Βραβευμένος με Όσκαρ, Ιππότης, συγγραφέας, ο Μάικλ Κέιν με την χαρακτηριστική cockney προφορά των κατοίκων του ανατολικού Λονδίνου, ένας καταξιωμένος διεθνώς καλλιτέχνης αλλά και ένας από τους θρύλους μιας γενιάς ηθοποιών του 20ου αιώνα που τοποθέτησαν ένα διαχρονικό στίγμα στον χώρο του κινηματογράφου.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Μάικλ Κέιν ή Μαουρίς Τζόζεφ Μάικλγουάιτ τζ. όπως είναι το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1933 στην συνοικία Ρόθερχιθ, σε μια φτωχή εργατική οικογένεια στο νοτιοανατολικό Λονδίνο. Το όνομά του, το πήρε από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν αχθοφόρος σε μια ψαραγορά ενώ η μητέρα του δούλευε ως μαγείρισσα.
Αν και χρειάστηκε να αλλάξει το όνομά του, δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του και έτσι όταν ανακηρύχθηκε ιππότης από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β’ το 2000, δέχθηκε αυτή την τιμή ως Μαουρίς Μάικλγουάιτ. Η αρχική επιλογή του Κέιν για τη νέα του καλλιτεχνική ταυτότητα ήταν Μάικλ Σκοτ, όμως στη συνέχεια εμπνεόμενος από την ταινία του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ «The Caine Mutiny» (1954), άλλαξε το όνομά του σε Μάικλ Κέιν.
Σε μια καριέρα που εκτείνεται σε περισσότερα από 60 χρόνια, ο Κέιν εμφανίστηκε σε περίπου 115 ταινίες, κερδίζοντας πολλά βραβεία και υποψηφιότητες. Σήμερα, θεωρείται σύμβολο του βρετανικού κινηματογράφου κι ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της βιομηχανίας του Χόλλιγουντ, καταλαμβάνοντας την ένατη θέση των ηθοποιών με τις περισσότερες εισπράξεις.
Στον πόλεμο της Κορέας
Εκείνο που δεν γνωρίζουν πολλοί για τον Μάικλ Κέιν είναι ότι κάποια χρόνια πριν κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο πολέμησε στην Κορέα. Τον Απρίλιο του 1952, επιστρατεύτηκε στην εθνική υπηρεσία της Βρετανίας και συμμετείχε ενεργά στον «Πόλεμο της Κορέας.»
Τίποτα δεν θα μπορούσε να τον είχε προετοιμάσει για αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια της πρώτης του φρουράς στο απόλυτο σκοτάδι της κορεατικής νύχτας και όπως επισημαίνει ο ίδιος, δεν ξέχασε ποτέ όσα έζησε κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Από το όρυγμα του, η νύχτα άνοιξε από εχθρικές φωτοβολίδες που φώτιζαν το πεδίο της μάχης και από τις ορδές του εχθρού που έτρεχαν προς το μέρος του. Την πρώτη φορά που άκουσε μια κινεζική τρομπέτα να σπάει την ησυχία, μετά βίας πρόλαβε να ρωτήσει τον φίλο του τι ήταν αυτό πριν συμμετάσχουν εκατοντάδες τρομπέτες.
«Εκεί μπροστά μας φωταγωγήθηκε ένα τρομακτικό πεδίο», θυμάται. “Χιλιάδες Κινέζοι προχωρούσαν προς τις θέσεις μας, με επικεφαλή στρατεύματα δαιμονικών τρομπετών. Το πυροβολικό ξεκίνησε τα πυρά αλλά οι Κινέζοι εξακολουθούσαν να μπαίνουν, βαδίζοντας προς τα πολυβόλα μας και τον βέβαιο θάνατο.”, αναφέρει ο ηθοποιός μιλώντας για τον πόλεμο.
Το ξεκίνημα μιας λαμπρής καριέρας
Αφήνοντας πίσω τις πολεμικές συρράξεις και τη θέση του βοηθού διευθυντή σκηνής στο «Westminster Repertory» στο Σάσεξ, ο Μάικλ Κέιν έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το «Panic in the Parlour» και σχεδόν παράλληλα με την ταινία «A Hill in Korea» το 1956. Τα πρώτα χρόνια της υποκριτικής του πορείας ήταν δύσκολα, όμως συνέχισε να εμφανίζεται σε ταινίες, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα, καθώς και σε θεατρικές παραγωγές.
Το μεγάλο βήμα προς την διεθνή αναγνώριση ήρθε το 1963 όταν έπαιζε στο «Next Time I’ll Sing to You», μια θεατρική κωμωδία. Εκεί τον είδαν ο Στάνλεϊ Μπέικερ και ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος Σίγιου Έντφιλντ, πριν το ξεκίνημα των γυρισμάτων μιας ταινίας για την ιστορική μάχη μεταξύ των Βρετανών και των Ζουλού, προσφέροντάς του το ρόλο ενός στρατιώτη στην ταινία του «Ζulu». Επειδή ο ρόλος είχε ήδη ανατεθεί σε άλλον ηθοποιό, ο Κέιν έπαιξε τελικά έναν σνομπ αξιωματικού ανώτερης τάξης.
