Χορογράφησε την παράσταση «Πέρα από κει, πίσω από τί…», εμπνευσμένη από τα έργα του Toulouse Lautrec, που παρουσιάζει η ομάδα χορού «Αδράστεια» στο Τελλόγλειο, στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων της μεγάλης έκθεσης των έργων του σπουδαίου ζωγράφου της Μπελ Επόκ. Η Μαριάνθη Ψωματάκη έδωσε συνέντευξη στην Αναστασία Γρηγοριάδου και το περιοδικό CITY.
«Αδράστεια», η ομάδα σας πώς πήρε αυτό το όνομα και πότε δημιουργήθηκε;
Η ομάδα δημιουργήθηκε το 2008. Μετά από πολλά χρόνια που συνεργασίας με την Άσπα Φούτση στη σχολή θέλαμε να κάνουμε μια καλλιτεχνική δουλειά που να βγαίνει παραέξω όπως την φανταζόμασταν με άνεση έκφρασης, πειραματισμού, να ψάξουμε να βρούμε κι άλλους τρόπους πέρα από αυτόν της διδασκαλίας για να εκφράσουμε αυτό που θέλουμε. Το ξεκίνημα το κάναμε με άλλες τρεις συνεργάτιδές μας, την Βίκυ Χατζή, την Αλεξάνδρα Ρωσσοπούλου και τη Σοφία Χατζηβασιλείου. Αφού δουλεύαμε ήδη κάποιους μήνες για να στήσουμε την πρώτη μας παράσταση, που ήταν πάνω στο θέμα του χρόνου, προέκυψε το όνομα Αδράστεια, σαν η γυναίκα του χρόνου, όπως τη βρήκαμε στη μυθολογία, η αναπόδραστη ανάγκη.
Ήταν η πρώτη σας παράσταση λοιπόν εκείνη που είχα δει στο θέατρο Αμαλία, στην πειραματική Σκηνή της Τέχνης;
Ναι, ήταν η πρώτη μας δουλειά, «Το παιχνίδι του χρόνου» .
Με ποιο βασικό ζητούμενο;
Σε εκείνη την παράσταση για μένα προσωπικά ένα ζητούμενο ήταν ο χρόνος. Πέρα από την ανάγκη μου να δημιουργήσω χορευτικά αυτά που με απασχολούσαν, υπήρξε μια περίοδος που έμεινα εκτός, είχε να κάνει με την οικογένεια, τα παιδιά μου, ο χρόνος για μένα άλλαξε τελείως μετά από αυτά, και στον τρόπο που ερχόμουν σε επαφή με το χορό. Οπότε ένιωθα ότι ο χρόνος αλλάζει κι επειδή αλλάζει ήθελα να τον δουλέψω όχι για να τον ξεπεράσω αλλά να τον ζήσω και να τον αποδώσω όπως τον ζούσα πλέον διαφορετικά. Και η παράστασή μας είχε ένα παιχνίδι με το χρόνο για όλες μας, είχαμε μακρά συνεργασία τα προηγούμενα χρόνια, η κάθε μια βέβαια είχε τη δική της οπτική πάνω στο χρόνο. Βρεθήκαμε, φτιάξαμε μια παράσταση και δεν συνεχίσαμε. Μετά η οπτική μου ήταν ότι κάθε φορά που θα ’θελα να παρουσιάσουμε μια δουλειά, κάτι να συμβεί, θα μαζεύω τους ανθρώπους που θα ήθελαν να δουλέψουν πάνω σε αυτήν και θα δουλεύουμε μαζί.
Η παράσταση «Πέρα από κει, πίσω από τί…», που παρουσιάζετε στο Τελλόγλειο σε τι αφορά και πώς φτιάχτηκε;
Η παράσταση αφορά το έργο του Τουλούζ Λωτρέκ. Μας προτάθηκε από το Τελλόγλειο πάνω σε αυτό το θέμα και από τον Σεπτέμβριο ξεκινήσαμε να δουλεύουμε γενικά πάνω στο έργο του, ακόμα δεν είχαμε μπροστά μας τον κατάλογο, τα έργα του Λωτρέκ που εκτίθενται τώρα στο Τελλόγλειο. Ως κύριο άξονα διαλέξαμε τη γυναίκα και πώς τη βλέπει αυτός, τους διάφορους τύπους γυναικών -η πολύ θηλυκή γυναίκα, η αυστηρή γυναίκα, η γυναίκα που επιβάλλεται με την παρουσία της, η γυναίκα που είναι πιο ευάλωτη, στα έργα του παρουσιάζονται πολλοί χαρακτήρες γυναικών.
