Χαλήλ Μουσταφά (Βαλκανατόλια)

Είναι ένα μικτό συγκρότημα αποτελούμενο από βαλκάνιους μουσικούς, που ξεκίνησαν πριν από δεκαπέντε χρόνια από την Κομοτηνή, όπου και δρουν έως και σήμερα, χάρις στην μουσική αγκαλιά του Θανάση Γκαϊφύλλια. Ο Χαλήλ Μουσταφά, σαζίστας και τραγουδιστής του συγκροτήματος Βαλκανατόλια, μιλά στον Χρήστο Μιχαλέρη και το περιοδικό CITY γι’ αυτό και τη συμμετοχή τους στο φετινό «13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ»

Πώς αξιολογείς τη μέχρι τώρα εμπειρία σου στη μουσική στη Θράκη;
Είμαι γέννημα θρέμμα Θρακιώτης, έτσι πάντοτε τα στοιχεία και της μουσικής και του πολιτισμού ήταν μπλεγμένα μέσα μου, είχα στοιχεία από πολλούς πολιτισμούς. Στη Θράκη ζουν άνθρωποι όχι μόνο τουρκόφωνοι ή ελληνόφωνοι, ζουν άνθρωποι που έχουν μέσα τους και την καυκάσια μουσική και την αρμένικη μουσική. Με τέτοια ακούσματα μεγάλωσα και ποτέ δεν βίωσα ούτε τα αρμένικα ούτε τα αλβανικά τραγούδια σαν μια διαφορετική μουσική, αλλά σαν μια μουσική που πάντα το αυτί μου τις είχε και τις κουβαλούσε μέσα του.

Νιώθεις πως έχετε συμβάλλει τελικά στην απαλοιφή των προκαταλήψεων, μεταξύ των διαφόρων εθνοτήτων;
 Ως συγκρότημα εμείς βγαίνουμε για να το απολαύσουμε εμείς οι ίδιοι. Μόνο και μόνο όμως η ύπαρξη μας, αποτελεί μια πολιτική θέση και στάση. Όσο και να θέλουμε να κρυφτούμε ή να μην το προβάλλουμε αυτό το πράγμα, από μόνο του αυτό βγαίνει. Όλα τα παιδιά κουβαλούν την ίδια ιδεολογία και φιλοσοφία και με την ίδια ματιά βλέπουν και τη ζωή γύρω τους. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι έχουμε αλλάξει κάποια πράγματα, αλλά αν μπαίνει έστω ένα λιθαράκι επάνω σε αυτό, τότε είμαστε ευχαριστημένοι. Το πιο σημαντικό βέβαια που έχουμε κερδίσει είναι ότι μετά από κάθε συναυλία επικοινωνούμε με τους ανθρώπους, γινόμαστε φίλοι με κάποιους και αυτή η φιλία είναι παντοτινή. Είναι κάτι πέρα από ένα συγκρότημα που οι άνθρωποι έρχονται, ακούν και φεύγουν. Επισυνάπτουμε φιλίες, και με αυτόν τον έμμεσο τρόπο κερδίζουμε ανθρώπους και μας κερδίζουν κιόλας…

Οι Βαλκανατόλια, αυτό το μουσικό σχήμα, τι ακριβώς είναι; Πώς δημιουργήθηκε;
Οι Βαλκανατόλια ξεκίνησαν εντελώς τυχαία όταν εγώ με άλλα δυο μέλη του συγκροτήματος, παίζαμε πριν από δεκαπέντε χρόνια σε ένα μπαράκι στην Κομοτηνή, ένα τραγούδι του Θανάση του Γκαϊφύλλια. Τότε μπαίνει στο μαγαζί και ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ενθουσιάστηκε και μας ζήτησε να συνεργαστούμε. Ως αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας, ήταν η κυκλοφορία cd, η πρόσθεση νέων μελών και η οργάνωση διάφορων συναυλιών σε όλη την Ελλάδα. Όταν έκλεισε αυτός ο κύκλος όλα τα παιδιά του σχήματος συνεχίσαμε με άλλο πρόγραμμα τραγουδιών ως Βαλκανατόλια. Αυτόν τον καιρό είμαστε στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε και τον πρώτο μας δίσκο…