Μιλώντας στην Guardian, o ηθοποιός αποκάλυψε πως αυτή η “σατανική” αναποδιά έγινε το εφαλτήριο για να μεταμορφωθεί από τον φτωχό και ανώνυμο Μαουρίς Μάικλγουάιτ στον διάσημο Μάικλ Κέιν:
«Ολόκληρη η καριέρα μου στον κινηματογράφο βασίζεται στην απόσταση του μπαρ από το θέατρο Prince of Wales. Ετοιμαζόμουν να βγω έξω και ήταν πολύ μακριά με τα πόδια μέχρι την πόρτα. Και μόλις είχα φτάσει εκεί, ο Έντφιλντ μου φώναξε: «Γύρνα πίσω!» γιατί είχε αποφασίσει ότι θα μπορούσα να παίξω τον ρόλο του αξιωματικού. Τον πλησίασα και μου είπε: «Μοιάζεις με αξιωματικός», γιατί ήμουν 6 πόδια και 2 ίντσες ψηλός, με ξανθά μαλλιά, πολύ αδύνατος. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Την είχα περάσει σχεδόν. Γύρισα και μπήκα ξανά μέσα».
Το «Zulu» έκανε πρεμιέρα στις 22 Ιανουαρίου 1964 και έλαβε εξαιρετικά θετικές κριτικές. Επιπλέον, η ταινία βοήθησε τον Κέιν να λάβει διεθνή προσοχή.
Ρόλοι “σταθμός”
Ωστόσο, ήταν η επόμενη ταινία του «The Ipcress File» (1965) που τον έκανε “αστέρι”. Η απεικόνιση του «Harry Palmer» του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για BAFTA. Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Len Dighton και παρουσιάζει έναν Βρετανό κατάσκοπο εντελώς ανθρώπινο, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τους ήρωες που το κοινό είχε έως τότε συνηθίσει. Καθημερινός και ουδέτερος είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας με προτίμηση στην μαγειρική.
Η ρομαντική κωμωδία-δραματική ταινία «Alfie» (1966) ήταν ο επόμενος σημαντικός ρόλος του. Η ταινία προτάθηκε για 5 όσκαρ χωρίς να καταφέρει να κερδίσει κάποιο. Ο Κέιν έπαιξε τον ρόλο ενός ρόλο ενός εγωκεντρικού νεαρούκαι κέρδισε δύο βραβεία και τρεις υποψηφιότητες, συμπεριλαμβανομένης μιας υποψηφιότητας για το «Βραβείο Ακαδημίας» για τον «Καλύτερο Ηθοποιό».
Άλλες επιτυχημένες ταινίες του τη δεκαετία του ’60 ήταν οι “Funeral in Berlin” (1966), “Gambit (1966)”, “The Wrong Box” (1966), “Hurry Sundown” (1967) και “The Italian Job” (1969).
Σε αυτές τις πρώτες ταινίες, ο Κέιν καθιερώθηκε ως ένας πολύπλευρος ηθοποιός του οποίου οι ιδιότητες του κάθε ανθρώπου ταίριαζαν σε μια ποικιλία ρόλων. Η δροσερή αστικότητά του ήταν ίσως η μόνη σταθερά ανάμεσα στις παραστάσεις που περιελάμβαναν κυνικούς μυστικούς πράκτορες, φιλόμουσους playboys, σκληροτράχηλους τυχοδιώκτες, εκλεπτυσμένους κύριους, ταπεινούς δασκάλους και ψυχωτικούς δολοφόνους.
Η πορεία του Κέιν τις δεκαετίες ’70-’80
Μέχρι τη δεκαετία του 1970 ο Κέιν είχε αποκτήσει διεθνή φήμη. Εμφανίστηκε στο κλασικό “Get Carter (1971)” και έλαβε άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερου ηθοποιού για το “Sleuth” του Joseph L. Mankiewicz (1972), στο οποίο πρωταγωνίστησε δίπλα στον Laurence Olivier.
Οι καλύτερες ταινίες του τη δεκαετία του ’80 ήταν οι “Dressed to Kill” (1980) του Μπράιαν Ντε Πάλμα, “Death trap” (1982), “Educating Rita” (1983, υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερου ηθοποιού), “Μona Lisa” (1986), ” Hanna and her sisters” του Γούντι Άλεν (1986, Βραβείο Όσκαρ. β’ ανδρικού ρόλου), “Without a Clue” (1988) και “Dirty Rotten Scoundrels” (1988).
Από το “The Cider House Rules” στο “Batman Begins”
Μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα, ο Κέιν είχε εμφανιστεί σε περισσότερες από 100 ταινίες (συνολικά στο βιογραφικό του συγκαταλέγονται 150). Κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου για το “The Cider House Rules” (1999) και προτάθηκε ως καλύτερος ηθοποιός για την ερμηνεία του ως συγκρουσιακός Βρετανός δημοσιογράφος στο Βιετνάμ στο “The Quiet American” (2002).
