έχουν προοπτικές;
Δούλεψα με ανθρώπους στο εξωτερικό και πέρασα πολύ όμορφα. Εάν σε πιστέψουν ως καλλιτέχνη, θα σε υποστηρίξουν δυναμικά και ισότιμα με αντιστοίχους δικούς τους. Οι επαγγελματίες έξω (εταιρίες, διοργανωτές κ.λ.π.), τουλάχιστον εκείνοι με τους οποίους συνεργάστηκα, υπήρξαν ευέλικτοι και  ακομπλεξάριστα υποστηρικτικοί.

Μελλοντικά σχέδια;
Με αφήνει αδιάφορο το μέλλον και έτσι δεν με απειλεί. Είμαι εδώ, στο σημείο όπου με βαστάνε τα δυο μου ποδιά όρθιο.

info:
«Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» του Δημήτρη Δημητριάδη
στο θέατρο Άνετον