Πώς βλέπεις την συμμετοχή σας στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ;
Η συμμετοχή μας στο φεστιβάλ παίζει μεγάλο ρόλο και στο πώς αντιμετωπίζουμε τα πράγματα γύρω μας. Ενώ το πρόγραμμα είναι συνήθως τραγούδια εύθυμα με στόχο το χορό, εδώ έχουμε και κάποια κοινωνικά τραγούδια. Έχουμε αντιληφθεί ότι περνούμε μια γενικότερη κρίση τα τελευταία χρόνια, εκτός της οικονομικής κρίσης. Ο κόσμος δεν γνωρίζει πως μπορεί να αντιμετωπισθούν κάποια θέματα, επομένως δημιουργείται μια άρνηση π.χ. προς τον «ξένο» που δεν έχουν συνηθίσει. Επομένως, τέτοια φεστιβάλ, είναι ένας τρόπος να δείξει στους ανθρώπους ότι το «ξένο» μπορεί πολύ εύκολα να είναι και κάτι δικό μας. Συνήθως, όταν έρχονται να μας ακούσουν νομίζουν πως θα ακούσουν κάτι πολύ διαφορετικό, αλλά όταν ακούνε, καταλαβαίνουν ότι οι μελωδίες είναι ταυτόσημες και το πρόβλημα της γλώσσας αμέσως απαλείφεται.

Τι ερωτεύτηκες στο όργανο που παίζεις, το σάζι;
Είμαι κατά βάση ουτίστας, αλλά το σάζι το ερωτεύτηκα στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν ανακάλυψα μια «αίρεση» της Ανατολής, τους Αλεβίτες. Τώρα είναι το αγαπημένο μου όργανο και το θεωρώ πολύ ροκ όργανο. Ενώ το ούτι φαντάζει λεπτεπίλεπτο και «λόγιο» που απευθύνεται στην αστική τάξη πιο πολύ, το σάζι είναι το λαϊκό που παίζεται στο δρόμο, ταιριάζει με τη ροκ μουσική όσο και με την παραδοσιακή. Είναι ένα πολυφωνικό όργανο και σκληρό όργανο…

Ποια είναι η επαφή σου με την καινούρια τεχνολογία στη μουσική, όσον αφορά στο ηλεκτρονικό της κομμάτι;
Είμαι υπέρ της τεχνολιγίας, αρκεί να χρησιμοποιείται με έναν τρόπο που δεν προσβάλλει την ποιότητα -που είναι βέβαια πολύ σχετικό πράγμα-, αλλά όπως τη θεωρώ εγώ μέσα στα δικά μου όρια. Η σωστή χρήση της τεχνολογίας φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά…

Πώς αντιμετωπίζεις σήμερα τις παραδοσιακές μουσικές;
Μου αρέσουν οι παραδοσιακές μουσικές από όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως η jazz, χωρίς να έχω την ικανότητα ακόμα να τη διεκπεραιώσω. Επίσης, μου αρέσει η ανατολική παραδοσιακή μουσική, αλλά και οι διασκευές που γίνονται κυρίως από αφρικανούς, με εκείνον το χαλαρωτικό ρυθμό. Μου αρέσει να πειράζω τις μουσικές και το κάνουμε αυτό και στο συγκρότημα. Τελευταία γίνεται αυτό πολύ και στην Ελλάδα με το έθνικ, αλλά η παραδοσιακή μουσική είναι η διαχρονική μουσική των ανθρώπων, που δεν αναγνωρίζει κατεστημένο, οι άνθρωποι έτσι έχουν εκφραστεί κατά δυναστών, ενώ σε κάποιες χώρες έχει και την χροιά καθαρής πολιτικής μουσικής. Πολλές φορές απορείς πώς μπορεί να φτιάχτηκαν τόσο απλές μουσικές που απευθύνονται τόσο άμεσα, ενάντια  σε εξουσίες… 

Είναι δύσκολο να προτείνεις άγνωστες μουσικές στην Ελλάδα;
Παντού είναι δύσκολο νομίζω αυτό. Πιστεύω όμως ότι τελευταία υπάρχει ένας πυρήνας που παρακολουθεί και ψάχνει τέτοιες μουσικές σε μια δυνατή και δεμένη φάση, σίγουρα γίνονται βήματα… Σήμερα έβλεπα στην τηλεόραση έναν μουσικό από τη Νιγηρία στην Ελλάδα, άρα κάποιος ενδιαφέρεται…

Τι συνειδητοποίησες περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων στις μουσικές παραστάσεις που συμμετέχεις;
Ότι δεν υπάρχει η τέλεια διεκπεραίωση και αυτό είναι το ωραίο. Είναι ωραίο να παίζεις με τα λάθη, σαν  να παίζεται αυτό με τους φίλους σου…

info:

Παρασκευή 25 – Κυριακή 27 Ιουνίου 2010
4ο Πάρκο Νέας Παραλίας – Στάση Σχολής Τυφλών
3 ημέρες γιορτής
Σάββατο 26 Ιουνίου
Βαλκανατόλια
Ώρα έναρξης: 22:00