Φτιάξατε μια παράσταση χορού βασισμένη σε έργα του Λωτρέκ τα οποία με τη σειρά τους βασίζονται πολύ στην κίνηση και το χορό. Είναι κάτι ιδιαίτερο;
Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Το πιο ενδιαφέρον που βρήκαμε, όντως ξεκινάει από μια κίνηση, την αποκρυσταλλώνει, την αποτυπώνει σε έναν πίνακα με τον δικό του τρόπο κι εμείς το ξανακάνουμε κίνηση σήμερα μετά από τόσον καιρό. Εμένα αυτό με γοητεύει πάρα πολύ. Το πώς ήταν αυτό που έβλεπε, τι συνέβαινε πριν, τι μετά, τι ακολουθούσε κινητικά και όχι μόνο. Η δικιά μας η έγνοια δεν ήταν να αποδώσουμε την ατμόσφαιρά του και το στιλ της εποχής του, αλλά πώς μπορώ σήμερα εγώ και οι άνθρωποι που συναντηθήκαμε να δώσουμε μια σημερινή εκδοχή.
Με ποια χαρακτηριστικά της παράστασης το εκφράσατε αυτό;
Το ένα χαρακτηριστικό είναι ότι η γυναίκα είναι πάντα παρούσα. Το άλλο, που είναι πολύ σημαντικό επίσης και ήταν πηγή έμπνευσης για όλους μας στην ομάδα, και χορευτές και μουσικούς, είναι οι πολύ συγκεκριμένες γραμμές που έχει ο Λωτρέκ, μέσα από τις οποίες δουλέψαμε. Παίρνοντας, όχι απαραίτητα την έκφραση αλλά τη γραμμή των σωμάτων, χρησιμοποιεί τουλάχιστον δύο ή τρία επίπεδα ο Λωτρέκ και βλέπουμε σε βάθος τι συμβαίνει στους πίνακές του. Αυτό για μας ήταν πολύ βασικό, το ότι δεν γίνεται μόνο ένα πράγμα εδώ μπροστά, σε κάθε πίνακα, αλλά υπάρχουν και πράγματα που γίνονται πιο πίσω, και ίσως και πιο πίσω.
Έχουν κίνηση όλοι οι πίνακες του Λωτρέκ πάνω στους οποίους δουλέψατε;
Όχι όλοι. Έχουν κίνηση εκείνοι που αφορούν το καμπαρέ. Βασιστήκαμε και σε αυτούς και μαζί μπλέξαμε και τους πίνακες και τις γραμμές των έργων που υπήρχαν από άλλες στιγμές του με μοναχικές γυναίκες που τις έχει δώσει με πολύ ωραίο τρόπο, στη φύση, σε ένα σπίτι, σκεπτικές. Πήραμε απ’ όλες αυτές τις γυναίκες που είναι μοναχικές και λιγότερο χαρωπές και τις μπλέξαμε με αυτές που αποδίδονται στο καμπαρέ.
Γιατί θέλατε να έχετε επιτόπια μουσικούς να παίζουν κατά τη διάρκεια της παράστασης;
Ήταν μια ανάγκη που προέκυψε από την προηγούμενη δουλειά μας, την είχαμε παρουσιάσει και σε δρώμενο στις εκδηλώσεις του Θεσσαλονίκη Αλλιώς, όπου συναντηθήκαμε άνθρωποι που χόρευαν και κινούνταν και μουσικοί οι οποίοι έπαιζαν γι’ αυτό που φτιάχναμε. Ήταν πολύ μεγάλη ανάγκη μας να συνεχίσουμε σε μια επόμενη δουλειά αυτή τη συνεργασία. Η αφορμή αυτής της παράστασης για τον Τουλούζ Λωτρέκ μας ήταν πολύ ταιριαστή, η απόδοση μιας τέτοιας παράστασης με ζωντανή μουσική, χωρίς βασικά να πάρουμε θέματα εποχής ή να προσπαθήσουμε να αναπαράγουμε μια μουσική παρόμοια. Νομίζω ότι και τα παιδιά που παίζουν μουσική εμπνεύστηκαν από το έργο του Λωτρέκ και τη δουλειά τη χορευτική έτσι όπως εμείς προσπαθούσαμε να τη στήσουμε.
Μπορείς να μου πεις ένα χαρακτηριστικό της εποχής της Μπελ Επόκ που σας έκανε εντύπωση όσο δουλεύατε για το «Πέρα από κει, πίσω από τί…»;
Κάποια στιγμή σκεφτόμασταν ότι οι γυναίκες, τουλάχιστον αυτές του καμπαρέ που αποδίδει ο Λωτρέκ, ήταν πάρα πολύ δυνατές και με έντονο, ας το πούμε, και το αντρικό στοιχείο, που δεν ήταν χαρακτηριστικό της εποχής, της διεκδίκησης αυτών που θέλανε ή και του αντρικού φύλου. Κάτι που σήμερα είναι πολύ έντονο. Σήμερα η γυναίκα δεν είναι η κλασική γυναίκα εκείνης της εποχής.
info: 1, 8, 15 και 22 Δεκεμβρίου
Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