Το 2005 ο Κέιν εμφανίστηκε στο “Batman Begins” του σκηνοθέτη Christopher Nolan, υποδυόμενος τον μπάτλερ και έμπιστο του υπερήρωα, Alfred. Η ταινία έλαβε διθυραμβικές κριτικές και σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Επανέλαβε τον ρόλο στα σίκουελ “The Dark Knight” (2008) και “The Dark Knight Rises” (2012).
Άλλες αξιόλογες ταινίες του Κέιν περιελάμβαναν τα θρίλερ “Children of Men” (2006) και “The Prestige” (2006), το τελευταίο σε σκηνοθεσία Νόλαν. Το 2007 πρωταγωνίστησε στο ριμέικ του “Sleuth” του Kenneth Branagh. Μεταξύ των νεότερων κινηματογραφικών ταινιών όπου έχει πρωταγωνιστήσει συμπεριλαμβάνονται οι ακόλουθες ταινίες: “Harry Brown” (2009), “Interstellar” (2014),”King of Thieves” (2018) κα.
Σε ρόλο συγγραφέα
Ως αγόρι στο νότιο Λονδίνο, τα δύο μεγαλύτερα “πάθη” του ήταν οι ταινίες και τα βιβλία, περνώντας ατελείωτες ώρες στην αίθουσα του κινηματογράφου και στη βιβλιοθήκη.Ο Κέιν έγραψε πολλά βιβλία τα οποία έγιναν μπεστ σέλερ. Το “Acting in Film” (1987) θεωρείται ανεκτίμητη πηγή για τους ηθοποιούς και τα απομνημονεύματά του “What’s It All About;” (1993) και “Ο ελέφαντας στο Χόλιγουντ” (2010) επιβεβαιώνουν τη φήμη του ως ταλαντούχου συγγραφέα.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας και του πρώτου μεγάλου lockdown, ο Κέιν βρέθηκε αντιμέτωπος με μια επιλογή. Μπορούσε είτε να χαλαρώνει στο σπίτι και να παρακολουθεί τηλεοπτικές εκπομπές όλη μέρα είτε θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα καινούργιο βιβλίο. Κάθισε λοιπόν και έγραψε ένα μυθιστόρημα, ένα θρίλερ, το πρώτο του θρίλερ μυθιστόρημα μετά από πολλά απομνημονεύματα.
«Ο τίτλος είναι “If you don’t want to die”. Διαβάζω μόνο θρίλερ. Είμαι άνθρωπος της περιπέτειας, δεν είμαι άνθρωπος της λογοτεχνίας, επομένως δεν προσπαθώ να αντικαταστήσω τον Σαίξπηρ εδώ. Βασίζεται όμως σε κάτι που είχα διαβάσει κάποτε για δύο σκουπιδιάρηδες, δύο συλλέκτες σκουπιδιών στο Λονδίνο». «Και βρίσκουν ουράνιο στα σκουπίδια», αναφέρει ο ηθοποιός.
“Δε μου λείπουν οι ταινίες αλλά οι άνθρωποι”
Με 150 ταινίες στο πορτφόλιο του και με μία επιβαρυμένη υγεία, ο Κέιν με ρεαλισμό και χιούμορ στα 89 του έκανε τον δικό του απολογισμό στην υποκριτική τέχνη.
«Το μυαλό μου δεν είναι τόσο ευκίνητο όσο παλιά».
«Βλέπετε», προσθέτει, «αυτό είναι άλλο πράγμα που πρέπει να λάβετε υπόψη. Εννοώ, είμαι καλά. Αλλά δεν μπορώ να περπατήσω και δεν μπορώ να σταθώ για πολλή ώρα και τώρα δεν ξέρω αν η καταραμένη μνήμη μου δουλεύει όπως παλιά. Και έχω δουλέψει με τέτοιους ανθρώπους. Δούλεψα με έναν ηθοποιό που είχε όλες τις γραμμές του γραμμένες στον τοίχο γιατί δεν θυμόταν ποτέ καμία από αυτές. Και υπάρχουν άλλοι που φορούν ακουστικά και βάζουν τον βοηθό σκηνοθέτη να τους διαβάσει την επόμενη γραμμή. Ο Johnny Depp το κάνει αυτό. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος ήταν ο άλλος τύπος. Ηλικιωμένος Αμερικανός ηθοποιός. Ήταν πριν πολύ καιρό».
Αυτό που έλεγε πως του λείπει, είναι οι άνθρωποι, όχι οι ταινίες. «Η γενιά μου φεύγει. Σχεδόν όλοι οι φίλοι μου πέθαναν. Γιατί όλοι γεράσαμε. Οι ταινίες υπάρχουν στο iPad. Αλλά οι περισσότεροι σύντροφοί, φίλοι και αγαπημένοι συμπρωταγωνιστές έχουν “φύγει”».
Παρουσίαση – επιμέλεια: Αριστέα Βραζιώτη
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
